όλα αλλάζουνε, όλα εφήμερα,
μόνο τα πάθη μου θεριά ανήμερα.
Το πιο ψηλό βουνό, πω πω! τι κρίμα!
θα σβήσει θα χαθεί σα να'ταν κύμα
βουνό κι η αγάπη μας, άσπρο απ τα χιόνια
που λιώνουν και κυλούν, ποτάμια αιώνια.
όλα στο τίποτα ξαναγυρνάνε
Ίχνη στην άμμο, σβήνουν στο κύμα,
μένει μια 'νάμνηση κι ένα...
τι κρίμα!
γι αυτό που έφυγε και δε γυρνάει,
κάπου στο βάθος κάτι πονάει...
κι έγινε πόνος αργαλειός χαρά υφαίνει
γι αυτόν που ατάραχος τον υπομένει
Όλα αλλάζουνε τώρα το ξέρω
κι από τα πάθη μου δεν υποφέρω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου