"Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις"

"Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις"

Είναι παρά πολλές οι στερεότυπες φράσεις που προέρχονται από την Αρχαία Ελληνική, μια γλώσσα με απεριόριστο πλούτο αποχρώσεων. Σήμερα που ο γλωσσικός αφελληνισμός, προχωράει και παγιώνεται επικίνδυνα, με πολλούς τρόπους, ένας από τους χαρακτηριστικότερους είναι τα greeklish, δημιουργείται η ανάγκη, οι στερεότυπες αυτές φράσεις να διατηρηθούν στον γραπτό και προφορικό λόγο και να αποκτήσουν το κύρος που τους αξίζει.
"Αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις υποστήριζε, πριν 2000 χρόνια, ο πιστότερος ερμηνευτής του καθαρού στωικισμού,  Επίκτητος.

Το κουβάρι της γνώσης που θα μας οδηγήσει στη σοφία αρχίζει να ξετυλίγεται από τη στιγμή που επισκεπτόμενοι μια λέξη ή μια πρόταση, συναντάμε την έννοια και από κει την ουσία. Ο λόγος (προφορικός ή γραπτός), συνδέεται άμεσα -  μέσω της γλώσσας -  με τις σκέψεις, τις ιδέες και τις πράξεις μας. Οι σκέψεις οι ιδέες και οι πράξεις μας καθορίζουν και τη φιλοσοφία μας με την στενή και την ευρύτερη έννοια του όρου.

Ονομάζουμε  μόνο ό,τι βιώνουμε, τα ονόματα αντιστοιχούν σε βιώματα (δηλαδή στην πραγματικότητα).

 "Το αδιόριστον των λέξεων γεννά το ακατάστατον των ιδεών και τούτο πάλιν το ακατάστατον των πράξεων" έγραφε ο δάσκαλος του γένους Κοραής.

Η χρήση φράσεων από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, παραμένει ακόμη ευρεία στην Νέα Ελληνική και οι περισσότερες χρησιμοποιούνται  επί το πλείστον αμετάβλητες, ή ελάχιστα αλλαγμένες. Διατηρούνται μέχρι σήμερα, εξ αιτίας της αδυναμίας της  νεοελληνικής να τις αντικαταστήσει επάξια με άλλες  που να τις χαρακτηρίζει η περιεκτικότητα, η χάρη, η σοφία και η σαφήνεια που εμπεριέχονται σ΄ όλες τις διαχρονικές ελληνικές λέξεις και φράσεις που επιβίωσαν.

Όπως μας κατέθεσε κι ο Λακεδαιμόνιος σοφός Χίλων: Σοφόν το σαφές.  

Γ.Π.

...τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

Ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους, αλληλεπιδρούμε μ' αυτούς, αλλά πάντοτε και κάτω απ' όλες τις πιθανές συνθήκες είμαστε μόνοι. Οι μάρτυρες πηγαίνουν στην αρένα χέρι- χέρι αλλά σταυρώνονται μόνοι. Αγκαλιασμένοι οι εραστές προσπαθούν απελπισμένα να ενώσουν τις εκστάσεις τους... μάταια. Οι αισθήσεις τα συναισθήματα και οι φαντασιώσεις είναι ιδιωτική υπόθεση. Από την οικογένεια μέχρι το έθνος, η κάθε κοινωνική ομάδα, είναι ένα κοινωνικό σύνολο μεμονωμένων κόσμων. Οι περισσότεροι μεμονωμένοι κόσμοι μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, ώστε να είναι εφικτή η ύπαρξη συμπερασματικής κατανόησης ή ακόμα κι αμοιβαίας ενσυναίσθησης. Το να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας όπως τον βλέπουν οι άλλοι είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Το ίδιο σημαντικό είναι να καταφέρουμε να δούμε τους άλλους κι απ τη σκοπιά που βλέπουν οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Για να επιτύχουμε όμως μια πραγματικά ηρωική έξοδο από το "εγώ" στο "εμείς", δεν αρκούν οι ακροβατικές εγκεφαλικότητες. Απαιτείται σκληρή πνευματική δουλειά. Για να κοινωνήσουμε με το ανθρώπινο πρέπει να πάμε βαθιά και να αντλήσουμε απ τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκεί τα στερεότυπα οι γενικεύσεις και η χωριστικότητα σβήνουν όπως το όνειρο απ το ξυπνητήρι. Όσο και να διαφέρουμε στην κουλτούρα την εκπαίδευση το IQ και το EQ, τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης είναι κοινά, αν κάποια στιγμή την πορεία της αυτοεκπαίδευσής μας φτάσουμε ως εκεί, αποκτάμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε πραγματικά.
Η στροφή προς τα μέσα, η αυτογνωσία, είναι ο μόνος δρόμος οδηγεί στους "άλλους" και στο ξεπέρασμα της ψευδαίσθησης της μοναχικής ατομικότητας στην οποία μας καταδίκασαν οι ατελείς μας αισθήσεις...
Και ψυχή
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν
εις ψυχήν
αυτή βλεπτέον:
τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.

Ήτανε καλά παιδιά οι σύντροφοι, δε φωνάζαν
ούτε από τον κάματο ούτε από τη δίψα ούτε από την παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχή
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρίς ν' αλλάζουν μέσα στην αλλαγή....

ΦΥΓΗ

Δέν ἠταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας

ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε

ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στό πρωινό χορτάρι

ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε

νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δέν ἠταν ἄλλη ψηλαφοῦσε

σιγά μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν

νὰ ἐξηγήσει γιατί δέ θέλουμε νὰ πεθάνουμε

μὲ τόσο πάθος.

Κι ἄν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἄν ἀγκαλιάσαμε

μ' ὅλη τη δύναμή μας ἄλλους αὐχένες

κι ἄν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα

ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου

κι' ἄν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δέν ἠταν ἄλλη

μονάχα αὐτός ὁ βαθύτερος καημός νὰ κρατηθοῦμε

μέσα στὴ φυγή.

Γ. Σεφέρης

Φόβος

Ο Φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβόμαστε.

Το στοίχημα είναι ποιος θα ελέγξει το φόβο και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του.

Ο Φόβος είναι το παραισθησιογόνο της εξουσίας, κι η ελπίδα, πως αυτό που φοβάσαι και βλέπεις να συμβαίνει στο διπλανό σου, δεν θα συμβεί σε σένα, ένα από τα συμπτώματά του.

Ο Φόβος είναι εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων, η εξουσία τον χρησιμοποιεί για να

σε παραλύσει και να παραμορφώσει την πραγματικότητα που αρνείσαι να δεις γιατί ελπίζεις.

Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς φόβο, ούτε και φόβος χωρίς ελπίδα.

 Ο δικός μας φόβος μπροστά στην καταστροφή, δεν την αποτρέπει, την επισπεύδει.

Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.

Η αποχαυνωμένη από τη συνταγή του life style  κοινωνία, ανήμπορη να αντιδράσει παρακολουθεί από τον αναπηρικό καναπέ τα κατορθώματα του Σουλεϊμάν και… ελπίζει.

 Η Μικροαστική καταστροφή  συντελείται επιτυχώς με τη συνταγή Σοκ και Δέος. Η Υγεία, η Παιδεία, η  Κοινωνική Πρόνοια, θυσιάζονται στο βωμό του «Υγιούς Ανταγωνισμού». Οτιδήποτε «δημόσιο» απαξιώνεται και προκρίνεται το «ιδιωτικό». Η Δημοκρατία μετατρέπεται σε κενό γράμμα. Για να περιγράψουμε το πολίτευμά  μας καταφεύγω στη νεολεξία  και προτείνω τον όρο «Ιδιωτικοκρατία».

Ως πότε θα ιδιωτεύουμε;  Ως πότε θα πότε θα παραμένουμε idiots που τους κυβερνούν οι ιδιώτες και ιδιοτελή συμφέροντά τους;  

Στην τραγωδία που βιώνουμε ο από μηχανής θεός δεν θα παρουσιαστεί με γερανό απ’ έξω. Μέσα μας καθεύδει, σκεπασμένος από  τα συντρίμμια της προστασίας της εργασίας, της συλλογικής μνήμης, της αξιοπρέπειας. Ήρθε η ώρα να τον ξυπνήσουμε για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, για να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να βρούμε επί τέλους  τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση. 

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.   

Εξωτερικές παραγωγές και Δημόσια Ραδιοτηλεόραση

Γιατί εργάζομαι σε εξωτερική ραδιοφωνική παραγωγή (στην ΕΡΑ)

Συνάδελφοι,

Ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σας σε σχέση με το θέμα των εξωτερικών παραγωγών της ΕΡΑ που έχει προκύψει αυτές τις μέρες. Ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου οπτική, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα στα χρόνια που εργάζομαι στην ΕΡΤ.

Εργάζομαι ως μουσικός παραγωγός στην ΕΡΑ από το 2003 και έχασα τη σύμβαση αορίστου χρόνου του ΠΔ Παυλόπουλου για μερικούς μήνες. Από το 2003 μέχρι το 2010 εργαζόμουν με μπλοκάκι και για το 2010 είχα Σύμβαση Ορισμένου Χρόνου, όπως προέκυψε από την προκήρυξη μέσω ΑΣΕΠ. Η σύμβασή μου έληξε στις αρχές Ιανουαρίου2011 και δεν ανανεώθηκε λόγω της μείωσης κατά 50% των συμβάσεων. Η Ραδιοφωνία βρέθηκε τότε σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή: Ή έπρεπε να να σταματήσουν να λειτουργούν οι ορχήστρες –που σε καμία περίπτωση δεν υφίστανται με λιγότερα όργανα από όσα πρέπει- ή έπρεπε να μην ξαναπροσληφθούν οι μουσικοί παραγωγοί. Θεωρώ πολύ λογικό το ότι επελέγη η δεύτερη λύση. Τον Ιανουάριο προσελήφθησαν μόνο τέσσερις μουσικοί παραγωγοί, όλοι ΑΜΕΑ, πράγμα που επίσης θεωρώ δίκαιο.

Με το μπλοκάκι να μην επιτρέπεται πλέον λόγω του νόμου Ραγκούση και τις ΣΟΧ συμπληρωμένες με τον τρόπο που ανέφερα, η μόνη διέξοδος που υπήρχε για τον εμπλουτισμό του προγράμματος της Ραδιοφωνίας, ήταν η προκήρυξη αγοράς προγράμματος που έγινε τον Μάρτιο, με τα προγράμματα που επελέγησαν να ξεκινούν τον προηγούμενο Ιούνιο ως εξωτερικές παραγωγές μέσω εταιρειών.

Με το συγκεκριμένο καθεστώς, τα πράγματα είναι παράξενα. Αυτή τη στιγμή τυπικά δεν έχω σχέση με την ΕΡΤ, δεν έχω άδεια και αν λείψω ή δεν θα πληρωθώ ή θα πρέπει να έχω ηχογραφήσει σε studio έξω, πράγμα που κοστίζει 30 ευρώ την ώρα.

Ως προς το οικονομικό σκέλος, είναι αλήθεια ότι η ΕΡΤ επιβαρύνεται περισσότερο σε σχέση με τις  ΣΟΧ ή σε σχέση με τα μπλοκάκια. Τα χρήματα όμως που φθάνουν σε μένα είναι 1082, 06 ευρώ τον μήνα, όπως έχει δημοσιευθεί στο e-tetradio (παραθέτω το link:http://www.e-tetradio.gr/ar7442el_oimisthoitwnsymvasioyxwntisert.html). Αναλυτική κατάσταση του πώς προκύπτει αυτό το ποσό έχει δοθεί επίσημα από την ΕΡΑ στη Διοίκηση και την ΠΟΣΠΕΡΤ. Αυτά τα χρήματα αναλογούν σε 3 ώρες καθημερινού onair προγράμματος (8 με 10 στο Τρίτο Πρόγραμμα και 1 με 2 στο Δεύτερο Πρόγραμμα). Κάνω δηλαδή κανονικό ωράριο καθημερινά 8 με 2 και παίρνω κατά 20 ευρώ λιγότερα χρήματα από όσα έπαιρνα με τη σύμβαση ορισμένου χρόνου. Επιπλέον, αντί για 12 μήνες λόγω καθυστερήσεων από την προηγούμενη Διοίκηση, δουλεύω 6 μέσα στο 2012.

Παρακαλώ συνυπολογίστε ότι για να λείψω 10 ημέρες μέσα στο εξάμηνο, πρέπει να ηχογραφήσω σε studio τις εκπομπές που θα παιχτούν στο διάστημα αυτό. Αν θεωρήσουμε ότι είμαι αρκετά καλός ώστε να χρειάζομαι μία ώρα ηχογράφησης για κάθε μία ώρα εκπομπής που παίζεται στον αέρα, για τις 10 ημέρες χρειάζομαι 30 ώρες ηχογράφησης. Αυτές κοστίζουν 30x30= 900 ευρώ, δηλαδή σχεδόν ένα μηνιάτικο.

Αλήθεια, τα βγάζει κανείς τόσο εύκολα πέρα με περίπου (λόγω εξωτερικών ηχογραφήσεων και συμμετοχής στις δίκαιες απεργίες των εργαζομένων) 5000 ευρώ μέσα σε ένα χρόνο;

Ένα επιχείρημα που έχει συζητηθεί πολύ είναι αυτό που λέει ότι λόγω της ύπαρξης εξωτερικών παραγωγών δεν χρησιμοποιείται το αορίστου χρόνου προσωπικό της ΕΡΑ. Μιλώντας μόνο για τους μουσικούς παραγωγούς, καθώς δεν γνωρίζω τι συμβαίνει σε άλλες ειδικότητες, είναι πάμπολλες οι φορές που η ΠΟΣΠΕΡΤ έχει αναφερθεί στην έλλειψη προσωπικού και όχι στο πλεόνασμά του. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι το Τρίτο Πρόγραμμα έχει μόνο επτά (7) μουσικούς παραγωγούς που καλύπτουν την Κλασική Μουσική και έχει ανάγκη από 24ωρο πρόγραμμα, 7 ημέρες την εβδομάδα.

Στο βαθμό που δεν υπήρχε καμία δυνατότητα πρόσληψης προσωπικού με ΣΟΧ ή μπλοκάκι, το καθεστώς των εταιρειών ήταν η μοναδική λύση για να παρουσιάζει η ΕΡΑ πλήρες πρόγραμμα.

Με δεδομένες τις ανάγκες της ΕΡΑ, το σταμάτημα των εξωτερικών παραγωγών αυτή τη στιγμή θα έφερνε μεγάλες ελλείψεις στο πρόγραμμα αλλά και θα καταδίκαζε πολλούς ανθρώπους στην ανεργία.

Ως παραγωγός μουσικών εκπομπών της ΕΡΑ θα ήθελα να εργάζομαι μόνο αν το αποτέλεσμα που παράγω κρίνεται ως απόλυτα ικανοποιητικό. Στην περίπτωση αυτή, θα προτιμούσα να εργάζομαι σε καθεστώς minimum σιγουριάς για το αύριοκαι με ανθρώπινες συνθήκες. Θα προτιμούσα λοιπόν να εργάζομαι με Σύμβαση Αορίστου Χρόνου. Αν αυτό δεν ήταν δυνατόν, με Σύμβαση Ορισμένου Χρόνου που να ανανεώνεται χωρίς χρονικούς περιορισμούς και πάντα με βάση τα κριτήρια του ΑΣΕΠ και της απόδοσής μου. Δεν θα προτιμούσα το μπλοκάκι ούτε το να εργάζομαι μέσω εταιρείας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα ήθελα να είμαι άνεργος.

Ας παλέψουμε όλοι μαζί για την πιο δίκαιη λύση, ας παράξουμε όλοι μαζί απερίσπαστοι το καλύτερο δυνατό ραδιοφωνικό αποτέλεσμα.

Με εκτίμηση,

Γιώργος Φλωράκης

Δεύτερο & Τρίτο Πρόγραμμα ΕΡΑ