Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ύπαρξη


Ύπαρξη ονομάζεται η κατάσταση ενός όντος που δηλώνει το ρήμα υπάρχω. Η ύπαρξη έχει γίνει αντικείμενο της φιλοσοφίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ενώ θεωρείται συχνά μία από τις πιο σημαντικές έννοιες που συνδέονται με το νόημα της ζωής. Χρησιμοποιείται όμως και σε όλες σχεδόν τις επιστήμες και στην καθημερινή ζωή, για να δηλώσει κάτι το οποίο κάποια χρονική περίοδο κάπου χρειάζεται να υπάρχει υπόψιν, χωρίς αυτή η σκέψη να συνοδεύεται απαραίτητα από φιλοσοφικές διαθέσεις.
Η ετυμολογία της λέξης "ύπαρξη" δηλώνει την καταγωγή της όποιας μορφής από την ίδια την αρχή των πάντων, δηλαδή τον Λόγο. Υπάρχω σημαίνει είμαι υπό μίας αρχής. Το "υπό" σηματοδοτεί την υποταγή στην τάξη του Λόγου, όχι την υποταγή σε μία ανώτερη τάξη πραγμάτων, αλλά στην πραγματικότητα της ίδιας της τάξης των πραγμάτων.
 Λέμε "υπάρχω" (στην ενεργητική φωνή) και όχι "υπάρχομαι" (στην παθητική) είναι γιατί το ρήμα της ύπαρξης μάς καλεί σε ενέργεια ταύτισης κι όχι σε πάθηση υποταγής, μας παρακινεί σε συνάντηση με την Αρχή, μας άγει στην καταγωγή μας.
Ο υπαρξισμός ως ρεύμα είναι μια από τις φιλοσοφικές επαναστάσεις του εικοστού αιώνα. Οι απολογητές του αμφισβητούσαν την εγκυρότητα όλων των θεωριών και συστημάτων που είχαν διαμορφωθεί στο πλαίσιο της παραδοσιακής φιλοσοφίας και εισηγούνταν, βασιζόμενοι στο cogito του Καρτέσιου, ένα νέο ξεκίνημα με βάση τις δικές τους απόψεις. Στην άλλη όχθη οι αμφισβητούντες τον σκεπτικισμό ως απόδειξη της ύπαρξης υποστηρίζουν πως το ,ρήμα υπάρχω πρέπει να αντικατασταθεί με το αισθάνομαι γιατί αφενός προηγείται και αφετέρου είναι ευρύτερο, γιατί περιλαμβάνει όλες τις υπάρξεις και δεν περιορίζεται στον άνθρωπο.
Το ευρύτερο πλαίσιο του φιλοσοφικού ενδιαφέροντος του υπαρξισμού δεν ήταν πράγματα, ιδέες ή έννοιες αλλά ο άνθρωπος ως μοναδική και ανεπανάληπτη ύπαρξη.
Υπαρξιστές όπως ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και Αλμπέρ Καμύ ασχολήθηκαν με όλες τις παραμέτρους των καταστάσεων του ανθρώπου, μεταξύ των οποίων και αυτή της απόλυτης ελευθερίας.

    Από που και γιατί. Καθημερινά (Δευτέρα -Παρασκευή 10 και 55, και 18 και 55 ) Από τις συχνότητες της ΝΕΤ FM, 105,8 και 91.6 και από τη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Αισθητική


Το ωραίο είναι ουδέτερο του επιθέτου ωραίος
Είναι αυτό που προκαλεί αγαλλίαση, ευχαρίστηση, θαυμασμό, αναγνώριση. 
Η κοινή ελληνική λέξη για το όμορφος ήταν "ωραίος", ένα επίθετο το οποίο ετυμολογικά προέρχεται από την λέξη "ώρα". Ωραίος είναι στην αρχαία Ελληνική αυτός που παρουσιάζεται την σωστή στιγμή, ο έγκαιρος. Μεταφορικά ο πρόσφορος, ο κατάλληλος, ο ώριμος για κάτι, αυτός που βρίσκεται την ακμή του, σε αντίθεση προς το άωρος - άγουρος
Στη νέα Ελληνική είναι ό όμορφος, ο ευειδής.
Ο Σωκράτης πίστευε ότι το καλόν, το ωραίο, συμπίπτει με το αγαθόν, κι αυτά με τη σειρά τους συμπίπτουν με το ωφέλιμον. Δηλαδή για τον Σωκράτη, η Αισθητική (το καλόν, το κάλλος) και η Ηθική (το αγαθόν) δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: της ωφελιμότητας. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε, διακηρύττει την Αισθητική ως την Ηθική του μέλλοντος, αποτελώντας έτσι προέκταση της σωκρατικής σκέψης.
Στην κρίση που βιώνουμε σήμερα αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον η άποψη του Νίτσε, καθώς αποτελεί κοινή διαπίστωση πως και το ηθικό και το αισθητικό έλλειμμα της κοινωνίας ήταν και παραμένει τεράστιο.
Το έλλειμμα αισθητικής παιδείας και αντίληψης μας κάνει ακόμη περισσότερο φτωχούς και ευάλωτους στις απλουστεύσεις, τα στερεότυπα, τον ωφελιμισμό, τη μισαλλοδοξία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Το ωραίο δεν το διακρίνουν όλοι με την ίδια ευκολία, κάποιοι δεν το διακρίνουν καθόλου, περνάει μπροστά απ τα μάτια τους και χάνεται καθώς το μπερδεύουν με την επιθυμία, που ευνουχίζει την αισθητική αγαλλίαση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστοριούλα του μεγάλου Ινδού ποιητή Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ για δύο άνδρες,  που ένα απόγευμα βρέθηκαν σε μια βάρκα στον Γάγγη και καθώς έλαμναν στα ήσυχα νερά του , ανάμεσα στις καταπράσινες όχθες, την ώρα της δύσης, μπροστά τους πετάχτηκε ένα ψάρι που φωτίστηκε και αντανάκλασε μ' όλα τα χρώματα απ την τελευταία αχτίδα του ήλιου που έφευγε. Ο ένας  το είδε σαν τον χαιρετισμό στη συνάντηση του υγρού στοιχείου με το φως. Αισθάνθηκε πληρότητα αγαλλίαση κι ευγνωμοσύνη. Ο άλλος είδε το ψάρι στο τηγάνι του. –«Πω Πω μια ψαρούκλα!» αναφώνησε και του τρεξαν τα σάλια. Τον κακομοίρη! Αισθάνθηκε μια ακόμη επιθυμία, ένα κενό στο στομάχι και υπερέκκριση των σιελογόνων αδένων.
  
      Από που και γιατί. Καθημερινά από τις συχνότητες του ΠΡΩΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 105,8 και 91.6  στις 8 παρά 5 και  στις 17 και 55

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Περί απείρου


Τι θα σήμαινε για εμάς τους θνητούς το να ζούμε για πάντα; Ποια είναι η φύση ενός άπειρου συνόλου;
 Μπορούμε να κάνουμε λόγο για μικρά και για μεγάλα άπειρα; Άραγε, το Σύμπαν θα υπάρχει αιωνίως;
Το σύµπαν είναι περιορισμένο; έχει αρχή; θα έχει τέλος; ποια η δοµή του µικρόκοσµου; υπάρχει όριο στη διαιρετότητα των υλικών αντικειμένων;
Η εµπειρία από µόνη της δεν μπορούσε να δώσει απάντηση κι έτσι το ζήτηµα, αν υπάρχει όριο στη διαιρετότητα των υλικών αντικειμένων, μετατοπίστηκε από την περιοχή της εµπειρίας στο χώρο των μαθηματικών και της φιλοσοφίας.
Σε ένα άπειρο Σύμπαν μπορεί να συμβεί οτιδήποτε; Άραγε, ο Θεός είναι     
άπειρος; Και αν ναι, δεν πρέπει να είναι «πιο μεγάλος» από τα εγκόσμια άπειρα,     
όπως είναι ο ανεξάντλητος κατάλογος των θετικών αριθμών;
Η έννοια του απείρου από το στερητικό άλφα και το πέρας που σημαίνει τέλος,
είναι τόσο αρχαία, όσο και η Φιλοσοφία. Οι  Ίωνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που προσπάθησαν να το προσδιορίσουν. Στη φιλοσοφία του Αναξίμανδρου είναι το απέραντο και χωρίς όρια πρωταρχικό στοιχείο. Η προσέγγιση αυτή του Αναξίμανδρου  ήταν σημαντικότατο βήμα προόδου για την εξέλιξη της έννοιας της ύλης όταν τη συγκρίνουμε με τις επικρατούσες θεωρίες της εποχής του.
 Το “άπειρο” ανέκαθεν προξενούσε και προξενεί αρκετές δυσκολίες και προβλήματα στον καθορισμό του όπως και στην κατανόησή του. Με την έννοια “άπειρο” εννοούμε συνήθως κάτι το οποίο αντίκειται στο πεπερασμένο, κάτι χωρίς πέρας, κάτι έξω από το οποίο δεν υπάρχει τίποτα, κάτι το οποίο δεν επιδέχεται περαιτέρω αύξηση. Σε τελική ανάλυση κάτι που αδυνατούμε να βιώσουμε, να έχουμε την εμπειρία του με τα πεπερασμένα εργαλεία των αισθήσεων. Κι εδώ συναντάμε την ταύτιση του απείρου με τον Θεό. 
Οι έννοιες του απείρως μεγάλου και του απείρως μικρού είναι έννοιες αφηρημένες πού όμως αντανακλούν πραγματικές σχέσεις του κόσμου. Το περιεχόμενο, υπόσταση του απείρως μεγάλου είναι η απεραντοσύνη της ύλης μέσα στο χώρο και στο χρόνο, είναι η άπειρη ποικιλία των πραγμάτων και των ιδιοτήτων τους. Το απειροελάχιστο, ενυπάρχει στα απειροελάχιστα σωμάτια που αποτελούν την ύλη. Η έννοια του πεπερασμένου εκφράζει τον περιορισμό των πραγμάτων , των φαινομένων και των συγκεκριμένων διαδικασιών μέσα στο χώρο και το χρόνο. Η έννοια του απείρου σημαίνει τον απεριόριστο χαρακτήρα της ύλης μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Το άπειρο και τα πεπερασμένο είναι λοιπόν αντιθέσεις που κατανοούνται μόνο συνδεδεμένα το ένα με το άλλο, και σε αμοιβαία αλληλεξάρτηση.

Από που και γιατί. Καθημερινά (Δευτέρα -Παρασκευή 10 και 55, και 18 και 55 ) Από τις συχνότητες της ΝΕΤ FM, 105,8 και 91.6 και από τη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

Χάος και Έρωτας

  Στην Θεογονία του Ησιόδου Χάος, είναι  η προσωποποίηση του πρώτου από τα αρχέγονα θεϊκά στοιχεία . Το χάος είναι η φυσική  κατάσταση των πραγμάτων. Ο Ησίοδος αφού ευχαριστεί τις Μούσες για την έμπνευση που του έδωσαν, εξηγεί πως αφού εμφανίστηκε το Χάος, γέννησε την πρώτη θεϊκή Τριάδα, την Γαία,  δηλαδή την ύλη, τον Τάρταρο δηλαδή τον χρόνο, και τον Έρωτα, δηλαδή τη δημιουργία.
Η λέξη χάος ετυμολογείται πιθανόν από τη ρίζα ΧΑΥ ή ΧΑF, που σημαίνει το χάσμα αλλά όχι κάτι που είναι εντελώς κενό. Ο Ορφέας δίδασκε ότι το Χάος δεν είναι τόπος αλλά η άπειρη και γεμάτη αιτία του κόσμου, και το ονόμαζε χάσμα πελώριο χωρίς τέλος ούτε πυθμένα ούτε βάση. Αυτό το χάσμα γεννά και ορίζει τον έρωτα. Το Χάος, ορίζει  χάσμα και όχι, αταξία.
Η Διοτίμα, στο συμπόσιο του Πλάτωνα ορίζει τον έρωτα ως ένδεια. Όσο οι ενδιαφερόμενοι παραμένουν ενδεείς - δηλαδή υπάρχει ακόμα κάποιο ανεκπλήρωτο κενό, κάποια ανεκπλήρωτη κατάκτηση – τόσο διαρκεί και η και ερωτική τους δυναμική. Όταν όμως το ζευγάρι έχει πλήρως χαρτογραφηθεί, τότε ο έρωτας εκλείπει.
 Στο χάος του Αναξαγόρα ο νούς διασπά, χωρίζει τη χαοτική ενότητα και επιβάλλει την τάξη. Το Χάος του Ησίοδου δεν είναι όμοιο με  εκείνο του Αναξαγόρα που διακοσμήθηκε από το Νου.
Η ανάμνηση της ενότητας τροφοδοτεί τον έρωτα, το χάος τον ορίζει.
 Εφόσον ο νους βάζει τάξη, ο Έρωτας συμμαχεί με το χάος. Συμμαχεί με τον γεννήτορά του.
Το να παραδίδεται κανείς στον Έρωτα δεν σημαίνει ότι παραδίδεται ο ένας στον άλλο, αλλά ότι βρίσκει στον έρωτα το πλησιέστερο ομοιότυπό του. "Ο Έρωτας κι ο θάνατος ισοσκελίζουν τη ζυγαριά της ύπαρξης" σημειώνει ο Καραγάτσης στο Αμρι Α Μούγκου"
Έρωτας: "πόθος για την παλιά ενότητα", λέει ο Πλάτων, που δεν είναι τόσο ενότητα με τον "άλλο", διότι πριν από τους "άλλους" που είναι έξω από μας και στους οποίους απευθύνεται ο έρωτας, ο "άλλος" κατοικεί μέσα μας, ή κατοικούμε μέσα του είναι αυτό από το οποίο αποχωριστήκαμε για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την ιστορία μας. Είναι η στιγμή που παίζουμε κορώνα- γράμματα την ισχυρότερη σιγουριά μας, τη ψευδαίσθηση της ατομικότητας. Αλλά το μη-ιστορικό θεμέλιο, απ' όπου ξεκίνησε η ιστορία μας, συνεχίζει να μας διακατέχει σαν τραγικό αίνιγμα. Στο σημείο αυτό ο Πλάτων βλέπει καλύτερα από τον Φρόιντ. Το αίνιγμα υπάρχει όχι επειδή είναι υποσυνείδητο, αλλά επειδή δεν έχει λύση. Όποιος αγγίζει αυτό το αίνιγμα μαγεύεται κι έτσι αρχίζει μια σταδιακή παράδοση, η οποία επιτρέπει απλώς την επισήμανσή του. 

Από που και γιατί. Καθημερινά (Δευτέρα -Παρασκευή 10 και 55, και 18 και 55 ) Από τις συχνότητες της ΝΕΤ FM, 105,8 και 91.6 και από τη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.


Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΙΔΙΩΤΙΚΟΑΡΧΙΑ; Τι λέει η Ακαδημία;



ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ: Ένα ταξίδι στις ρίζες λέξεων εκφράσεων.  Δευτέρα με Παρασκευή στις 7 και 56 και στις 18 και 55 από το ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 105,8 ΚΑΙ 91,6 FM και 729AM


Οι έννοιες του δημόσιου και του ιδιωτικού, βρίσκονται στο προσκήνιο τελευταία και μάλιστα με μια ιδιότυπη μεροληψία που αποθεώνει ό,τι το ιδιωτικό και απαξιώνει κάθε τι δημόσιο.  
Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν τον οποίο δεν συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας πολίτης. Για τον Αρχαίο Έλληνα το να μην παραβρεθείς ήταν οκνηρία. Πρώτα ήσουν μέλος του κοινωνικού συνόλου και μετά άτομο. Κύριο μέλημά σου ήταν να ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία. Μάλιστα όποιον δεν συμμετείχε του αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα [κοινωνικός θάνατος δηλαδή],ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος η εξορία.   Ιδιώτης σήμερα είναι αυτός που δεν ασκεί δημόσιο λειτούργημα ή δεν είναι δημόσιος ή κρατικός υπάλληλος. Και τέλος με την επιστημονική (ιατρική) έννοια του όρου  σημαίνει αυτόν που πάσχει από ιδιωτεία, είναι δηλαδή πνευματικά ανάπηρος, ηλίθιος.
Η λέξη προέρχεται από το επίθετο της αρχαίας Ελληνικής  ίδιος (=ατομικός) και την παραγωγική κατάληξη –ώτης.
Στον αντίποδα δημόσιος είναι αυτός που ανήκει στο δήμο, στον λαό, στην κοινότητα, ο κρατικός, ο κοινός.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Καθάρματα,συμμορίες και τσογλάνια.


ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ: Ένα ταξίδι στις ρίζες λέξεων εκφράσεων. Μια παραγωγή της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Δευτέρα με Παρασκευή στις 10 και 56 και στις 19 και 55 από το ραδιόφωνο της ΝΕΤ 105,8 ΚΑΙ 91,6.



Η λέξη κάθαρμα σήμερα σημάνει ανάξιος, τιποτένιος, ελεεινός.  Η αρχική σημασία της λέξης κάθαρμα, ήταν « το μολυσμένο αντικείμενο που πετάγεται μετά τον καθαρμό, το απόβλητο».Στην αρχαιότητα, όταν ερχόταν κάποια θανάσιμη επιδημική ασθένεια  το απέδιδαν σε οργή των θεών. Για να τους εξευμενίσουν και  να επέλθει ΚΑΘΑΡΣΗ, οι ιερείς παρελάμβαναν από τη φυλακή έναν καταδικασμένο σε θάνατο, τον οδηγούσαν τελετουργικά σε μια άκρη της πόλης και τον θυσίαζαν. Τον κατάδικο αυτό τον ονόμαζαν «κάθαρμα». Σύμφωνα με την πρώτη σημασία της λέξης είναι άστοχο να αποκαλούμε καθάρματα, όλα αυτά τα άτομα που κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας και ρυπαίνουν τη δημόσια ζωή, εφ όσον δεν έχουν ακόμη αποβληθεί και έχουν βήμα για να εκστομίζουν τα μισαλλόδοξα στερεότυπά τους, να βρίζουν, να λοιδορούν και να απειλούν. Είναι ενεργεία ρυπογόνοι φορείς και αν η κοινωνία, εν μέσω αυτής της κρίσης, θέλει να ανασυνταχθεί και να προχωρήσει οφείλει να τους αντιμετωπίσει και να τους αποβάλλει ως καθάρματα.
Τα καθάρματα σήμερα έχουν συστήσει συμμορία
   Συμμορία είναι ένα σύνολο που προβαίνει σε εγκληματικές πράξεις, κατά τρόπο  απόλυτα οργανωμένο. Η λέξη προέρχεται από την πρόθεση (συν-) και τη λ. μόρα (στρατιωτική μονάδα). Αρχικώς, η λέξη αναφερόταν σε φορολογική τάξη των αρχαίων Αθηναίων ή σε στρατιωτική υποδιαίρεση, αλλά αργότερα απέκτησε τη σημερινή σημασία.
Για το νεαρότερης ηλικίας άτομο που συμμετέχει σε  συμμορίες και γενικότερα έχει αντικοινωνική συμπεριφορά, χρησιμοποιούμε τη λέξη τσογλάνι, που είναι τουρκικής προέλευσης, από το (iç = εσωτερικό, oğlan = αγόρι). Τα εσωτερικά αγόρια την εποχή της τουρκοκρατίας ήταν αυτά που απάρτιζαν το αρσενικό χαρέμι του σουλτάνου και ζούσαν στο Εντερούν (Enderûn). Η λέξη, παρότι φαίνεται ως περσική, αντιστοιχεί προς την Ελληνική «ενδότερα». Εννοιολογικά σημαίνει ακριβώς ό,τι και το Χαρέμι. Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα χώρο απαγορευμένο στους υπόλοιπους, όπου αντί για γυναίκες υπάρχουν άντρες.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Γιατί κε Τατσόπουλε;




Έπεσα χτες πάνω στον Ευαγγελάτο και ρίχνοντας μια ματιά στο πάνελ, αποφάσισα να μείνω, όπως πολλοί άλλοι υποθέτω, μιας και η σύνθεση – φάκα δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το τι επρόκειτο να διαδραματιστεί.
Η πρωταγωνίστρια του "βλάσφημου έργου", που αποχώρησε κάποια στιγμή, μια δημοσιογράφος του Σκάι, ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής, κι ένας βουλευτής του ΣυΡιζΑ… και πάπαλα!
Το σκηνικό του Ευαγγελάτου εξασφάλιζε, ένταση και χυδαιότητα -άρα τηλεθέαση- και βέβαια ήταν στημένο πάνω στο concept του Δένδια για «τα δύο άκρα» που συναντώνται και στην προκειμένη περίπτωση αλληλοβρίζονται, ως παραθυρόσκυλα, στην τηλεοπτική αρένα.
Γιατί κε Τατσόπουλε δεχθήκατε αυτόν το ρόλο;http://www.youtube.com/watch?v=Uqj5WpHymL8

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ: Σχετικά με την απαράδεκτη πολιτική, που προκαλεί φαινόμενα χειραγώγησης, αναξιοκρατία και γενικευμένη απαξίωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης




ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ
08-10-2012
Προς τον Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ κ. Σίμο Κεδίκογλου

Θέμα: Σχετικά με την απαράδεκτη πολιτική, που προκαλεί φαινόμενα χειραγώγησης, αναξιοκρατία και γενικευμένη απαξίωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης

Σε πλήρη αντίθεση, με όσα δημοσίως έχετε υποστηρίξει και με όσα δεσμευτήκατε εσείς και η νέα ηγεσία της ΕΡΤ στη σχετική ακρόαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, υπάρχουν σοβαρές εξελίξεις που κατατείνουν τόσο στην απαξίωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, όσο και στην ευθεία χειραγώγηση του ενημερωτικού και ειδησεογραφικού τομέα της από τη μνημονιακή τρικομματική κυβέρνηση.
            Τα γεγονότα συνιστούν, δυστυχώς, αψευδείς μαρτυρίες για την ακολουθούμενη πολιτική και για τις δραματικές συνέπειες τόσο στην ποιότητα και το κύρος του προγράμματος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης όσο και για τις εργασιακές σχέσεις, την αξιοποίηση και την εξασφάλιση μέσα σε συνθήκες κρίσης του ικανότατου, κατά κοινή ομολογία, προσωπικού της ΕΡΤ. Ήταν προφανώς σε γνώση των πολιτικών και των λοιπών αρμοδίων η πρωτοφανής υπεξαίρεση του 25% του ανταποδοτικού τέλους, που συνιστά μείωση κατά 75 εκ. ευρώ ετησίως.  Σε αυτό το περιβάλλον μάλιστα έγινε ένα όργιο προσλήψεων με παχυλούς μισθούς, κι ενώ ήδη είχαν διώξει 350 χαμηλά αμειβόμενους και σκληρά εργαζόμενους συμβασιούχους της ΕΡΤ.
            Αυτή καθεαυτή η διοίκηση και η στελέχωση της ΕΡΤ αποτελεί μνημείο μη αξιοκρατικής διαδικασίας στο βαθμό που ολοκληρώθηκε μέσω της «μοιρασιάς» των πόστων ανάμεσα στα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης.
            Ως συμπλήρωμα, αλλά και ως φυσικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας νοοτροπίας «ιδιοκτησίας» και χειραγώγησης της ΕΡΤ από την παρούσα κυβέρνηση, είναι σε όλους φανερή η απολύτως μεροληπτική υπέρ των μνημονιακών πολιτικών κάλυψη της ειδησεογραφίας και των πάσης φύσεως ενημερωτικών εκπομπών.

Για όλα τα παραπάνω ερωτάται ο κ. Υπουργός:
  1. Αν πρόκειται να λάβει και ποια μέτρα για την αποκατάσταση της αξιοκρατίας και την αναβάθμιση και αξιοποίηση του άξιου δυναμικού της ΕΡΤ Α.Ε.,
  2. Ποια μέτρα και ποια πολιτική θα αναληφθούν, έτσι ώστε η δημόσια ραδιοτηλεόραση να παίξει τον πραγματικό ρόλο της μέσα σε ένα περιβάλλον άκρως προνομιακό για τα διαπλεκόμενα ιδιωτικά ΜΜΕ και μέσα σε μια πολιτική συγκυρία που ο λαός μας υφίσταται πολλαπλά δεινά και η ενημέρωση μέσα από τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας αναδεικνύεται σε πρωταρχική ανάγκη αλλά και υποχρέωση προς τους πολίτες.

Ο Βουλευτής Α’ Αθηνών


Νίκος Βούτσης

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012


ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Ένα ταξίδι στις ρίζες λέξεων εκφράσεων. Μια παραγωγή της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Δευτέρα με Παρασκευή στις 10 και 56 και στις 19 και 55 από το ραδιόφωνο της ΝΕΤ 105,8 ΚΑΙ 91,6


Νερό
«Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.» μας προειδοποιούσε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός πριν από σαράντα χρόνια…
Το νερό είναι η περισσότερο διαδεδομένη χημική ένωση στην επιφάνεια της Γης, καλύπτοντας το 70,9% του πλανήτη. απαντάται και στις τρεις κοινές καταστάσεις της ύλης : στερεή ως πάγος και χιόνι, υγρή (νερό πηγών, ποταμών, θαλασσών) και αέρια (υδρατμοί στην ατμόσφαιρα), ενώ συνήθως με μορφή πάγου υπάρχει και σε άλλους πλανήτες (και δορυφόρους) του ηλιακού συστήματος. Είναι απαραίτητο σε όλες τις γνωστές μορφές ζωής στον πλανήτη μας. Οι άνθρωποι και τα ζώα έχουν στο σώμα τους 55-78% νερό (κατά βάρος), ενώ φθάνει μέχρι και το 90% εκείνου των κυττάρων.
To δημώδες όνομα νερό είναι ουσιαστικοποιημένο ουδετερο αρχαιου επιθέτου και προέρχεται από τη βυζαντινή φράση νεαρόν ύδωρ το οποίο σήμαινε φρέσκο τρεχούμενο ύδωρ , η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την αρχαία ελληνική φράση νήρον ύδωρ για το νερό. Από την επίσημη ονομασία ύδωρ έχουν προκύψει όλοι οι σχετικοί επιστημονικοί όροι, μεταξύ των οποίων και χημικοί, που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, όπως ένυδρο άλας, υδρογόνο (αυτό που γεννάει νερό), ενυδάτωση, αφυδάτωση και υδρόλυση, υδάτινος, υδατοκαλλιέργεια, υδατογραφία, υδατοκομία, υδατοσφαίριση, υδρατμός, υδραυλική.
Πάρα πολλές είναι και οι ιδιωματικές και παροιμιακές φράσεις στις οποίες πρωταγωνιστεί το νερό, θα αναφέρω μερικές από τις πιο συχνά χρησιμοποιούμενες , παραλείποντας αρκετές μιας κι χρόνος μας είναι περιορισμένος και
σηκώνει πολύ νερό η κουβέντα.
ρίχνω νερό στο κρασί μου λέμε όταν συμβιβαζόμαστε.
δεν δίνει του αγγέλου του νερό κι από την πέτρα βγάζει νερό, ο φιλάργυρος,
είναι του γλυκού νερού, αυτός που έχει την ιδιότητα, η τον τίτλο αλλά δεν έχει τα βιώματα και προσόντα να την υποστηρίξει, πιο χαρακτηριστική ολόκληρη η φράση: Καπετάνιος του γλυκού νερού.
πήγε στη βρύση και νερό δεν ήπιε, αυτός που την τελευταία στιγμή απέτυχε να ολοκληρώσει το έργο του, το έμαθε νεράκι, ο μελετηρός, πίνω νερό στ’ όνομα αυτού που πραγματικά εκτιμώ, μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, τα δίδυμα. σαν τα κρύα τα νερά, η νεαρά της διπλανής πόρτας. ήπιε το αμίλητο νερό, αυτός που αρνείται να δώσει οποιαδήποτε πληροφορία, έβαλε το νερό στ' αυλάκι, αυτός που επιδέξια χειρίστηκε μια κατάσταση. Ενώ αντίθετα έκανε μια τρύπα στο νερό ,αυτός που παρά τις προσπάθειές του, δεν κατάφερε τίποτα. Τέλος γιατί κι ο χρόνος μας πιέζει, τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα, ο καινοτόμος,

ο νεωτεριστής, ο επαναστάτης

Μπάχαλο

  Τα τελευταία χρόνια, όλο και συχνότερα ακούμε στις ειδήσεις, ως γενικό χαρακτηρισμό κάθε «ακραίας» πολιτικής/κοινωνικής διαμαρτυρίας, το ν...