Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Εκδρομή στη… συνέλευση



Και ξαφνικά, κατά τις τρεις, η αίθουσα σύνταξης γέμισε, είχαμε ξεκινήσει στη μία και μισή, καινούργια πρόσωπα ανυπόμονα και κάποιοι, πιο εκδηλωτικοί, να σκούζουν: «άντε να τελειώνουμε να ψηφίσουμε, ο κόσμος φεύγει». Πράγματι κάποιοι από τους «επισκέπτες» δεν το άντεχαν και σιγά – σιγά και διακριτικά την έκαναν. Χρόνος υπήρχε και θέματα πολλά, που οι συνθήκες επέβαλλαν  να αντιμετωπιστούν με μεγάλη προσοχή, η στάση εργασίας τέλειωνε στις πέντε.
Έλα όμως που κάποιοι δεν αντέχουν τις συλλογικές διαδικασίες, και καλά αυτοί τους γνωρίζουμε καιρό τώρα, απέχουν συστηματικά και κατακρίνουν συστηματικότερα, αποφεύγουν να εκτεθούν, γιατί πιστεύουν πως θα σωθούν απ τον επερχόμενο κατακλυσμό και στηλιτεύουν τους υπόλοιπους, γιατί λέει «εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες».  Είναι και οι άλλοι οι «σεσημασμένοι», αυτούς τους ξέρουμε καιρό, προκλητικοί κι απαξιωτικοί, απέχουν τις περισσότερες φορές, γιατί έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν, μα μόλις δοθεί η εντολή παίρνουν το λόγο κι ένας- ένας εκφράζουν στεντόρεια την άποψή τους που πάντοτε είναι «their masters voice».
  Τι ακριβώς εκπροσωπούν αυτοί οι πρωτεργάτες του «φτάνει πια» που πέρσι, κατάφεραν συσπειρώνοντας και πολλούς που δε γνώριζαν, να υφαρπάξουν 200 υπογραφές και να ακυρώσουν μια πολύμηνη και κοπιαστική αγωνιστική προσπάθεια, κυριολεκτικά στο παρά πέντε;
- ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥΣ και μόνον.
Τρανό παράδειγμα η επιβράβευση της εκπροσώπου του ραδιοφώνου με την προαγωγή της σε Διευθύντρια εκδόσεων τη στιγμή μάλιστα που ήταν αδύνατον να σταθεί ως εκπρόσωπος, αφού το ρόλο της τον είχαν αντιληφθεί κι οι… πέτρες και τα… τούβλα.
Πού επενδύουν;
-ΣΤΟ ΦΟΒΟ  τον οποίο έντονα καλλιεργούν ενοχοποιώντας κάθε δίκαια διεκδίκηση και παραπλανώντας με το να καθησυχάζουν τους δειλούς «πως αν είμαστε καλά παιδιά και τρώμε όλο το κουτόχορτο που μας ταΐζουν, μπορεί και να σώσουμε τη θέση μας, έστω, ρε παιδί μου και με συνθήκες γαλέρας,
Είναι λέει ρεαλιστές, ναι, είναι! Αν η υποταγή είναι ρεαλισμός κι ο εργοδοτικός ραγιαδισμός στάση ζωής.
Ας αφήσουμε τις αυταπάτες, ήρθε η ώρα να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ! Ούτε Εσύ συνάδελφε της υπεύθυνης αριστεράς με τις κόκκινες γραμμές και τα πράσινα άλογα…
Αν δεν δράσουμε συλλογικά αν δεν ενωθούμε με άλλους εργαζόμενους, αν παραμένουμε αδρανείς απ την παράλυση του φόβου, θα αγιάσουμε μόλις μας σφάξει ο αγάς.
Ο Γκάντι κάποτε είπε πως:

  «Είναι καλύτερα να στέκεσαι όρθιος με σπασμένο και μπανταρισμένο κεφάλι, από το να σέρνεσαι με την κοιλιά για να γλιτώσεις το κεφάλι σου».

Γιώργος Παπαζαχαρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Μπάχαλο

  Τα τελευταία χρόνια, όλο και συχνότερα ακούμε στις ειδήσεις, ως γενικό χαρακτηρισμό κάθε «ακραίας» πολιτικής/κοινωνικής διαμαρτυρίας, το ν...