Η αναζήτηση

Η αναζήτηση Αναζητώντας το σπίτι του Θεού Μάζεψε όλο σου το θάρρος και κάνε το άλμα. Θα εξακολουθείς να υπάρχεις, αλλά με τρόπο τόσο καινούργιο που δεν θα μπορείς να τον συνδέσεις με τον παλιό. Θα είναι ασυνεχής. Το παλιό ήταν τόσο μικροσκοπικό, τόσο μικρό, τόσο φτωχό, και το καινούργιο είναι τόσο πελώριο. Από μικρή δροσοσταλίδα έγινες ωκεανός. Αλλά ακόμη κι η δροσοσταλίδα που γλιστρά από το φύλλο του λωτού τρέμει για μια στιγμή, προσπαθεί να μείνει εκεί κρεμασμένη λίγο ακόμη, επειδή βλέπει τον ωκεανό... μόλις πέσει από το φύλλο του λωτού θα χαθεί. Πράγματι, κατά ένα τρόπο δεν θα υπάρχει΄ ως δροσοσταλίδα δεν θα υπάρχει. Δεν πρόκειται όμως για απώλεια. Θα γίνει ωκεάνια. Και όλοι οι άλλοι ωκεανοί είναι περιορισμένοι. Ο ωκεανός της ύπαρξης είναι απεριόριστος. Εχω μιλήσει πολλές φορές για ένα όμορφο ποίημα του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ. Ο ποιητής αναζητά τον Θεό εδώ και εκατομμύρια ζωές. Τον έχει δει μερικές φορές, από πολύ μακριά, κοντά σε κάποιο άστρο, και άρχισε να κινείται προς τα εκεί, ώσπου όμως να φτάσει ως το άστρο εκείνο, ο Θεός είχε μετακινηθεί σε άλλο μέρος. Συνέχισε όμως να ψάχνει και να ψάχνει΄ ήταν αποφασισμένος να βρει τον Θεό, και η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν ότι κάποια μέρα έφτασε πράγματι σε ένα σπίτι όπου έγραφε πάνω στην πόρτα: ΄΄Το σπίτι του Θεού.΄΄ Καταλαβαίνεις την έκστασή του, καταλαβαίνεις τη χαρά του. Ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλοπάτια και ακριβώς τη στιγμή που πρόκειται να κτυπήσει την πόρτα, ξαφνικά ακινητοποιείται το χέρι του. Προβάλει μέσα του μια ιδέα: ΄΄Αν κατά τύχη αυτό είναι πραγματικά το σπίτι του Θεού, τότε έχω τελειώσει, τελειώνει η αναζήτησή μου. Εχω ταυτιστεί με την αναζήτησή μου, με την έρευνά μου. Δεν γνωρίζω τίποτε άλλο. Αν ανοίξει η πόρτα και βρεθώ αντιμέτωπος με τον Θεό, έχω τελειώσει΄ τελείωσε η έρευνα. Τι θα γίνει τότε;΄΄ Αρχίζει να τρέμει από φόβο, βγάζει τα παπούτσια από τα πόδια του και κατεβαίνει πάλι τα όμορφα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Ο φόβος του είναι μήπως ανοίξει την πόρτα ο Θεός, παρόλο που δεν έχει κτυπήσει. Και μετά τρέχει τόσο γρήγορα όσο δεν έχει τρέξει ποτέ προηγουμένως. Νόμιζε κάποτε ότι έτρεχε ξωπίσω από τον Θεό όσο πιο γρήγορα μπορούσε, αλλά σήμερα τρέχει όπως δεν έχει τρέξει ποτέ, χωρίς να κοιτάζει προς τα πίσω. Το ποίημα τελειώνει, ΄΄Ακόμη ψάχνω τον Θεό. Ξέρω το σπίτι του, το αποφεύγω λοιπόν και ψάχνω οπουδήποτε αλλού. Είναι μεγάλος ο ενθουσιασμός, είναι μεγάλη η πρόκληση και μέσα από την έρευνά μου εξακολουθώ και υπάρχω. Ο Θεός αποτελεί κίνδυνο΄ θα εκμηδενιστώ. Τώρα όμως δεν φοβάμαι ούτε καν τον Θεό, επειδή ξέρω πού μένει. Ετσι λοιπόν, αφήνοντας το σπίτι του στη άκρη, συνεχίζω να τον αναζητώ σε ολόκληρο το σύμπαν. Και στο βάθος γνωρίζω ότι η αναζήτησή μου δεν είναι για τον Θεό΄ η αναζήτησή μου είναι για να δίνω τροφή στο εγώ μου.΄΄ Τον Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ δεν τον συνδέουμε συνήθως με τη θρησκεία. Αλλά μόνο ένας θρησκευόμενος άνθρωπος με τεράστια εμπειρία μπορεί να γράψει αυτό το ποίημα. Δεν πρόκειται για συνηθισμένη απλώς ποίηση΄ περιέχει μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Αυτή είναι η κατάσταση: η μακαριότητα δεν σου επιτρέπει να υπάρχεις΄ πρέπει να εξαφανιστείς. Γι΄αυτό ακριβώς δεν βλέπεις πολλούς μακάριους ανθρώπους στον κόσμο. Η δυστυχία τρέφει το εγώ σου΄ γι΄αυτό ακριβώς βλέπεις τόσους πολλούς δυστυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο. Το βασικό, το κεντρικό σημείο είναι το εγώ. Για την πραγμάτωση της υπέρτατης αλήθειας, χρειάζεται να πληρώσεις το αντίτιμο΄ και το αντίτιμο δεν είναι τίποτε άλλο από την εγκατάλειψη του εγώ. Ετσι λοιπόν, όταν έρθει μια τέτοια στιγμή, μην διστάσεις. Χορεύοντας, εξαφανίσου... με ένα μεγάλο γέλιο, εξαφανίσου΄ με τραγούδια στα χείλη σου, εξαφανίσου.