Και ξαφνικά, κατά τις τρεις, η αίθουσα σύνταξης γέμισε, είχαμε ξεκινήσει στη μία και μισή, καινούργια πρόσωπα ανυπόμονα και κάποιοι, πιο εκδηλωτικοί, να σκούζουν: «άντε να τελειώνουμε να ψηφίσουμε, ο κόσμος φεύγει». Πράγματι κάποιοι από τους «επισκέπτες» δεν το άντεχαν και σιγά – σιγά και διακριτικά την έκαναν. Χρόνος υπήρχε και θέματα πολλά, που οι συνθήκες επέβαλλαν να αντιμετωπιστούν με μεγάλη προσοχή, η στάση εργασίας τέλειωνε στις πέντε.
Έλα όμως που κάποιοι δεν αντέχουν τις συλλογικές διαδικασίες, και καλά αυτοί τους γνωρίζουμε καιρό τώρα, απέχουν συστηματικά και κατακρίνουν συστηματικότερα, αποφεύγουν να εκτεθούν, γιατί πιστεύουν πως θα σωθούν απ τον επερχόμενο κατακλυσμό και στηλιτεύουν τους υπόλοιπους, γιατί λέει «εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες». Είναι και οι άλλοι οι «σεσημασμένοι», αυτούς τους ξέρουμε καιρό, προκλητικοί κι απαξιωτικοί, απέχουν τις περισσότερες φορές, γιατί έχουν πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν, μα μόλις δοθεί η εντολή παίρνουν το λόγο κι ένας- ένας εκφράζουν στεντόρεια την άποψή τους που πάντοτε είναι «their master’s voice».
Τι ακριβώς εκπροσωπούν αυτοί οι πρωτεργάτες του «φτάνει πια» που πέρσι, κατάφεραν συσπειρώνοντας και πολλούς που δε γνώριζαν, να υφαρπάξουν 200 υπογραφές και να ακυρώσουν μια πολύμηνη και κοπιαστική αγωνιστική προσπάθεια, κυριολεκτικά στο παρά πέντε;