Στο φως

Κρύφτηκες στα σκεπάσματα του ξενοδοχείου
που σύρθηκες για το φόνο.
χτες η μηχανή ούρλιαζε,
πολλά χιλιόμετρα στη λάσπη του έρωτα που τα ήθελε όλα,
και το κοντέρ πονούσε, η αγάπη βογγούσε.
Ήσουν πολύ όμορφη
ήμουν δίπλα σου και συ τόσο μακρυά
Παράξενα πράγματα
Χαμογελούσες στο γέρο παλιάτσο
το άπειρο τσαλαπατημένο
έκλαψες  για το θάνατο
και σώπασες στο σκοτάδι. Γυρνάω μέσα, τα έξω τα είδα.
Θα σε περιμένω μόλις φτάσω στο Φως.

Μέρες του Οκτώβρη Από το "Όφις και Κρίνο" του Καζαντζάκη

12 Οκτ

Εφυλλορόησεν η άνοιξη κι έσβυσε το θέρος της αγάπης μας και γέρνουν οι ιτιές κάτω στον ποταμό και γροικούνται οι θρήνοι μέσα στα δάση. Κάποιο προαίσθημα βαραίνει τα δένδρα. Ένα φθινόπωρο βαραίνει την καρδιά μου. Κι όταν η ανάμνηση Σου διαβαίνει απάνω Στην ψυχή μου θρηνεί στο διάβα της κάποιο τρίξιμο απελπισμένων ονείρων πού κοίτονται χάμαι και κλαίνε-σαν τα φύλλα που ριγμένα χάμαι.Στην γη φωνάζουν από τον πόνο όταν διαβαίνομεν απάνω των και τα πατούμε

20 Οκτ

Πλέκω απελπισμένος γύρω Σου τα χέρια μου και Σε κυττάζω μέσα στα μάτια. Τίποτε άλλο λοιπόν δεν έχεις να μου δώσεις;

21 Οκτ

Θάθελα να Σε σύρω μια νύχτα στα βάθη τα πλειό σκοτεινά των δασών νάμαστε μόνοι να μην είνε άστρα αποπάνω μας και να Σε βάλω να μου πεις όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις. Να στραγγίσεις από τα χείλη Σου όλο τον βόρβορο που κλείνει μέσα της και ντρέπεται να θυμηθή η μνήμη Σου.Τα λόγια που ανεβάζουν τη ντροπή απάνω στα μάγουλα και κηλιδώνουν την ακοή και γυμνώνουν τα μυστήρια των γυμνοτήτων. Ένας πόθος γλοιώδης σέρνεται μέσα μου και ζητά να μάθει όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις. Θέλω να ιδώ να βεβηλώνονται μοναχά των τα χείλη Σου τα ντροπαλά.να Μην κοκκινίσεις καθόλου, να μη διστάσεις, νάχεις πολύξερο το στόμα και τολμηρό το βλέμμα και άσεμνη τη στάση. Ν’ ανεβούν όλοι Σου οι ακάθαρτοι στοχασμοί κι οι ακόλαστες καμπυλότητες των γραμμών χειροπιαστές και λάγνες Σε λιτανείαν αναιδή μπροστά στο άγαλμα της Ασταρώθ. Θάχομε τα Πριάπεια της αγάπης μας, Ω Δύστυχη, θάμαι ακίνητος μπροστά Σου και θα Σε κυττάζω μέσα στα μάτια να μη μου κρύψεις τίποτε! Να μη μου κρύψεις τίποτε και να μου φτύσεις όλα τ’ άσεμνα λόγια που ξέρεις. Ίσως και μπορέσεις να με κάμεις να νοιώσω κάποια καινούργια και άγνωστη ηδονή.Την ηδονή της περιφρόνησης και της αηδείας και της βεβήλωσης μιας αγάπης. Θα Σε σφίξω τότε με τον εναγκαλισμό των ζώων μέσα στη νύχτα των οργασμών. Και θα νοιώσω να σπαρταρά στα χέρια μου μέσα κάτι τι δικό μου, ένα δημιούργημα του πόνου μου-ένα κορμί που το διέπλασα εγώ και το διέφθειρα εγώ - όργανο σάρκινο της ανίας μου και της βαθειάς κι αγιάτρευτης διαφθοράς του νούμου. Θα Σε σφίξω όλη γιατί θάσαι όλη δική μου και θα νοιώσω επί τέλους απάνω Σου τον θρίαμβο τον μεγάλο που νοιώθουν οι μεγάλοι Κατακτηταί και οι μεγάλοι Καταστροφείς και οι Δημιουργοί !