ΚΙΒΔΗΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ - «εικονική πραγματικότητα»

Κάθε εποχή έχει τη καραμέλα της. Το κλισέ της, την έκφραση που εξηγεί τα πάντα, που τα λέει όλα χωρίς περιττές αναλύσεις.
Η υπεράνω υποψίας έκφραση είναι σήμερα η «εικονική πραγματικότητα». Εικονική σημαίνει κατά συνέπεια κίβδηλη.
Αναμασάμε ότι μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις . Ως φαίνεται ο εικονομάχος που ζει μέσα μας δεν πείθεται.
Για τους γαλλόφρονες «εικονική πραγματικότητα» παραπέμπει στη βίβλου του Μάη «Κοινωνία του θεάματος», υπογραφή επαναστάτης ποιητής Γκι Ντεμπόρ. Η έκφραση παραμένει εμπορεύσιμη αν και κατανοείται θλιβερά απλουστευμένη
Η εικόνα έχει κακή φήμη. Οι εικονολάτρες νίκησαν δια πυρρός και σιδήρου. Η λέξη εικόνα παραπέμπει στη νοθεία. Είναι διαβολική. Συγγενεύει με το μύθο, το παραμύθι, το παραμύθιασμα. Εικονικό είναι ψεύτικο. Η εικόνα δεν αποκαλύπτει την κρυμμένη αλήθεια των πραγμάτων. Την κρύβει.
Οι εικονομάχοι βλέπουν στην εικόνα μπογιές και ξύλα. Ύλη χωρίς μορφή. Πλαστογραφία. Απάτη.
Για τους εικονολάτρες δεν υπάρχει απώλεια ουσίας στην εικόνα. Η άσκηση της τέχνης είναι τελετουργική επιτέλεση της θείας Δημιουργίας. Κατ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Είναι απότιση φόρου τιμής. Είναι μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας.
Ο καλλιτέχνης με τις εικόνες του αποκαλύπτει την ομορφιά του κόσμου. Ομορφιά ου τραγουδά ο Όμηρος όταν περιγράφει την αδιαπέραστη ασπίδα του Αχιλλέα. Ραψωδία Σ.
Οι Πυθαγόρειοι μας κληροδότησαν το θαυμασμό κρυφή αρμονία του κόσμου, τους αριθμούς. Είναι ταγμένοι στη μυστικιστική γνωστική παράδοση που αγνοεί την αλήθεια των αισθήσεων, της τρέχουσας πραγματικότητας. Μας μύησαν στην υποψία αυτού που βλέπουμε.
Η πραγματικότητα είναι ασύλληπτη, είναι τρέχουσα, δεν την προλαβαίνουμε. Μεταβάλλεται από στιγμή σε στιγμή. Διαψεύδεται από την επόμενη στιγμή.
Τα πάντα ρεί. Η ρευστότητα δεν είναι πλάνη.
Εκείνο που δεν αλλάζει είναι η περιγραφή της ασπίδας του Αχιλλέα στον Όμηρο. Εκείνο που δεν μένει ίδιο είναι οι εικόνες που φέρνει στο μυαλό κάθε καινούργια ανάγνωση.
Το ποίημα αέναα ανανεώνεται, είναι το μη κλισέ.
Η μαγεία της εικόνας.
Στη μαγεία που σταμάτησε να πιστεύει κι η ίδια η ζωγραφική. Κι έπαψε να ξαναϋφαίνει τον κόσμο . Στις εκθέσεις μας προσφέρει απλόχερα μπογιές και τελάρα.
Ζωγράφοι εικονομάχοι.

...ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝΕ ΠΟΛΛΕΣ

Οι στοιχειώδεις αρχές της ψυχοπαθολογίας μας εξηγούν το εξής απλό και συναρπαστικό. Οι δύο όψεις του νομίσματος της παραφροσύνης είναι η μελαγχολία και η παράνοια. Όταν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη μία πέφτουμε στην άλλη και τούμπαλιν.
Μελαγχολία είναι το συναίσθημα «είναι η μοίρα μου σακατεμένη» και «δεν φταίει ο κόσμος ούτε κι εσύ». Στη μελαγχολία είμαστε ο αμνός που θυσιάζεται για να σωθεί ο κόσμος. Θυσία για ν’ απαλλαγεί απ’ τη σιχαμερή παρουσία μας. Το πρόβλημα είναι ο εαυτός μας.
Η άλλη όψη της παραφροσύνης η Παράνοια αντιστοιχεί στη γνωστή ρύση του Σαρτρ: «η Κόλαση είναι οι άλλοι». Ο ίδιος ο φιλόσοφος εξήγησε τι ήθελε να πει: « η κρίση των άλλων επηρεάζει τις σκέψεις για τον εαυτό μας». Το πρόβλημα είναι οι άλλοι.
Στη μελαγχολία φταίμε για όλα, στη παράνοια για όλα φταίνε οι άλλοι. Και στις δύο περιπτώσεις χάνουμε την ελευθερία μας. Αποποιούμαστε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Είτε τα παίρνουμε όλα πάνω μας είτε ρίχνουμε όλα στους άλλους το ίδιο κάνει. Η αδυναμία δράσης είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Αμφότερες οι τάσεις
απαντώνται σ όλους τους ανθρώπους. Ποιος δεν έχει θύμα παρανοϊκής κρίσης νομίζοντας ότι όλοι συνομωτούν εναντίον του; Μπορούμε να σκεφτούμε ικανό αριθμό κυβερνήσεων και κομμάτων λογοδιαρρέουν πολιτικές θέσεις σε καταδιωκτική διάθεση. Σε ουκ ολίγες ιστορικές περιόδους η ανταπόκριση του λαού είναι μεγάλη.
Οι Αδόλφοι εκλέγονται δημοκρατικά και πολλοί τον νοσταλγούν, ακόμα. Το σύνδρομο καταδίωξης είναι το ισχυρότερο αντικαταθλιπτικό της ανθρωπότητας, ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να μην το χρησιμοποιήσουν.
Στο κάτω-κάτω αφού δεν ξέρουμε ποιος φταίει γιατί να μη λέμε ότι φταίνε οι άλλοι; Είναι σίγουρα λιγότερο επώδυνο από τις συνεχείς αυτό-κατηγορίες της μελαγχολίας.
Οι νοσηρά μελαγχολικοί και παρανοϊκοί υποστηρίζουν τις ερμηνείες τους απαλλαγμένοι από κάθε αμφιβολία. Κάθε προσπάθεια να μεταπειστούν, ν αλλάξουν γνώμη είναι ματαιοπονία.
Οι καταθλιπτικοί της καθημερινότητας διατηρούν τις αμφιβολίες τους για τις ιδέες τους. Οι παρανοϊκοί της διπλανής πόρτας δεν αμφιβάλλουν ποτέ γι αυτά που υποστηρίζουν.
Οι αμφιβολίες είναι το λίπασμα της ποίησης. Όσοι τείνουν προς τις ακλόνητες πεποιθήσεις γίνονται πολιτικοί, πνίγοντας κάθε τους αμφιβολία.
Η επιλογή είναι ελεύθερη.

Και δόξα τώ Θεώ

Το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μιλάμε πλέον -και επισήμως;- για την κοινωνία των 2/3! Ούτε αυτοί όμως αισθάνονται ασφαλείς, αφού το 60% δηλώνουν ότι ζουν με το φόβο ότι μία ημέρα μπορούν να ξυπνήσουν φτωχοί, «εφιάλτης» που συνδέεται άμεσα με το ότι το 50% πιστεύει ότι φτωχός μπορεί κανείς να «καταντήσει» από κάποιο τυχαίο γεγονός, πχ αρρώστια, απόλυση σε προχωρημένη ηλικία. Όπως αποδεικνύεται, το πρόσωπο του κοινωνικού κράτους, παρά τις επανειλημμένες «πλαστικές επεμβάσεις» εξακολουθεί να φαίνεται «χλωμό» στον πολίτη, αδύναμο να του προσφέρει ασφάλεια.
Τα στοιχεία αυτά της Κάπα Research, ήρθαν να προστεθούν στις απόψεις που υιοθετούνται από όλο και περισσότερους, περί αφανισμού της μεσαίας τάξης αφ' ενός και εφ' ετέρου περί δημιουργίας γενεών, με σημαιοφόρους στην ιδιόμορφη αυτή «παρέλαση» τους σημερινούς 30ντάρηδες, που -σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στην Ελλάδα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- δεν περιμένουν η ζωή τους να είναι καλύτερη από αυτή των γονιών τους.
Πολλοί μάλιστα, προεξοφλούν ότι θα είναι χειρότερη, αφού η απόκτηση σπιτιού, η δημιουργία «κομποδέματος» για μια δύσκολη ώρα και πολλά ακόμη αυτονόητα για τις παλαιότερες γενιές, αποτελούν για αυτούς «όνειρα θερινής νυκτός». Το μόνο για το οποίο μπορούν να είναι «περήφανοι» είναι ότι η «γενιά των 700 ευρώ», αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης για τους σύγχρονους κοινωνιολόγους και οικονομολόγους. Όλοι αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνουν!
Για την επίλυση της -ομολογουμένως δύσκολης- εξίσωσης δίνεται ως δεδομένο ότι ο δανεισμός των νοικοκυριών ανήλθε στα 89,3 δισ. ευρώ εκ των οποίων τα 37,3 δισ. αφορούν καταναλωτικά και πιστωτικές κάρτες. Ακόμη, αναφέρεται ότι τα τελευταία πέντε χρόνια οι αυτόχειρες, που βρίσκονται στην ηλικιακή κλίμακα 25-45 αποτελούν κάθε χρόνο το 38-40% του συνόλου των αυτοκτονιών. Η αυτοκτονία είναι παγκοσμίως η τρίτη αιτία θανάτου στις ηλικίες από 15 έως 34 χρόνων, αλλά η πλειοψηφία τους αφορά ενηλίκους, προσθέτει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Κυνική απαισιοδοξία και καταστροφολογία; Πιθανώς, αλλά φαίνεται να αποτελεί ελληνική «επιδημία» αυτός ο τρόπος σκέψης, αφού το 68,4% θεωρούν ότι η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα ανοίξει κι άλλο στο μέλλον.
Εκτός του 1/3 των απόλυτα φτωχών, αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των σχετικά φτωχών, εξηγούν οι ειδικοί. Γιατί μπορεί ένα εισόδημα άνω των 470 ευρώ να απορρίπτει κάποιον από τη «λίστα φτωχών», δε του εξασφαλίζει όμως τα απαραίτητα για την κάλυψη των -βασικών- αναγκών.
Η διεύρυνση της φτώχειας -σχετικής και απόλυτης- καταφέρει γερά χτυπήματα στα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής, προειδοποιούν οι ειδικοί για κοινωνικά θέματα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συνδικάτων και επιστημονικών φορέων. Μιλούν για «τέλος εποχής», δημιουργία «ιδιόμορφου τρίτου κόσμου» και «νέας τάξης νεόπτωχων».
Ομοφώνως υποστηρίζουν ότι αν η κατάσταση δεν αλλάξει, οι κοινωνικές συγκρούσεις θα είναι αναπόφευκτες και ότι τα μέτρα της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της φτώχειας κινούνται στη λογική της «φιλανθρωπίας» και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν αποτελεσματική αντιμετώπιση. Επιδόματα εξευτελιστικά, που απλώς διαχειρίζονται την εξαθλίωση, χαρακτηρίστηκαν από κάποιους.
Τέλος, προτείνουν λύσεις που πρέπει να εφαρμοστούν προτού η κοινωνική ειρήνη αποτελέσει παρελθόν.
Κατά τάλλα χρηματοδοτούμε τις τράπεζες με 2800 έκαστος εξ ημών για να σωθει το αεροπλανάκι των απλήστων φωστήρων και να συνεχιστεί η τραπεζοκρατία.

Η συγρονη θρησκεία αποθεώνει το κέρδος απαξιώνει τον άνθρωπο το περιβάλλον και το ίδιο μας το μέλλον. Οι τραπεζίτες ειναι οι λειτουργοί αυτής της "θρησκείας¨κι οι ταμίες οι καντηλανάφτες. Ο Δίας παντοδύναμος και διατραπεζικός κι ο Τειρεσιας ξέπεσε σε ρουφιάνο.

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ - ΛΟΓΟΣ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Λόγος σε συνέδριο
για τη μόλυνση του περιβάλλοντος

Πριν μολυνθεί η ατμόσφαιρα, κύριοι, θα πρέπει να είχε
κάτι άλλο μολυνθεί. Πως και από ποια σαπρόφυτα
ή μικρόζωα να ξεκίνησε η σήψη της γης, κανείς
δεν μπορεί ίσως να το ειπεί με ακρίβεια. Είναι πολύ
δύσκολο πράγμα η ιστορία. Να άρχισε τον καιρό
που πολεμούσαν οι Ευρωπαίοι στην Κίνα υπέρ του οπίου
και του Χριστού; Ή τον καιρό που αμπάριαζαν τους Μαύρους
σαν τα ξερά δαμάσκηνα, τους ξεμπαρκάραν
στις παραλίες σωρούς και τους πουλούσαν
προς δέκα σέντζια τον καθένα; Πριν; Έπειτα; Χθες,
όταν εκείνος ο φριχτός επιχειρηματίας
του Άδη, με τα υψικάμινα κρεματόρια, ισχυρίζοταν
ότι τον έπλασε ο Θεός κι ότι αυτός προγραμμάτισε
το πεπρωμένο του στη γη, ενώ είναι αναμφισβήτητο
πως ο Θεός δεν έπιασε ποτέ σκατά στα χέρια του;

Τι υπόσχεση να δώσουμε τώρα, κύριοι, στα ψάρια;
Θα το μπορούσαμε ασφαλώς σήμερα, αν εγκαίρως
απομονώνονταν οι μολυσμένοι οργανισμοί,
αν κόβονταν τ' ακάθαρτα χέρια, αν αδειαζόταν
το Άγαλμα της Ελευθερίας εγκαίρως απ' τα σάπια
αίματα που έχει μέσα του. Πάντως κ' επειδή
δεν πρέπει να μην έχουμε ελπίδες, κάτι πρέπει
να κάνουμε. Κάπου να καταφύγουμε.
Να ενεργούμε πάντως. Πάμε στους Δελφούς!

ΠΑΖΛ

Οι αρχαίοι, ας πούμε προγονοί μας, κοίταζαν τη φύση με απορία. Η απορία τους γεννούσε μελέτες, θεωρίες και χρήσιμα διδάγματα. Οι πρώτοι φιλόσοφοι ήταν φυσιολόγοι, αναζήτησαν τις πρώτες αρχές πού κυβερνούν τη φύση. Θαλής, Ηράκλειτος, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Παρμενίδης… όλοι οι προσωκρατικοί. Το ελληνικό θαύμα ξεπετιέται μέσα από τη σκέψη τους όπως η αρματωμένη Αθήνα από το κεφάλι του Δία. Εν μέσω φριχτών πονοκεφάλων.
Η ευρωπαϊκή αναγέννηση του ελληνικού πνεύματος γνώρισε χειρότερους πόνους. Τα μαρτύρια του Τζιορντάνο Μπρούνο που καταδικάστηκε από το ίδιο δικαστήριο που δίκασε τον Κοπέρνικο και τον Γαλιλαίο, δεν τα γνώρισε ο Ηράκλειτος.
Στη νεότερη εποχή μας αυτά θεωρούνται βαρβαρότητες.
Στη νεότερη εποχή μας η επιστήμη έχει διαχωριστεί από τη φιλοσοφία, δεν είναι ποια τρόπος ζωής, στάση απέναντι στα πράγματα.
Ο Ιπποκράτης με τους συναδέλφους του ομοϊδεάτες αποτελούσαν οργανωμένη ομάδα σκέψης και δράσης με αντιπάλους άλλες αντίστοιχες ομάδες από διάφορους μάγους η ιερείς θεραπευτές.
Οι επιστήμονες των μοντέρνων καιρών φορούν άσπρη μπλούζα τις ώρες εργασίας. Όταν την βγάζουν είναι ελεύθεροι να υποστηρίζουν ότι θέλουν, να ζουν όπως θέλουν. Είναι στο απυρόβλητο.
Κανείς δεν διανοείται να πει κακή κουβέντα για ένα από τους κύριους επινοητές της ατομικής βόμβας, τον Αλβέρτο Αϊνστάιν. Που θα μπορούσε να ανήκει και στο αντίπαλο στρατόπεδο χωρίς αυτό να βλάπτει την υστεροφημία του.
Κανείς δεν λέει επίσης ότι οι γιατροί αντί να εξετάζουν αρρώστους τους κάνουν εξετάσεις. Τους θεωρούν ως αντικείμενα.
Οι άρρωστοι έχουν γίνει αντικείμενο, είναι απανθρωποιημένοι, η ιατρική τους μεταχειρίζεται απάνθρωπα. Η περίφημη αποτελεσματικότητας αρκεί ως δικαιολογία τέτοιας μεταχείρισης;
Ως αποτελεσματικότητα θεωρούμε το πολλά χρόνια ζην, ποιος να θυμάται τώρα το ευ ζην.
Και οι φυσικοί επιστήμονες δεν εξετάζουν την ίδια φύση με τους αρχαίους ομολόγους τους. Κλεισμένοι στο εργαστήριο τους βλέπουν μέσα από μικροσκόπια κύτταρα και μόρια νεκρά που δεν βρίσκονται πουθενά στη φύση.
Η φύση δεν είναι πια βλάστηση, ζωή αλλά αόρατα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που συγγενεύουν με το τίποτα.
Τίποτα είναι τα κάθε είδους σωματίδια που «ανακαλύπτονται» και βαφτίζονται μόνο και μόνο για να στηρίζουν και να καταρρίπτουν θεωρητικές κατασκευές, κομμάτια ενός θεωρητικού πάζλ με το οποίο δεν παίζει σχεδόν κανείς.
Και οι ασθενείς ένα θεωρητικό πάζλ έχουν γίνει.