Όταν το 4 γίνεται 34…
«Αχ, αν ήταν η ζωή μας ίσια
πώς θα την παίρναμε κατόπι
μα αλλιώς η μοίρα το βουλήθη
πρέπει να στρίψει σε μια κόχη…»
Η ιστορία δεν ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, ποιος φανταζότανε
πριν ένα χρόνο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση και ότι θα προπορευόταν με διαφορά στις
δημοσκοπήσεις και στην παράσταση νίκης;
Τα νέα δεδομένα δημιούργησαν καινούργιες ανάγκες τις οποίες
ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ καλείται να καλύψει, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της κοινωνίας
που αιμορραγεί κι αποσυντίθεται.
Το τρικομματικό κυβερνητικό μόρφωμα, είναι προφανές πως δεν
έχει μέλλον. Τα ίδια τα κόμματα που το αποτελούν, έχουν υποστεί μεταλλάξεις
προς το χείρον και απέχουν παρασάγγας από τις προσδοκίες των περισσοτέρων,
μέχρι πρότινος ψηφοφόρων τους.
Η ΝΔ έχει εξελιχθεί σε ακροδεξιό κόμμα νεοφιλελεύθερης
κοπής. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον προβεβλημένοι από την κοινοβουλευτική
ομάδα ( Βορίδης, Γεωργιάδης) προέρχονται
από τα συντρίμμια του ΛΆΟΣ, που εξοστρακίστηκε από το πολιτικό σκηνικό ως
πλεονάζουσα λαϊκή ακροδεξιά γραφικότητα. Τι να πούμε για τον Δένδια και τις οξύμωρα «Ξένιες» εκκαθαρίσεις
του, ή για την Πιπιλή που το Κόμμα, της
ανέθεσε , το ρόλο της αγορήτριας επί κορυφαίου για την Ελλάδα πολιτικού και
οικονομικού ζητήματος, όπως ο Προϋπολογισμός του 2013. Οι νεοφιλελεύθεροι
ταλιμπάν, έχουν εκτοπίσει τους μετριοπαθείς στα πίσω έδρανα και πρωταγωνιστούν
συναγωνιζόμενοι με ακροδεξιές εμφυλιοπολεμικές κορώνες.
Το ΠαΣοΚ, απολειφάδι του ένδοξου ένοχου παρελθόντος,
ετοιμάζεται για το «χρονοντούλαπο της ιστορίας»πότε με ρήξεις και πότε
στομφώδεις αγορεύσεις για το τίποτα», που μάταια ως «Όλον», προσπαθεί να
παρουσιάσει ο αρχηγός του.
Κι η «Δημαρ»; Τι θλιβερή ιστορία «αριστερής υπευθυνότητας»!
Νομίζουν ότι κυβερνούν τον τόπο. Η ψευδαίσθηση του
οπορτουνιστή. Βάζουν κόκκινες γραμμές
Maginot και έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη… Η αναλογία 4 2 1 στους
διορισμούς τους βολεύει προς το παρόν, οπότε για τα υπόλοιπα, δηλαδή για όλα,
φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που αποφάσισε πρόσφατα από
συνιστώσες κομμάτων τάσεων και αντιλήψεων να γίνει ένας ενιαίος φορέας, όχι
απλώς ένα κόμμα δίπλα ή απέναντι στα υπόλοιπα, αλλά η συνισταμένη που με τη
δυναμική της θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, τις δράσεις και τις συνειδήσεις,
που θα μας οδηγήσουν στη νέα πραγματικότητα.
Ο κλήρος λοιπόν
πέφτει στον Αλέξη, «που ήταν α α αταξείδευτος οε οε οε οε…»
