Nothing is permanent. Η Απώλεια είναι μόνιμη... Η στάχτη στη βιβλιοθήκη. Ψάχνω για φωτογραφία του. Έχω πολλές. Δε βρίσκω καμία. Κάτι κλαδιά που αχνοφαίνονται και λίγη στεριά, ένας λοφίσκος που κατηφορίζει στα χείλια του ορίζοντα, θάλασσα πλατιά, ένα σημάδι μαύρο, βάρκα ίσως... Κι ο ουρανός απέραντος κι αναποφάσιστος, περιορισμένος στο κάδρο, τις ύστατες αχτίδες ρουφά ανάμεσα απ' τα αχρησμοδοτημένα σύννεφα που αντιγράφουν το χρώμα του νερού, ιπτάμενα αθώα ερπετά, κι ύστερα like και καρδούλες και δάκρυσα γαμώτο, κι ένιωσα ενοχές, γιατί άργησα να κλάψω, κι ύστερα πάλι για τον λάθος λόγο... κοιμόμουνα. Δεν έχω ακόμα αποφασίσει για το κατηγορητήριό μου, κι εσύ μου λες πως θύμωσες με την ανάρτησή μου. Κι εγώ θύμωσα κι έκλαψα... Επιτέλους.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου