Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος: Αντί να απολογηθεί, στοχοποιεί δημοσιογράφους ο Οικονόμου

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αντί να απολογηθεί, στοχοποιεί δημοσιογράφους ο Οικονόμου

Η Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος στηρίζει τη συνάδελφο Νεκταρία Σταμούλη για την απαράδεκτη επίθεση και την στοχοποίησή της από τον υπουργό Τύπου κ. Γιάννη Οικονόμου με αφορμή αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της για τις παρακολουθήσεις, που δημοσιεύτηκε στο «Politico», το οποίο μάλιστα, επαληθεύτηκε από τις εξελίξεις. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αντί να δώσει εξηγήσεις και να απολογηθεί για τις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων, που πλήττουν τη Δημοκρατία και εκθέτουν τη χώρα διεθνώς, επιτίθεται κατά έγκυρων διεθνών μέσων ενημέρωσης, νομίζοντας ο αθεόφοβος, ότι θα φοβηθούν και θα αποσύρουν τα ρεπορτάζ τους για τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η δε ανασκευή την οποία έκανε, ο υπουργός, για τους ανοίκειους χαρακτηρισμούς δεν αλλάζουν το μείζον θέμα, που αναδεικνύεται από το ρεπορτάζ δηλαδή οι παρακολουθήσεις και οι ευτελείς κυβερνητικές δικαιολογίες.

Οι τρεις εκπρόσωποι της Συσπείρωσης στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ζήτησαν την στήριξη της συναδέλφου και από την Ένωση, παρότι δεν είναι μέλος της, καθότι η επίθεση του κυβερνητικού εκπροσώπου θέτει ζήτημα ελευθερίας της Ενημέρωσης και εκθέτει τη χώρα διεθνώς.

Το σχέδιο ανακοίνωσης που πρότειναν τα τρία μέλη της Συσπείρωσης στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ μαζί με την επισύναψη της ανακοίνωσης της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, την οποία προτείναμε να στηρίξει η ΕΣΗΕΑ είναι το εξής:

«Η ΕΣΗΕΑ συντάσσεται με την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου και επισημαίνει για ακόμη μια φορά ότι η αποστολή των δημοσιογράφων είναι να ελέγχουν την κάθε εξουσία.

Η στοχοποίηση και η προσπάθεια απαξίωσης δημοσιογράφων από κυβερνητικούς παράγοντες και μάλιστα ακόμα και σε επίσημες δηλώσεις και έγγραφα προς την ΕΕ, αντιβαίνει στη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ελευθερίας του Τύπου.

Η ανακοίνωση της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου:

«Αθήνα, 24 Αυγούστου 2022

Με μεγάλη μας έκπληξη και απογοήτευση διαβάσαμε τη σημερινή απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Γιάννη Οικονόμου σε ρεπορτάζ του μέλους της ΕΑΞΤ και προέδρου του ΔΣ της Ένωσης, Νεκταρίας Σταμούλη.

Ο κ. Οικονόμου χαρακτηρίζει «ανακριβέστατο» το δημοσίευμα που υπογράφει η κ. Σταμούλη στο Politico, αναφορικά με την απαντητική επιστολή του μόνιμου αντιπροσώπου της Ελλάδας στην Ε.Ε. προς την επιτροπή δικαιοσύνης της Κομισιόν για το ζήτημα του λογισμικού Predator. Συμπληρώνει δε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι το δημοσίευμα προέρχεται από δημοσιογράφο «γνωστή για τις σχέσεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Το κατά πόσον το δημοσίευμα της κυρίας Σταμούλη είναι «ανακριβέστατο» μπορεί να το διαπιστώσει κάθε πολίτης. Ασφαλώς και ο ίδιος ο κ. Οικονόμου, ο οποίος στην ίδια ανακοίνωση επιβεβαιώνει λέξη προς λέξη τα αναφερόμενα στο ρεπορτάζ.

Το κυριότερο: Η ΕΑΞΤ θεωρεί ατόπημα για υπουργό χώρας της Ε.Ε., και μάλιστα τον καθ’ ύλην αρμόδιο για την ενημέρωση και τον Τύπο, να προχωρά δημοσίως στην στοχοποίηση

και επαγγελματική διαβολή δημοσιογράφου. Χωρίς κανένα στοιχείο και με μοναδικό ορατό στόχο την απαξίωση ενός ρεπορτάζ προς εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Και αδιαφορώντας πλήρως για τις πιθανές επαγγελματικές και προσωπικές συνέπειες αυτής της στοχοποίησης.

Η Νεκταρία Σταμούλη, σεβόμενη τη δημοσιογραφική δεοντολογία, δεν υπήρξε ποτέ μέλος κάποιου κόμματος, ούτε εργάστηκε ποτέ σε κυβερνητικά γραφεία.

Τα μέλη της ΕΑΞΤ θα συνεχίσουμε να ασκούμε τα καθήκοντά μας, έχοντας πλήρη συνείδηση του ρόλου μας και της αξιοπιστίας των μέσων ενημέρωσης που εκπροσωπούμε, και τηρώντας τους υψηλότερους κανόνες δεοντολογίας.

Θα ήμασταν ευτυχείς εάν το ίδιο έπραττε στο εξής και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, από τον οποία αναμένουμε τη δημόσια αναγνώριση του σφάλματός του και την απόσυρση κάθε στοχοποιητικού στοιχείου αυτής.

Το Δ.Σ. της ΕΑΞΤ»

ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ – ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ 25/8/2022

Από πού και γιατί* - Νεολογισμός

  Ως νεολογισμός ή νεολεξία ορίζεται ο σχηματισμός νέων λέξεων  ή η χρήση
παλαιών με σημασία διαφορετική. Αυτό μπορεί να γίνει με σύνθεση, με δανεισμό από άλλη γλώσσα ή με τροποποίηση μιας ήδη υπάρχουσας λέξης. Ο νεολογισμός ως όρος συναντάται πρώτη φορά στον Αδαμάντιο Κοραή. Η λέξη «νεολογισμός» που εισήγαγε ήταν η ίδια ένας νεολογισμός. Στον Κοραή οφείλουμε και τη λέξη πολιτισμός που την επινόησε το 1802. Σε μια επιστολή του προς τον φίλο του, Αλέξανδρο Βασιλείου που τον είχε ρωτήσει πως θα απέδιδε στα Ελληνικά τη λέξη civilitation, ο Κοραής έγραψε: «Του civilisation λέξιν παραστατικήν δεν έχομεν ακόμη· ο Στράβων την ονομάζει σχεδόν πάντοτε Ημέρωσιν, επειδή τούτο αληθώς είναι η civilisation.

Αλλά τίς θέλει υποφέρει [: ποιος θα ανεχόταν] το ημέρωσις περί ημών; Οχι μόνον για την εθνικήν φιλαυτίαν, αλλά και διότι μητ' είναι κατά πάντα αληθές»

«Αν ήμην εγώ ο μεταφραστής, ήθελα παρακινδυνεύση να ονομάσω Πολιτισμόν την civilisation»   

Οι νεολογισμοί αφθονούν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, και υποστηρίζεται ότι με τη χρήση τους πλουτίζεται το λεξιλόγιο και η εκφραστικότητα της γλώσσας.

 Στον ιστότοπο της Ακαδημίας Αθηνών διαβάζουμε ότι "Σε θεσμικό επίπεδο η καταγραφή και μελέτη των νεολογισμών της Ελληνικής έχει ανατεθεί στο Κέντρον Ερεύνης Επιστημονικών Όρων και Νεολογισμών (ΚΕΕΟΝ).  Η έρευνα του ΚΕΕΟΝ βασίζεται στην πρωταρχική έννοια του νεολογισμού, σύμφωνα με την οποία, νεολογισμός χαρακτηρίζεται κάθε νέα λέξη (ή κάθε νέα σημασία λέξης) που εμπλουτίζει το λεξιλόγιο μιας γλώσσας, καθώς χρησιμοποιείται από  τη γλωσσική κοινότητα, ενεργητικά ή παθητικά, π.χ. οι λέξεις διακαναλικός,  βιοτρομοκρατία. Στη γλώσσα μας φυσικά υπεισέρχονται και ξενόγλωσσοι νεολογισμοί (βλ. τα αγγλ. hyperlink, flexicurity, brainstorming δηλ. υπερσύνδεσμος, ελαστική ασφάλιση, καταιγισμός ιδεών όπως έχουν αποδοθεί αντίστοιχα από την Ακαδημία Αθηνών).Οι ξένες λέξεις της Ελληνικής αποτελούν νεολογισμούς από άμεσα δάνεια στην περίπτωση που αυτές χρησιμοποιούνται αυτούσιες από την Αγγλική, όπως οι σχηματισμοί think tank, cloud computing, cd κ.λπ. Η χρήση όμως της ελληνικής απόδοσής τους π.χ. καταιγισμός ιδεών αντί brainstorming διαμορφώνει νεολογισμούς που προέρχονται από έμμεσο δανεισμό και γι’ αυτό οι τελευταίοι ονομάζονται έμμεσα ή μεταφραστικά δάνεια".

* Καθημερινά στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  https://www.ertecho.gr/radio/proto/ (Δευτέρα - Παρασκευή)στις 7:56 και στις 18:56 

MOOD

 

στο δακρυσμένο μάγουλο

μια αχτίδα

και χαμογέλασες

ουράνιο τόξο

Από πού και γιατί* - Αγνωστικισμός

 Αγνωστικισμός (αγγλ. agnosticism) Είναι η Φιλοσοφική-γνωσιολογική θεωρία, σύμφωνα με την οποία η έσχατη πραγματικότητα, η ουσία της φύσης, η ύπαρξη του Θεού ή η καταγωγή του σύμπαντος είναι αλήθειες που θα παραμείνουν άγνωστες για τον άνθρωπο, αφού δεν μπορεί να γνωρίζει τίποτα πέρα από τις δικές του πνευματικές λειτουργίες. Παρ' όλα αυτά, ο αγνωστικισμός δεν αρνείται το απόλυτο. Αρνείται να δεχτεί την ύπαρξη αποδείξεων για τη φυσική βάση της θρησκείας, επειδή τις θεωρεί λίγο ή πολύ ως πιθανές εικασίες.

Ο όρος αγνωστικισμός (από το στερητικό ἀ- (α-) και το γνώσις)  πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Thomas Henry Huxley σε μια ομιλία σε  συνεδρίαση της Μεταφυσικής Εταιρείας το 1869 για να περιγράψει τη φιλοσοφία του, με την οποία απέρριπτε όλους τους ισχυρισμούς  πνευματικής ή μυστικιστικής γνώσης. Στην αρχαία ελληνική γραμματεία ο όρος αναφέρεται ως Αγνωσία. Ο Χάξλεϊ προσδιόρισε τον αγνωστικισμό όχι ως πίστη, αλλά μάλλον ως μέθοδο σκεπτικιστικής, βασισμένης σε στοιχεία έρευνας.

Δέκα χρόνια αργότερα στα 1879,  ο Δαρβίνος έγραφε στην αυτοβιογραφία του, "δεν υπήρξα ποτέ Άθεος με την έννοια της άρνησης της ύπαρξης του Θεού. Σκέφτομαι ότι σε γενικές γραμμές (όλο και περισσότερο μάλιστα καθώς γερνάω), αλλά όχι πάντοτε, ο όρος Αγνωστικιστής θα περιέγραφε καλύτερα την πνευματική μου στάση."

Άλλοι εκπρόσωποι του αγνωστικισμού είναι

οι φιλόσοφοι (David Hume) και (Bertrand Russell).

  Ο αγνωστικισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τις θρησκευτικές απόψεις που αντιτίθενται στο αρχαίο θρησκευτικό κίνημα του Γνωστικισμού.

Ως πρώτος αγνωστικιστής, όπως προκύπτει από τις θέσεις που εκφράζει στο έργο του Περί Θεών, θεωρείται ο σοφιστής Πρωταγόρας. Από το Περί θεών, σώζεται μόνο ένα απόσπασμα: «Περὶ μὲν θεῶν οὐκ ἔχω εἰδέναι, οὔθ' ὡς εἰσὶν οὔθ' ὡς οὐκ εἰσὶν οὔθ' ὁποῖοί τινες ἰδέαν· πολλὰ γὰρ τὰ κωλύοντα εἰδέναι, ἥ τ' ἀδηλότης καὶ βραχὺς ὤν ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου».[Για τους θεούς, δεν μπορώ να ξέρω ούτε αν υπάρχουν ούτε αν δεν υπάρχουν ούτε ποια είναι η μορφή τους. Γιατί πολλά πράγματα εμποδίζουν τη γνώση: το γεγονός ότι πολλά πράγματα είναι άδηλα και δεν φαίνονται και η συντομία της ανθρώπινης ζωής].» 

Οι απόψεις του θεωρήθηκαν βλάσφημες από τους Αθηναίους και κατηγορήθηκε  για αθεΐα. Μαρτυρείται πως τα βιβλία του κάηκαν δημόσια στην αγορά και ο ίδιος καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Πρωταγόρας πρόλαβε και διέφυγε προς τη Σικελία, όπου όπως αναφέρει ο Σωκράτης στον Μένωνα του Πλάτωνα, γνώρισε τιμές μέχρι το θάνατό του. Συμφωνα με κάποιοα άλλη αφήγηση που όμως αμφισβητείται  το πλοίο που τον μετέφερε ναυάγησε και ο ίδιος πνίγηκε. 

* Καθημερινά στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  https://www.ertecho.gr/radio/proto/ (Δευτέρα - Παρασκευή)στις 7:56 και στις 18:56 

Από πού και γιατί* - Αμοραλισμός

  Η λέξη αμοραλισμός ορίζει την αντίληψη που αρνείται  την αντικειμενικότητα το κύρος και την καθολικότητα των ηθικών κανόνων.   Ως φιλοσοφική θεωρία  υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ενιαία, παγκόσμια αναγνωρισμένη και αναλλοίωτη ηθική, επειδή οι ηθικές αντιλήψεις παραλλάζουν κατά τόπο και χρόνο.  Η λέξη, δάνειο από την γαλλική amoralisme ετυμολογείται από το στερητικό α + το λατινικό moralis που σημαίνει ηθικός.  H γαλλική λέξη amoral, υποδηλώνει τον ηθικά ουδέτερο αυτόν που δεν μπορεί να κριθεί ως καλός ή κακός. Οι εξελληνισμένοι όροι, αμοραλισμός - αμοραλιστής διατηρήθηκαν στην πρωτότυπη μορφή τους, προς αποφυγή της σύγχυσης με την ίσως ακριβέστερη μεταφορά του όρου που θα ήταν αήθικος (και αηθικισμός, αντίστοιχα, για τη θεωρία), και δεν πρέπει να συγχέεται ούτε με τη λέξη ανήθικος , που είναι αντίθετος στον ηθικό νόμο ή τον παραβαίνει, αλλά ούτε και με τη λέξη αήθης που ταυτίζεται με τον αισχρό, τον χυδαίο. Ο ανήθικος εναντιώνεται στις αρχές της ηθικής, ενεργεί ενάντια στην ηθική. Ενώ αμοραλιστής είναι αυτός που αρνείται να διακρίνει το ηθικό από το ανήθικο.

* Καθημερινά στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  https://www.ertecho.gr/radio/proto/ (Δευτέρα - Παρασκευή)στις 7:56 και στις 18:56

 Ιστορικά, ο αμοραλισμός ήταν ήδη παρών στους Αθηναίους μεταξύ των ατομιστών. 

Ο Μαρκίων ήταν ο πρώτος Χριστιανός που επιβεβαίωσε ότι ο Θεός δεν μπορούσε να είναι καλός όσον αφορά τη βία, τις σφαγές, τις ασθένειες και τα βάσανα. 

Το 1875  ο Immanuel Kant  στο έργο του "Θεμέλια της μεταφυσικής των ηθών", υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα απολύτως καλό , εκτός από την καλή θέληση και προσθέτει ότι αναμφίβολα δεν υπήρξε ποτέ κάτι παρόμοιο στον κόσμο. Για να είναι αντικειμενική, η ηθική πρέπει να ισχύει για όλους και όχι μόνο για εκείνον που την θέτει .

Στη γενεαλογία της ηθικής που δημοσιεύτηκε το 1887 , ο Νίτσε διακρίνει την ηθική του αφέντη και του δούλου και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν ηθικά γεγονότα αλλά μόνο μια ηθική ερμηνεία.  Σύμφωνα με τον Νίτσε , η ζωή , η φύση , η ιστορία είναι βαθιά χαοτικές, ανήθικες, άδικες και βίαιες. για να καλύψει αυτή την πραγματικότητα, οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες έχουν χτίσει έναν καλύτερο κόσμο, σύμφωνο με τις βασικές μας ανάγκες για «  αλήθεια  » και «  ηθική  » Έτσι, οι διακρίσεις των

αξιών στην ηθική κατάγονται ή από τις κυρίαρχες ή από τις υποτελείς και εξαρτημένες με οποιονδήποτε τρόπο, τάξεις. Την άποψη του Νίτσε ενστερνίζεται και ο σύγχρονος Αμερικανός συγγραφέας Howard Bloom που επισημαίνει ότι αυτό που διακρίνει τις οικογένειες των αριστοκρατών είναι η μεγαλύτερη βία που επέδειξαν οι πρόγονοί τους χρησιμοποιώντας τη θρησκεία , τη φιλοσοφία  και την ιδεολογία για να κυριαρχήσουν.