Από πού και γιατί* - Αμοραλισμός

  Η λέξη αμοραλισμός ορίζει την αντίληψη που αρνείται  την αντικειμενικότητα το κύρος και την καθολικότητα των ηθικών κανόνων.   Ως φιλοσοφική θεωρία  υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ενιαία, παγκόσμια αναγνωρισμένη και αναλλοίωτη ηθική, επειδή οι ηθικές αντιλήψεις παραλλάζουν κατά τόπο και χρόνο.  Η λέξη, δάνειο από την γαλλική amoralisme ετυμολογείται από το στερητικό α + το λατινικό moralis που σημαίνει ηθικός.  H γαλλική λέξη amoral, υποδηλώνει τον ηθικά ουδέτερο αυτόν που δεν μπορεί να κριθεί ως καλός ή κακός. Οι εξελληνισμένοι όροι, αμοραλισμός - αμοραλιστής διατηρήθηκαν στην πρωτότυπη μορφή τους, προς αποφυγή της σύγχυσης με την ίσως ακριβέστερη μεταφορά του όρου που θα ήταν αήθικος (και αηθικισμός, αντίστοιχα, για τη θεωρία), και δεν πρέπει να συγχέεται ούτε με τη λέξη ανήθικος , που είναι αντίθετος στον ηθικό νόμο ή τον παραβαίνει, αλλά ούτε και με τη λέξη αήθης που ταυτίζεται με τον αισχρό, τον χυδαίο. Ο ανήθικος εναντιώνεται στις αρχές της ηθικής, ενεργεί ενάντια στην ηθική. Ενώ αμοραλιστής είναι αυτός που αρνείται να διακρίνει το ηθικό από το ανήθικο.

* Καθημερινά στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  https://www.ertecho.gr/radio/proto/ (Δευτέρα - Παρασκευή)στις 7:56 και στις 18:56

 Ιστορικά, ο αμοραλισμός ήταν ήδη παρών στους Αθηναίους μεταξύ των ατομιστών. 

Ο Μαρκίων ήταν ο πρώτος Χριστιανός που επιβεβαίωσε ότι ο Θεός δεν μπορούσε να είναι καλός όσον αφορά τη βία, τις σφαγές, τις ασθένειες και τα βάσανα. 

Το 1875  ο Immanuel Kant  στο έργο του "Θεμέλια της μεταφυσικής των ηθών", υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα απολύτως καλό , εκτός από την καλή θέληση και προσθέτει ότι αναμφίβολα δεν υπήρξε ποτέ κάτι παρόμοιο στον κόσμο. Για να είναι αντικειμενική, η ηθική πρέπει να ισχύει για όλους και όχι μόνο για εκείνον που την θέτει .

Στη γενεαλογία της ηθικής που δημοσιεύτηκε το 1887 , ο Νίτσε διακρίνει την ηθική του αφέντη και του δούλου και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν ηθικά γεγονότα αλλά μόνο μια ηθική ερμηνεία.  Σύμφωνα με τον Νίτσε , η ζωή , η φύση , η ιστορία είναι βαθιά χαοτικές, ανήθικες, άδικες και βίαιες. για να καλύψει αυτή την πραγματικότητα, οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες έχουν χτίσει έναν καλύτερο κόσμο, σύμφωνο με τις βασικές μας ανάγκες για «  αλήθεια  » και «  ηθική  » Έτσι, οι διακρίσεις των

αξιών στην ηθική κατάγονται ή από τις κυρίαρχες ή από τις υποτελείς και εξαρτημένες με οποιονδήποτε τρόπο, τάξεις. Την άποψη του Νίτσε ενστερνίζεται και ο σύγχρονος Αμερικανός συγγραφέας Howard Bloom που επισημαίνει ότι αυτό που διακρίνει τις οικογένειες των αριστοκρατών είναι η μεγαλύτερη βία που επέδειξαν οι πρόγονοί τους χρησιμοποιώντας τη θρησκεία , τη φιλοσοφία  και την ιδεολογία για να κυριαρχήσουν.