Από πού και γιατί - "Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη"

  "Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη" λέμε, όταν θέλουμε να τονίσουμε ότι όλες οι προσπάθειες μας και τα μέσα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, στον ίδιο σκοπό.

Ο Στράβων γράφει πως οι Ρωμαίοι έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή σε τρία πράγματα: Στην κατασκευή υδραγωγείων, αποχετεύσεων και δρόμων.

"Omnes viae Romam ducunt" είναι το γνωστότατο
 ρωμαϊκό ρητό που έγινε παροιμιακή φράση σ΄ όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου. 

Αντί του "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη" ίσως θα ήταν πιο σωστό, πιο ακριβές το "όλοι οι δρόμοι ξεκινούν από τη Ρώμη.

Οι ρωμαϊκοί δρόμοι είχαν σχεδιαστεί με πρωταρχικό σκοπό την ασφαλή και γρήγορη μετακίνηση των λεγεώνων από τη Ρώμη προς τις επαρχίες, για να αποτρέπουν κάθε εστία αντίστασης σε οποιοδήποτε σημείο της αχανούς αυτοκρατορίας. Φυσικά με την πάροδο του χρόνου απέκτησαν και εμπορική χρησιμότητα, για τη διακίνηση των αγαθών και τη μετακίνηση του πληθυσμού.  Από τους Ηράκλειους στύλους στην Ισπανία και από το «Τείχος του Αδριανού» στη Σκωτία μέχρι τον Ευφράτη στη Μεσοποταμία, από τη βόρεια Γερμανία έως την έρημο της Βόρειας Αφρικής, περισσότεροι από 370 μεγάλοι δρόμοι με περισσότερα  από 80.000 χλμ. ξεκινούσαν ή κατέληγαν αν προτιμάτε σαν ακτίνες ενός τεράστιου κύκλου στο κέντρο του τότε κόσμου.  

Σύμφωνα με τον ελβετικής καταγωγής εκκλησιαστικό ιστορικό Philip Schaff η φράση « όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη » είναι μια αναφορά στο Milliarium Aureum επίσης γνωστό με τη μετάφραση Golden Milestone ,—το συγκεκριμένο σημείο στο οποίο λέγεται ότι οδηγούσαν όλοι οι δρόμοι. Μια μαρμάρινη κατασκευή που εικάζεται ότι είναι η βάση του ορόσημου υπάρχει στη Ρωμαϊκή Αγορά. Miliario Aureo ), επίσης γνωστό με τη μετάφραση Golden Milestone, (χρυσό ορόσημο) ήταν ένα μνημείο, πιθανότατα από επιχρυσωμένο μπρούντζο, που ανεγέρθηκε το 20 π.Χ  από τον Οκταβιανό κοντά στον Ναό του Κρόνου  στο κεντρικό φόρουμ της αρχαίας Ρώμης . Όλοι οι δρόμοι θεωρούνταν ότι ξεκινούσαν από αυτό το μνημείο και όλες οι αποστάσεις στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετρήθηκαν σε σχέση με αυτό. Σε αυτό ίσως αναγράφονταν όλες οι μεγάλες πόλεις της αυτοκρατορίας και οι αποστάσεις από αυτές, αν και η ακριβής θέση και η επιγραφή του μνημείου παραμένουν θέματα συζήτησης μεταξύ των ιστορικών.

 Το 2015, τρεις ερευνητές στο γερμανικό εργαστήριο Moovel δημιούργησαν ένα ομοιόμορφο πλέγμα με σχεδόν 500.000 σημεία, πάνω σε χάρτη της Ευρώπης.

Αυτά τα σημεία στον χάρτη, δεν αφορούσαν αρχαίες ή σύγχρονες πόλεις, ήταν απλώς τυχαία. Από αυτά ξεκινούσε μια διαδρομή προς την αυτοκρατορική πρωτεύουσα.

Ακολούθως, η ομάδα χρησιμοποίησε έναν αλγόριθμο για να υπολογίσει την καλύτερη διαδρομή για τη Ρώμη χρησιμοποιώντας σύγχρονες διαδρομές από κάθε ένα από αυτά τα σημεία εκκίνησης.

Τα αποτελέσματά τους οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι υφίσταται ένα πλέγμα δρόμων που οδηγούσαν στη Ρώμη, συνδέοντάς την με άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Λονδίνο, η Κωνσταντινούπολη και το Παρίσι.

«Το πρότζεκτ μας δεν απάντησε στην ερώτηση αν όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη», δήλωσε ο Philipp Schmitt, ένας από τους δημιουργούς του έργου. Το συμπέρασμα που εξάγεται ότι πολλοί από τους μεγαλύτερους αυτοκινητόδρομους της Ευρώπης είναι η «συνέχεια» των τότε ρωμαϊκών δρόμων. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι μια πιθανή απάντηση στο αν «Όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη;» είναι το «όχι», ωστόσο πολλοί έφτασαν τελικά εκεί.

ΒΙΠΑΣΣΑΝΑ - Ταξιδεύοντας στο σώμα με όχημα τις αισθήσεις

 

Συμπληρώθηκαν 24 χρόνια από τότε που πραγματοποιήθηκε το πρώτο δεκαήμερο σεμινάριο διαλογισμού της Βιπάσσανα στην Ελλάδα. Από τότε έχουν πραγματοποιηθεί περίπου 50 δεκαήμερα. 

Κάθε δρόμος με προορισμό τη γνώση είναι ένα ταξίδι από το αδρό στο λεπτότερο.

Ένα φιλικό ζευγάρι μου μίλησε πρώτη φορά για τη βιπάσσανα. Ήταν αρχές του 1999 και ετοιμάζονταν να συμμετάσχουν για πρώτη φορά στο 10ήμερο σεμινάριο της vipassana assossiation, που πραγματοποιήθηκε σε ελληνικό χώρο στην Κρήτη, 10-21/3/1999. Ο κώδικας της πειθαρχίας που είναι υποχρεωμένοι να τηρούν όλοι οι συμμετέχοντες μου φάνηκε υπερβολικός και λειτούργησε, μάλλον, αποτρεπτικά στο να σκεφτώ την περίπτωση να δοκιμάσω αυτή την πρακτική.
Ακόμη, το γεγονός ότι το σεμινάριο αυτό ήταν δωρεάν μου φάνηκε ύποπτο. Τα σεμινάρια ται τσι και διαλογισμού που είχα παρακολουθήσει τα  12 προηγούμενα χρόνια λειτουργούσαν με τον υποκειμενικό κώδικα της πειθαρχίας του καθενός. Αλλά δέκα μέρες χωρίς να μιλάς, χωρίς μουσική, τηλέφωνο, διάβασμα, γράψιμο και οτιδήποτε άλλο ακουγόταν παράλογο και απάνθρωπο.
Η ζωή όμως είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν περί τα άλλα τυρβάζεις, και έτσι χωρίς σχεδόν να το καταλάβω βρέθηκα 22ος, τελευταίος και τυχερός στο Ρέθυμνο, να υπογράφω τη φόρμα της συμμετοχής μου στο σεμινάριο βιπάσσανα.
Στη φόρμα αυτή περιλαμβάνεται και ο κώδικας πειθαρχίας με τους 5 όρους για αυτούς που συμμετέχουν για πρώτη φορά:
1) δε σκοτώνουμε
2) δεν παίρνουμε τίποτα που δε μας έχει δοθεί
3) απέχουμε από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα
4) δε λέμε ψέματα
5) απέχουμε από τη λήψη κάθε τοξικής ουσίας

Μας εξήγησαν ότι για να μην παραβούμε τον 4ο όρο ήταν απαραίτητη η τήρηση της << ευγενούς σιωπής>>. Βέβαια, η ευγενής σιωπή είναι κάτι περισσότερο από το να απέχεις από την ομιλία. Ευγενής σιωπή σημαίνει <<σιωπή σώματος, λόγου και μυαλού>>. Οποιοσδήποτε τρόπος επικοινωνίας με τους συμμετέχοντες μέχρι το πρωί της 10ης μέρας ήταν απαγορευμένος. Ήταν το απόγευμα της μέρας 0. Η πρώτη μέρα θα ξεκινούσε με την έγερση στις 4 το πρωί της επομένης. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, φάγαμε ένα ελαφρύ δείπνο και συγκεντρωθήκαμε στην αίθουσα του διαλογισμού για το πρώτο <<κάθισμα>> για να γνωρίσουμε τη θέση όπου θα καθόμασταν για 10 περίπου ώρες την ημέρα μέχρι το τέλος του σεμιναρίου.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

H πρώτη μέρα ήταν γεμάτη δυσκολίες, καταρχήν γιατί δεν είναι εύκολο για κάποιον που δεν το έχει ξανακάνει-σε αυτόν τον βαθμό-να κάθεται όλη τη μέρα προσπαθώντας να διαλογιστεί. Και, το κυριότερο, δίοτι ο τρόπος του διαλογισμού στον οποίον είχαμε αρχίσει να εξασκούμαστε ἠταν πρωτόγνωρος για τους περισσότερους. Οι οδηγίες σαφείς <<παρατηρήστε την αναπνοή σας χωρίς να τη ρυθμίσετε, παρατηρήστε την όπως είναι βαθιά, ρηχή, μόνο από το δεξί ή το αριστερό ρουθούνι, γρήγορη αργή δεν έχει καμία σημασία, το σημαντικό είναι η παρατήρηση>> Η αναπνοή είναι η αφετηρία αυτού του ταξιδιού που σκοπός του είναι η εκμάθηση της τέχνης το ζην. Ίσως να ήταν πιο εύκολο και πιο ξεκούραστο αντί να παρατηρούμε την αναπνοή μας να επαναλαμβάναμε μια λέξη, ένα μάντρα, το όνομα κάποιας θεότητας ή να φανταζόμασταν κάποια ιερή μορφή. Η συγκέντρωση του νου τότε θα ήταν πιο εύκολο να επιτευχθεί.
Όμως ο σκοπός, ο τελικός σκοπός αυτής της πρακτικής δεν είναι η συγκέντρωση του νου-που σίγουρα είναι κάτι πολύ σημαντικό-αλλά κάτι πολύ περισσότερο:το καθάρισμα του νου
Είχαμε σηκωθεί από τις 4. Μέχρι τις 6:30 που ήταν το πρωινό ήμασταν στην αίθουσα του διαλογισμού κι ο καθένας , φαντάζομαι,θα προσπαθούσε-με όποιον τρόπο γνώριζε ή νόμιζε πως γνωρίζει-να διαλογιστεί. Το πρωινό τελείωσε στις 7:15. Μια βόλτα στον κήπο λίγη ξεκούραση σε απόλυτη ησυχία και στις 8 ακριβώς το γκονγκ μας ειδοποιούσε ότι έπρεπε να συγκεντρωθούμε στην αίθουσα του διαλογισμού. Εκεί μας δόθηκαν οι πρώτες οδηγίες για το πώς να παρατηρήσουμε την αναπνοή, χωρίς να προσπαθούμε να τη ρυθμίσουμε.
Μείναμε στην αίθουσα μέχρι τις 11. Κάθε ώρα και ένα πεντάλεπτο διάλειμμα. Για μια μικρή βόλτα στον κήπο, 2-3 λεπτά οδηγίες και στη συνέχεια παρατήρηση της αναπνοής για 50 λεπτά περίπου κάθε φορά. 11-1 ήταν το διάλειμμα για το μεσημεριανό φαγητό. Μετά θα συγκεντρωνόμασταν ξανά στην αίθουσα για να μέναμε εκεί μέχρι τις 5. Κάθε ώρα όπως και το πρωί κάναμε ένα πεντάλεπτο διάλειμμα όπως και το πρωί, δύο τρία λεπτά και στη συνέχεια παρατήρηση της αναπνοής για 50 λεπτά που φάνταζαν αιώνες
Όσο περνούσε η ώρα διαπίστωνα πόσο δύσκολο μου ήταν να τηρήσω αυτήν την τόσο απλή υπόδειξη, Ο νους, απείθαρχος αρνιόταν να συγκεντρωθεί σαν τη μαϊμού που <<σαλτάρει>> από το ενα κλαδί στο άλλο, θυμόταν, σκεπτόταν, σχεδίαζε και επιθυμούσε. Πού και πού ξαναγυρνούσα στην αναπνοή, κάτι που κρατούσε για λίγο. Είχα αρχίσει και να πιάνομαι και οι πρώτες σκέψεις για να <<παρατήσω>> με επισκέφθηκαν στο διάλειμμα 5-6 μμ. Για το απογευματινό ρόφημα και τα φρούτα που προσφέρονταν στους καινούργιους. Όσοι είχαν παρακολουθήσει ξανά το σεμινάριο έπιναν μόνο ζεστό νερό με λεμόνι. Στις 6 συγκεντρωθήκαμε πάλι στην αίθουσα για διαλογισμό μέχρι τις 7
και αμέσως μετά παρακολουθήσαμε για 20 λεπτά ένα βίντεο με τον Σ.Ν. Goenka, που εξηγούσε τα σχετικά με τις αρχικές δυσκολίες τον σκοπό του διαλογισμού, το γιατί η αναπνοή επιλέχθηκε ως αφετηρία, τη φύση του ανθρώπινου νου, τους λόγους για τους οποίους ειναι δὖσκολο να παρατηρούμε απερίσπαστα την αναπνοή μας, το πώς να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που συναναντάμε στην προσπάθεια μας και τελικά πώς να αποφύγουμε τους κινδύνους που καραδοκούν
Μετά την ομιλία αισθάνθηκα καλύτερα. Κάναμε ένα μικρό διάλειμμα και από τις 8:30 ως τις 9 μπήκαμε πάλι στην αίθουσα για τον τελευταίο διαλογισμό της ημέρας.

ΕΝΤΟΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Από το Μάιο του 1999 μέχρι σήμερα έχω παρακολουθήσει 40 δεκαήμερα σεμινάρια, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές νοσταλγώ τις ημέρες που πέρασα δουλεύοντας με μοναδικά εργαλεία το μυαλό και το σώμα. Σκέπτομαι πως αν είχα πιο συχνά τη δυνατότητα να <<κλέβω>> 10 μέρες από τις ημέρες της καθημερινότητας σίγουρα θα είχα παρακολουθήσει περισσότερα. Γιατί τώρα γνωρίζω πια τα οφέλη. Παρ όλη την εξοικείωση με την ατμόσφαιρα που αποκομίζει κανείς, με την ατμόσφαιρα και την εξοικείωση που διδάσκεται στα σεμινάρια, η δεύτερη μέρα ήταν πάντα η πιο δύσκολη, ίσως γιατί καταλαβαίνεις ότι τα ψέματα τελείωσαν και ότι αν θες να μείνεις πρέπει να δουλέψεις σοβαρά. Το πρόγραμμα της 2ης και της 3ης μέρας είναι το ίδιο ακριβώς με αυτό της πρώτης. Και στις υπόλοιπες μέχρι τη 10η, δεν αλλάζει τίποτα παρά μόνο ότι μετά την 4η, τρεις φορές τη μερα για μια ώρα κάθε φορά στις 8 πμ, στς 2μμ, και στις 6μμ, οι διαλογισμοί που πραγματοποιούνται ονομάζονται διαλογισμοί <<ισχυρής απόφασης>>, γιατί κατά τη διάρκεια τους το ζητούμενο είναι να μην κινηθείς καθόλου, ούτε τα μάτια ούτε τα χέρια. Τη 2η και 3η μέρα οι οδηγίες που δίνονται αποσκοπούν στο να εξασκήσουν τον νου, ώστε να γίνεις ικανό να εντοπίζει λεπτοφυέστερες των αισθήσεων. Αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μυηθείς στη βιπάσσανα και να ταξιδεύεις μέσω των λεπτοφυών και των αδρών αισθήσεων μέχρι την ολική επίγνωση του σώματος. Για να επιτευχθεί αυτό ζητείται από τους συμμετέχοντες να εστιάσουν την προσοχή τους στην περιοχή μεταξύ του ανω χείλους και των ρουθουνιών. Σκοπός δεν είναι να ονομάσεις αυτό που αισθάνεσαι σε αυτή την μικρή περιοχή, ούτε υπάρχει καμιά συνταγή για το τι θα αισθανθείς. Μπορεί να νιώσεις τα πάντα. Δεν έχει καμιά σημασία και φυσικά δεν μπορείς να αισθανθείς κατά παραγγελία. Στις απογευματινές ομιλίες που παρακολουθούσαμε αποσαφηνίστηκε το πόσο σημαντική είναι η πειθαρχία για την επίτευξη της σωστής συγκέντρωσης. Η απλή συγκέντρωση δεν είναι ο σκοπός αυτής της τακτικής. Η συγκέντρωση που αναπτύσσουμε σε αυτά τα σεμινάρια πρέπει να βασίζεται στην καθαρότητα. Είναι εφικτό το να συγκεντρωθείς όταν επιθυμείς κάτι διακαώς-το αντίθετο-αποστρέφεται ή όταν φαντασιώνεσαι άλλα αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η επίγνωση της πραγματικότητας χωρίς επιθυμία ή αποστροφή κάθε λεπτό που περνάει
Κάτι ακόμη που έγινε σαφές ήταν το είδος της κατανόησης που προσπαθούμε να επιτύχουμε μέσω αυτής της τεχνικής. Σίγουρα δεν είναι η διανοητική κατανόηση, απαραίτητη μεν, ενδεχομένως όμως να αποβεί επικίνδυνη, αν δεν οδηγήσει στο επόμενο στάδιο που είναι η βιωματική κατανόηση. Όλα είναι εφήμερα ακόμα και το βουνό δεν είναι παρά ένα αργό κύμα. Δεν είναι μόνο ο ποταμός που λούστηκες διαφορετικός σήμερα και εσύ είσαι άλλος. Η κατανόηση της προσωρινότητας στο βιωματικό επίπεδο είναι σκοπός της βιπάσσανα.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΤΗΤΑΣ
Η εξάσκηση των προηγούμενων ημερών μας προετοίμασε για τη μύηση της βιπάσσανα. Το επίπεδο της συγκέντρωσης που είχαμε επιτύχει με την πολύωρη, καθημερνή, ακατάπαυστη άσκησή μας μάς επέτρεπε να επιχειρήσουμε το ταξίδι.
Ένα ταξίδι στην κυριολεξία από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έχοντας αποκαταστήσει την επαφή με τις λεπτοφυείς αισθήσεις, παρατηρώντας τες για ατελείωτες ώρες στην περιοχή μεταξύ των ρουθουνιών και του άνω χείλους ήμασταν έτοιμοι πια να αρχίσουμε να παρατηρούμε τις αισθήσεις σε όλο το σώμα, ξεκινώντας από την κορυφή του κεφαλιού και φτάνοντας μέχρι τα νύχια των ποδιών. Το ζητούμενο τώρα ήταν να παραμείνεις ατάραχος και σε εγρήγορση, όποια η αίσθηση, που θα συναντούσε η προσοχή σου. Η προσοχή κάνοντας τον κύκλο πρέπει να μην αφήσει κανένα σημείο χωρίς να το επισκεφθεί. Στην αρχή, γίνεται αργά και οι περιοχές που αδυνατούμε να νιώσουμε οτιδήποτε είναι πολλές και μεγάλες. Όμως, σταδιακά μειώνονται μέχρι το σημείο της ταυτόχρονης ολικής επίγνωσης όλων των αισθήσεων που εμφανίζονται στο κορμί μας, μένουν για λίγο ή περισσότερο και ύστερα εξαφανίζονται όπως όλα σε αυτόν τον κόσμο.
ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΤΑΡΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

Από τη στιγμή που ξεκινάς την εξάσκηση της βιπάσσανα συναντάς κάποιες δυσκολίες που κορυφώνονται την 6η μέρα. Το ξεπέρασμα τους ωστόσο είναι πιο εύκολο αό αυτό της δεύτερης και συνήθως οδηγεί στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση του σεμιναρίου. Από την παρατήρηση της αναπνοής και των αισθήσεων σε μια περιορισμένη περιοχή φτάσαμε στο σημείο να παρατηρούμε τις αισθήσεις σε ολόκληρο το σώμα. Πολλές από αυτές δεν είναι καθόλου ευχάριστες όπως ο πόνος το μούδιασμα κλπ. Τέτοιου είδους δυσάρεστες αισθήσεις νιώθουμε συχνά και αναζητάμε την άμεση ανακούφιση. Τώρα, μαθαίνουμε πώς να εξετάζουμε τις αισθήσεις αντικειμενικά χωρίς να αντιδρούμε και χωρίς να ταυτιζόμαστε με αυτές.
Για να πετύχουμε αυτό είναι απαραίτητη η ανάπτυξη της δεκτικής αταραξίας και της εγρήγορσης. Οι διαλογισμοί ισχυρής απόφασης που εντάχθηκαν στο πρόγραμμα από την 4η ήμερα εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Αποδεχόμαστε με διαύγεια και αταραξία οτιδήποτε νιώθουμε και έτσι με το να μην αντιδρούμε αποκτάμε τη δυνατότητα να παρατηρούμε πώς εμφανίζονται και πώς σβήνουν τόσο οι λεπτοφυείς όσο και οι αδρές αισθήσεις. Ο νόμος της προσωρινότητας δενείναι πια ένα διανοητικό αξίωμα, αλλά μια βιωματική εμπειρία

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Ακόμη και για κάποιον που παρακολουθεί για πρώτη φορά ένα δεκαήμερο σεμινάριο οι τελευταίες μέρες είναι στην κυριολεξία, συναρπαστικές. Η εσωτερική ποιότητα έχει αλλάξει και αυτό διακρίνεται στα πρόσωπα των συμμετεχόντων. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται τώρα στην εφαρμογή της τεχνικής στην καθημερινή μας ζωή. Οι απογευματινές διαλέξεις είναι επικεντρωμένες σε αυτόν τον τομέα. Γιατί η επίγνωση των σωματικών αισθήσεων. Η απάντηση απλή διότι έτσι γινόμαστε κύριοι του εαυτού μας.
Όλοι μας αναζητούμε τη γαλήνη και την αρμονία γιατί λείπουν από τη ζωή μας. Κατά καιρούς, όλοι βιώνουμε στιγμές ταραχής, εκνευρισμού, δυσαρμονίας και δυστυχίας. Και όταν κάποιος υποφέρει από μια τέτοια αναταραχή δεν περιορίζει τη δυστυχία μόνο στον εαυτό του αλλά τη μοιράζει και στους άλλους. Όταν είναι κανείς ταραγμένος για να πάψει να είναι πρέπει να μάθει τη βασική αιτία της αναταραχής και της δυστυχίας του. Μια αρνητική ή νοσηρή σκέψη δεν μπορεί να συνυπάρξει με την αρμονία.
Πώς αρχίζει κανείς να παράγει αρνητισμό; Νιώθω πολύ δυστυχισμένος όταν βλέπω κάποιον να συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που δε μου αρέσει. Ένας τρόπος για να λύσω το πρόβλημά μου είναι να τα κανονίσω έτσι ώστε τίποτα ανεπιθύμητο να μη μου συμβαίνει. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Συνέχεια μας συμβαίνουν πράγματα αντίθετα προς τις προσδοκίες και τις επιθυμίες μας. Το ερώτημα λοιπόν είναι: Πώς μπορώ εγώ να μη δημιουργώ εντάσεις και να παραμένω στη γαλήνη μου, όταν αντιμετωπίζω πράγματα που δε μου αρέσουν; Μία λύση είναι να στρέψω την προσοχή μου αλλού. Έτσι, ο νους ξεφεύγει από τον θυμό και τον αρνητισμό. Ωστόσο, η λύση αυτή είναι αποτελεσματική μόνο σε συνειδητό επίπεδο. Στην πραγματικότητα στρέφοντας την προσοχή μου αλλού στρέφω τον θυμό μου βαθιά στο ασυνείδητο. Και σε αυτό το σημείο συνεχίζει να παράγει και να πολλαπλασιάζει το ίδιο μίασμα. Η υπεκφυγή δεν είναι λύση. Πρέπει το πρόβλημα να αντιμετωπισθεί. Όταν αναδύεται ένας αρνητισμός στον νου, απλώς παρακολούθησε τον. Μόλις αρχίζεις να παρατηρείς ένα μίασμα του νου σου αυτό αρχίζει να αποδυναμώνεται και σιγά σιγά να εξαφανίζεται.
Η δυσκολία έγκειται στο ότι δεν αντιλαμβανόμαστε πότε εμφανίζεται ένα μίασμα. Αρχίζει βαθιά στο ασυνείδητο επίπεδο του νου ώσπου να φτάσει στο συνειδητό. Έχει αποκτήσει τόση δύναμη που μας κυριεύει και δεν μπορούμε να το παρατηρήσουμε με τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σωματικό επίπεδο. Το πρώτο που συμβαίνει όταν αναδύεται ένα μίασμα στον νου είναι πως η αναπνοή χάνει τον πραγματικό της ρυθμό. Σε ένα πιο δυσδιάκριτο επίπεδο ένα είδος βιοχημικής αντίδρασης συμβαίνει στο σώμα και παράγει κάποια αίσθηση. Η παρατήρηση και η επίγνωση της αναπνοής
και των αισθήσεων είναι η πρακτική λύση που προτείνει η βιπάσσανα.
Το να παρατηρείς την πραγματικότητα όπως είναι παρατηρώντας την αλήθεια μέσα σου σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου στο εμπειρικό επίπεδο. Όσο εξασκείται κανείς βγαίνει από τη δυστυχία της αρνητικότητάς του. Από την χονδροειδή εξωτερική αλήθεια διεισδύει στην απώτατη αλήθεια του νου και της ύλης. Στη συνέχεια το υπερβαίνει αυτό και βιώνει μία αλήθεια που βρίσκεται πέρα του νου και της ύλης, πέρα του χώρου και του χρόνου. Πέρα από το εξαρτημένο πεδίο της σχετικότητας: την αλήθεια της συνολικής λύτρωσης πέρα από την αρνητικότητα και τις δυστυχίες. Σε αυτήν την απώτατη αλήθεια μπορεί κανεις να δώσει ό,τι όνομα θέλει. Πάντως πρόκειται για τον τελικό στόχο όλων των ανθρώπων. ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.

Τοποθεσίες

Τα σεμινάρια γίνονται σε πολυάριθμα Κέντρα Διαλογισμού και σε Μη-Κέντρα (σε ενοικιαζόμενους χώρους). Κάθε περιοχή έχει το δικό της πρόγραμμα σεμιναρίων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μπορεί να γίνει μία αίτηση συμμετοχής σε κάποιο απ' αυτά τα σεμινάρια, επιλέγοντας κάποιο σεμινάριο από τη λίστα και τις επιθυμητές ημερομηνίες που αναγράφονται. Υπάρχουν πολλά κέντρα στην Ινδία και αλλού, όπως στην Ασία/Ειρηνικό. Δέκα κέντρα στη Βόρεια Αμερική. Τρία κέντρα στη Λατινική Αμερική. Οκτώ κέντρα στην Ευρώπη. Επτά κέντρα στην Αυστραλία/Νέα Ζηλανδία. Ένα κέντρο στη Μέση Ανατολή και ένα κέντρο στην Αφρική. Δεκαήμερα σεμινάρια γίνονται συχνά σε πολλές περιοχές, εκτός Κέντρων Διαλογισμού, καθώς οργανώνονται από τους τοπικούς μαθητές της Βιπάσσανα αυτών των περιοχών. Υπάρχει μία αλφαβητική λίτσα των περιοχών που γίνονται σεμινάρια σε όλο τον κόσμο και επίσης γραφική πλατφόρμα με τις περιοχές των σεμιναρίων παγκόσμια και στην Ινδία και το Νεπάλ.

Αυτό το άρθρο δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση οδηγό για διαλογισμό της βιπάσσανα άνευ διδασκάλου. Αν κάποιος επιθυμεί να γνωρίσει την τεχνική πρέπει να παρακολουθήσει ένα 10ημερο σεμινάριο. Για πληροφορίες σχετικά με τον διαλογισμό της βιπάσσανα και τις ημερομηνίες των επόμενων σεμιναρίων στην Ελλάδα: https://www.dhamma.org/el/index

Ο «πατήρ» και η «μαμή» Πόλεμος και βία

 Ο «πατήρ» και η «μαμή» Πόλεμος και βία Ο άνθρωπος στη γέννησή του έρχεται βίαια στο κόσμο και δεν υπάρχει τοκετός χωρίς ωδίνες, χωρίς οδύνη και χωρίς βία.

Στην ελληνική μυθολογία η Βία ήταν θεότητα, η προσωποποίηση της βίας. Η Βία, ο Κράτος, ο Ζήλος και η Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη Θεογονία του ως αδέλφια, τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντα. Ο Αισχύλος, στην τραγωδία του Προμηθεύς Δεσμώτης, παρουσιάζει τη Βία και το Κράτος ως υπηρέτες και πιστούς εκτελεστές του Δία, να βοηθούν τον Ήφαιστο να δέσει τον Προμηθέα στα βράχια του Καυκάσου.

 Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο: «πόλεμος πατήρ πάντων» και σύμφωνα με τους μαρξιστές,  η βία είναι μαμή της ιστορίας. Οι επαναστάσεις είναι τοκετοί ενός νέου θαυμαστού κόσμου. Επαναστάσεις έγιναν πολλές αλλά θαυμαστός καινούργιος κόσμος δεν υπήρξε ποτέ. Ο παραλληλισμός αποδείχτηκε αδόκιμος στη διάρκεια του αιματοκυλισμένου εικοστού αιώνα. Η βία είναι μαμή μόνο της βίας, μάχαιραν έδωσες μάχαιραν θα λάβεις. Παρ όλα αυτά η βία αποτελεί χωρίς αμφιβολία αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Δεν λείπει ποτέ σε καμία εκδήλωση της. Σε γάμους και πανηγύρια πέφτουν πιστολιές, όταν αγκαλιάζουμε κάποιον που αγαπάμε τον σφίγγουμε μέχρι πνιγμονής αγνοώντας τις αντιδράσεις του και όποιος αγαπά παιδεύει η και δέρνει. Τι είναι λοιπόν αυτό πού κάνει ορισμένες μορφές βίας αποκρουστικές και καταδικαστέες; Γιατί οι φίλαθλοι ανέχονται τη βία στα γήπεδα όταν ασκείται εναντίων των αντιπάλων; Οδηγούμαστε στη σκέψη ότι στη κοινωνία μας υπάρχει δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη βία. Όταν δεινοπαθεί αυτός που θεωρείται κακός ελάχιστοι διαμαρτύρονται και συνήθως πνίγονται οι φωνές τους. Ποιος όμως κρίνει πότε η βία δικαιολογείται και πότε όχι; Δύσκολη ερώτηση. Εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι η καταδίκη η μη της βίας είναι σχετική, εξαρτάται από τις συνθήκες και εξαρτάται κυρίως από την ηθική κρίση του κάθε πολίτη. Η ηθική κρίση του κάθε πολίτη είναι μεταβαλλόμενη, είναι ρευστή, αλλάζει στην πορεία του

χρόνου. Δηλαδή ακόμη και για το ίδιο άτομο η συμπεριφορά που κατέκρινε χτες μπορεί να είναι αποδεκτή αύριο. Με τον τρόπο αυτό η ίδια η βία διαιωνίζεται αφού κάθε φορά κάποιος βρίσκεται να την χρησιμοποιήσει για «καλό σκοπό», για εκείνο δηλαδή που αυτός θεωρεί καλό σκοπό: την ομάδα του, το κόμμα του, τους φίλους του και πάει λέγοντας. Από τη νοοτροπία ετούτη η μόνη κερδισμένη είναι η βία. Αναρωτιέται όμως κανείς; Αν σού επιτεθούν δεν πρέπει να αμυνθείς; Δεν αντιλέγω, δεν συμφωνώ με το «σφάξε με αγά μου ν αγιάσω». Αλλά αναρωτιέμαι κι εγώ αν πραγματικά βρίσκονται σε θέση άμυνας όλοι όσοι το υποστηρίζουν. Γιατί μάλλον όλοι αμυνόμενοι θεωρούν εαυτούς και όλοι επιτίθενται βίαια. Ο Λέων Τολστόι έγραψε στο «Πόλεμος και Ειρήνη» πόσο απλό είναι να σταματήσουν οι πόλεμοι αν τόσο το ήθελαν οι άνθρωποι: «Αρκεί να πάψουν να τρέχουν στις μάχες». Ο ίδιος συγγραφέας διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι σε όλους τους πολέμους «πετούν τη σκούφια τους» για πάνε στο μέτωπο της εξολοθρευτικής βίας. 

Από πού και γιατί - Κόκκυγας - Κούκος

 Ο κόκκυγας είναι το ακραίο οστό της σπονδυλικής στήλης του ανθρώπου, που θεωρείται υπόλειμμα της ουράς των θηλαστικών ζώων. Ὁ κόκκυξ (τοῦ κόκκυγος) στα ἀρχαῖα ελληνικά όταν ὁ κούκος, ἀπὸ ηχομίμηση της φωνής του πτηνού "κοκκῦ" κατά τὴν αρχαία ελληνική, στην οποία απαντάται  το ρήμα "κοκκύζω":Κλαίω σαν κούκος, δίνω σήμα με τέτοια κραυγή, και  ο"κοκκυσμὸς" για τη βραχνή  φωνή. Εκ του κόκκυγος ετυμολογείται και η παιδική λοιμώδης νόσος κοκκύτης γνωστός και ως βήχας 100 - ημερών,    Ὁ ιατρὸς Γαληνός ονόμασε την απόληξη της σπονδυλικής στήλης  κόκκυγα, λόγω της ομοιότητας τοῦ ράμφους του κούκου με την γαμψή κλίση του σημείου αυτού. Παρόλο που, η λέξη κούκος έχει καθιερωθεί στην ελληνική να γράφεται μ ένα κάππα, η ορθότερη  εκδοχή της είναι με δύο, διότι το κούκος προήλθε από το αρχαίο κόκκυξ που γράφεται με δύο κάππα. Βέβαια καθώς η γλώσσα εξελίσσεται,

απλοποιείται σε βαθμό που αρκετές φορές μας ξενίζει, όπως στην περίπτωση του κοκκύτη που στο λεξικό Μπαμπινιώτη τη βλέπουμε γραμμένη με ένα κάππα και γιώτα.   

Ο κούκος εκτός από χαρακτηριστική φωνή έχει τη συνήθεια να μη φτιάχνει δική του φωλιά αλλά να γεννάει τα αυγά του σε ξένες φωλιές πετώντας μάλιστα κάτω ισάριθμα αυγά του πουλιού που εκείνη τη στιγμή απουσιάζει  -αυτό λέγεται αναπαραγωγικός παρασιτισμός.

Είτε εξαιτίας αυτής της συνήθειάς του είτε επειδή δεν πετάει σε σμήνος, ο κούκος έχει θεωρηθεί το σύμβολο της μοναχικότητας. Για έναν άνθρωπο που είναι μόνος και έρημος, λέμε απόμεινε κούκος ή μονάχος σαν τον κούκο. Υποθετικά και το παιχνίδι της πόκας «κούκος μονός» λέγεται έτσι επειδή το αρχικό φύλλο μπαίνει στη μέση πάνω στο τραπέζι μόνο του, σαν τον κούκο. Επίσης  για να τονιστεί σαρκαστικά η περιορισμένη προέλευση σε μια εκδήλωση: «Ήταν όλοι όλοι τρεις κι ο κούκκος» λέμε. Αυτή η συγκεκριμένη έκφραση υπάρχει  στον Αριστοφάνη: «Κόκκυγες τρεις» αλλά και στον Ησύχιο: «Κόκκυγες επί υπονοηθέντων πλειόνων είναι, και ολίγων όντων». Στο σύγχρονο παροιμιακό μας λεξιλόγιο ο κούκος αντικατέστησε το χελιδόνι του Αισώπου και το «μία χελιδών έαρ ου ποιεί» μετατράπηκε στο «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». που μάλλον είναι πιο εύστοχο καθώς ο κούκος σε αντίθεση με  άλλα αποδημητικά. ταξιδεύει μόνος του. Τέλος «κόστισε ο κούκος αηδόνι» λέμε όταν έχουμε πληρώσει για κάτι πολύ περισσότερα απ’ ό,τι κανονικά αξίζει.

Το νεοελληνικό κράτος μετά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821 ξόδεψε χρήματα και για την αγορά ατμοκίνητου καραβιού, μετά από πρόταση του Βρετανού αξιωματικού του ναυτικού Τόμας Αλεξάντερ Κόχραν.

Λέγεται ότι όταν το καράβι έφτασε στην Ελλάδα, πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε να το δει. Ανάμεσα στο πλήθος ήταν ο ποιητής και τροβαδούρος της εποχής, Σπυριδώνης, ο οποίος παρατηρώντας το καράβι, γύρισε και είπε στον Γεννάδιο που στεκόταν δίπλα του: «Λογιότατέ μοι, τούτο το ατιμοκίνητο, μας εκόστισε αηδόνι
και εβγήκεν κούκος!».

Από πού και γιατί - Τεφτέρι

 Τεφτέρι  αποκαλούταν παλιότερα το μπλοκ σημειώσεων στο οποίο οι μαγαζάτορες έγραφαν τις οφειλές των πελατών τους. Η λέξη χρησιμοποιείται στις μέρες μας με μειωτική σημασία είτε για να στηλιτεύσει τη γραφειοκρατία μιας δημόσιας αρχής: "Δεν το βρήκαν γραμμένο στα τεφτέρια τους", λέμε όταν έχει χαθεί κάποιο σημαντικό έγγραφο που αφορά υπόθεσή μας, είτε για να τονίσει εμφατικά την αδιαφορία μας· στα παλιά μας τα τεφτέρια γράφουμε αυτά που δεν μας αφορούν δεν μας ενδιαφέρουν πια. "Λευτέρη Λευτέρη Λευτέρη σ' έχω σταμπάρει στο παλιό μου το τεφτέρι..." τραγούδησαν οι Βίκυ Μοσχολιού και η Αλίκη Βουγιουκλάκη σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, παρακαλώ! Τα τεφτέρια εμφανίζονται και σ΄
άλλα γνωστά λαϊκά τραγούδια πάντα μετην ίδια σημασία όπως στο : Σβήσε με κυρά μου απ' τα τεφτέρια σου κι άντε ν' ανταμώσεις ξανά τα ταίρια σου…που μας τραγούδησε ο Αντώνης  Ρεπάνης σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, και στο "Είπα να σβήσω τα παλιά να κλείσω τα  τεφτέρια" σε στίχους του Αιμίλιου Σαββίδη και μουσική του Απόστολου Καλδάρα που πρωτοερμήνευσε η Σωτηρία Μπέλλου το μακρινό 1952. Το τεφτέρι είναι αντιδάνειο,  ντεφτέρ στα τουρκικά ήταν ένα είδος φορολογικού μητρώου και κτηματολογίου εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κάθε πόλη διέθετε από ένα ντεφτέρ, καθώς και, συνήθως, έναν αξιωματούχο ή κάποιον με διοικητικό αξίωμα, ο οποίος θα εκτιμούσε κατά πόσο η κάθε πληροφορία θα έπρεπε να καταγράφεται. Ο αξιωματούχος ήταν συνήθως κάποιος μορφωμένος άνθρωπος ο οποίος είχε γνώση των κρατικών νόμων. Το ντεφτέρ χρησιμοποιείτο για την καταγραφή οικογενειακών αλληλεπιδράσεων, όπως ο γάμος και η κληρονομία. Η ρίζα του όρου ντεφτέρ εντοπίζεται στην ελληνική λέξη διφθέρα η οποία είχε την έννοια του βιβλίου (οι σελίδες της  αποτελούνταν από περγαμηνές από δέρμα κατσίκας, χρησιμοποιούνταν παράλληλα με τον πάπυρο ως μέσο γραφής στην Αρχαία Ελλάδα).

Από πού και γιατί - Κόλαφος, slap και slapp.

 Για τον ξυλοδαρμό, τα διάφορα είδη χτυπημάτων και ιδιαίτερα για τα χτυπήματα στο πρόσωπο και το κεφάλι, έχουμε πάρα πολλές λέξεις στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ενδεικτικά αναφέρω το χαστούκι, το σκαμπίλι, τη σφαλιάρα, τη φάπα, την καρπαζιά, την κατραπακιά το μπάτσο,  και τα λόγια διαχρονικά δάνεια από την αρχαία ελληνική, ράπισμα και κόλαφος που τα χρησιμοποιούμε κυρίως με τη μεταφορική τους σημασία, του λόγου ή της πράξης που προσβάλλει βαρύτατα, θίγει ή εξευτελίζει· "κόλαφος το ψήφισμα του κοινοβουλίου για Δικαστική ανεξαρτησία, ελευθερία ΜΜΕ και επιτήρηση στην Ελλάδα" διαβάζουμε. Η λέξη κόλαφος ετυμολογείται  από το ρήμα «κολάπτω» που η ρίζα του ανάγεται στο ρήμα κλάω κλω = σπάζω, απ’ όπου κλάσμα, κλάδος κτλ. Το «κολάπτω» δεν σήμαινε ακριβώς χτυπάω, αλλά τρυπάω, ραμφίζω, εξ ου και ο δρυοκολάπτης. 

Η μεταφορική σημασία του κόλαφου όμως δεν εμφανίζεται μόνον στην ελληνική γλώσσα.

H λέξη slap στα αγγλικά, πιθανότατα ηχομιμητικής προέλευσης εκτός από χαστούκι  έχει και τη σημασία της «προσβολής της επίπληξης» και μαρτυρείται από το 1736.

Το 1989 ο καθηγητής George W. Pring και η καθηγήτρια Penelope Canan, χωρίς να αλλάξουν τον ήχο της λέξης πρόσθεσαν ένα Pi στο τέλος και δημιούργησαν το ακρωνύμιο SLAPP, από τα αρχικά των λέξεων Strategic lawsuits against public participation, δηλαδή στρατηγικές αγωγές κατά της δημόσιας συμμετοχής που  αναφέρεται στις αγωγές που κατατίθενται από κάποιο ισχυρό πρόσωπο ή οργανισμό (για παράδειγμα μια επιχείρηση ή έναν υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο) ενάντια σε μη κυβερνητικά πρόσωπα, ή οργανισμούς, που εκφράζουν κριτική απέναντί τους, σχετικά με κάποιο ζήτημα κοινωνικού ή πολιτικού ενδιαφέροντος. Σκοπός τέτοιων αγωγών δεν είναι να κερδηθεί η δικαστική υπόθεση, αλλά ο εκφοβισμός όσων ασκούν κριτική μέσω της ηθικής και οικονομικής εξουθένωσής τους.

Στην Ελλάδα την
τελευταία δεκαετία οι αγωγές εκφοβισμού SLAPP, έχουν πολλαπλασιαστεί τόσο κατά των κινημάτων που υπερασπίζουν το περιβάλλον, όπως στον Βόλο και τη Σύρο, όσο και κατά δημοσιογράφων και πρόσφατα, σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις, κατά εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

 Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών σε σχετική έκθεση έχει αναδείξει το ζήτημα και συμβουλεύει τα κράτη μέλη να λάβουν μέτρα για την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, με την υιοθέτηση "anti-SLAPP" νομοθεσίας που επιτρέπει τη σύντομη απόρριψη τέτοιων υποθέσεων αλλά και αποζημίωση των δικαστικών εξόδων. Ωστόσο, σύμφωνα με μελέτη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, νόμοι ποινικοποίησης της δυσφήμισης, ακόμα και για τα μέσα ενημέρωσης, συνεχίζουν να υπάρχουν στην περιοχή. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, ιδιαίτερα προβληματικές σε αυτόν τον τομέα είναι οι χώρες της νότιας Ευρώπης και κυρίως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Τουρκία αλλά και η κεντρική Ευρώπη (κυρίως η Ουγγαρία). Ενώ καταδίκες δημοσιογράφων υπάρχουν και σε χώρες όπως η Δανία, η Γερμανία και η Ελβετία.

Από πού και γιατί - Αργκό

 «Η αργκό σύμφωνα με τον ορισμό του Χάρη Πάτση, είναι γλώσσα, προφορική κυρίως, που χαρακτηρίζεται από τη  χρήση εξαιρετικά άτυπων / αδόκιμων λέξεων και εκφράσεων που δεν θεωρούνται τυποποιημένες στη διάλεκτο ή τη γλώσσα του ομιλητή.

Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας του Γ.Μπαμπινιώτη ο όρος αργκό προέρχεται από το γαλλικό argot<παλαιότ.argoter <<επαιτώ, ζητιανεύω>>. Ο όρος επεκτάθηκε, και σήμερα σημαίνει κάθε γλώσσα «κλειστή», συμβατική, που χρησιμοποιείται από διάφορες κοινωνικές ομάδες ανθρώπων. Ύστερα μάλιστα από τον α' παγκόσμιο πόλεμο καθιερώθηκε και ως διεθνής όρος.

Στα ελληνικά δεν έχουμε λέξη για την αργκό, τελευταία  χρησιμοποιούμε και τη συνώνυμη λέξη   σλανγκ.

Η Αργκό είναι  γλώσσα , άσεμνη καθημερινή, υβριστική, απαγορευμένη & συνθηματική όπως τα καλιαρντά και τα ποδανά. Συνεκδοχική(μπάχαλο λέμε αντί χαώδης και θορυβώδης κατάσταση) ωμή (κρέας αντί παχύσαρκος ή νωθρός) χιουμοριστική (αθλητάμπουρας, ο επαγγελματίας αθλητής με αλήτικη συμπεριφορά, χωρίς την ελάχιστη αθλητική ηθική  που είναι συνέχεια ντοπέ, χτυπάει τον αντίπαλο ύπουλα, παίζει θέατρο για να πάρει το πενάλτι, δωροδοκείται ή παρασέρνει άλλους σε δωροδοκία). Η Αργκό είναι ευρηματική και σαρκαστική (Αταλάντου και Ατέχνου γωνία, λέμε για να σαρκάσουμε τον ατάλαντο  συνήθως ηθοποιό, παραθυρόσκυλα αποκαλούμαι τους ρεπόρτερ και τις τηλεοπτικές προσωπικότητες που εμφανίζονται κάθε τρις
και λίγο στα τηλεοπτικά παράθυρα και υπερασπίζονται διαπληκτιζόμενοι τους γνωστούς άγνωστους εντολείς τους και τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.

Είναι λοιπόν η γλώσσα που λέει «όχι», είναι ελευθεριακή, είναι όμως πικρή και απαισιόδοξη, δηκτική και ανελέητη -και παρόλο που χρησιμοποιεί το χιούμορ ως μέσο, δεν συγχωρεί κανέναν και για κανέναν λόγο.  Μήπως είναι κατά βάθος το ακριβώς αντίθετό της, είναι δηλαδή ρατσιστική και οπισθοδρομική, αντιδραστική με την αρχική έννοια της λέξης, μήπως είναι η γλώσσα που αρνείται κάθε διαφορετικότητα και κάθε εξέλιξη... Μήπως είναι η γλώσσα που όλα τα κοροϊδεύει; Μήπως είναι η γλώσσα του κομπλεξικού περιθωριακού, ή τού όσα δε φτάνει η αλεπού;...

Ή μήπως ο χρήστης της αργκό είναι αυτός που, για να αντέξει την πραγματικότητα με τις σκληρές της εκδηλώσεις, το ρίχνει στην πλάκα ώστε να ξεχάσει το πρόβλημα;

Μάλλον ισχύουν όλα όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως, ως εκφραστικό εργαλείο, εξαρτάται από την επιδεξιότητα και τις προθέσεις αυτού που το χρησιμοποιεί κι άλλοτε είναι μαχαίρι που δολοφονεί, κι άλλοτε νυστέρι που θεραπεύει

Από πού και γιατί Δημόσιο - Ιδιωτικό - Δημοκρατία

 Οι έννοιες του δημόσιου και του ιδιωτικού, βρίσκονται τελευταία και πάλι στο προσκήνιο  και μάλιστα με μια ιδιότυπη μεροληψία που  αποθεώνει ό,τι το ιδιωτικό και απαξιώνει κάθε τι δημόσιο.  

Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν τον οποίο δεν συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας πολίτης. Για τον Αρχαίο Έλληνα το να μην παραβρεθείς ήταν οκνηρία. Πρώτα ήσουν μέλος του κοινωνικού συνόλου και μετά άτομο. Κύριο μέλημά σου ήταν να ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία. Μάλιστα όποιον δεν συμμετείχε του αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα [κοινωνικός θάνατος δηλαδή],ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος η εξορία.   Ιδιώτης σήμερα είναι αυτός που δεν ασκεί δημόσιο λειτούργημα ή δεν είναι δημόσιος ή κρατικός υπάλληλος. Και τέλος με την επιστημονική (ιατρική) έννοια του όρου  σημαίνει αυτόν που πάσχει από ιδιωτεία, είναι δηλαδή πνευματικά ανάπηρος, ηλίθιος.

Η λέξη προέρχεται από το επίθετο της αρχαίας Ελληνικής  ίδιος (=ατομικός) και την παραγωγική κατάληξη -ώτης.

Στον αντίποδα δημόσιος είναι αυτός που ανήκει στο δήμο, στον λαό, στην κοινότητα, ο κρατικός, ο κοινός.

Η λέξη δημοκρατία αποτελείται από τα συνθετικά 'δήμος' (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και 'κράτος' (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Η λέξη 'κράτος' είναι μία απροσδόκητα σκληρή λέξη. Στις λέξεις 'μοναρχία' και 'ολιγαρχία' το δεύτερο συνθετικό 'άρχω' σημαίνει 'κυβερνώ, οδηγώ, κυριαρχώ'. Είναι πιθανό ο όρος 'δημοκρατία' να επινοήθηκε από τους δυσφημιστές της που απέρριπταν την πιθανότητα μίας, ούτως ειπείν, 'δημαρχίας'. Οποιαδήποτε κι αν ήταν η αρχική απόχρωση, ο όρος υιοθετήθηκε από τους Αθηναίους δημοκρατικούς. Η λέξη παρουσιάζεται στον Ηρόδοτο, που έγραψε μερικά από τα πρωιμότερα σωζόμενα γραπτά, αλλά ίσως δεν χρησιμοποιήθηκε πριν το 440-430 π.Χ. Δεν είναι σίγουρο ότι η λέξη χρησιμοποιήθηκε από τη στιγμή της γέννησης της δημοκρατίας, αλλά από το 460 π. Χ. γνωρίζουμε την ύπαρξη του ονόματος 'Δημοκράτης', που προφανώς δόθηκε από τους γονείς στο παιδί τους ως ένδειξη δημοκρατικής νομιμότητας.  Ο όρος δημοκρατία, πάντως, ουσιαστικά δηλώνει 'το πολίτευμα εκείνο στο οποίο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της συνέλευσης των εχόντων πολιτικά δικαιώματα'.