Από πού και γιατί - Αργκό

 «Η αργκό σύμφωνα με τον ορισμό του Χάρη Πάτση, είναι γλώσσα, προφορική κυρίως, που χαρακτηρίζεται από τη  χρήση εξαιρετικά άτυπων / αδόκιμων λέξεων και εκφράσεων που δεν θεωρούνται τυποποιημένες στη διάλεκτο ή τη γλώσσα του ομιλητή.

Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας του Γ.Μπαμπινιώτη ο όρος αργκό προέρχεται από το γαλλικό argot<παλαιότ.argoter <<επαιτώ, ζητιανεύω>>. Ο όρος επεκτάθηκε, και σήμερα σημαίνει κάθε γλώσσα «κλειστή», συμβατική, που χρησιμοποιείται από διάφορες κοινωνικές ομάδες ανθρώπων. Ύστερα μάλιστα από τον α' παγκόσμιο πόλεμο καθιερώθηκε και ως διεθνής όρος.

Στα ελληνικά δεν έχουμε λέξη για την αργκό, τελευταία  χρησιμοποιούμε και τη συνώνυμη λέξη   σλανγκ.

Η Αργκό είναι  γλώσσα , άσεμνη καθημερινή, υβριστική, απαγορευμένη & συνθηματική όπως τα καλιαρντά και τα ποδανά. Συνεκδοχική(μπάχαλο λέμε αντί χαώδης και θορυβώδης κατάσταση) ωμή (κρέας αντί παχύσαρκος ή νωθρός) χιουμοριστική (αθλητάμπουρας, ο επαγγελματίας αθλητής με αλήτικη συμπεριφορά, χωρίς την ελάχιστη αθλητική ηθική  που είναι συνέχεια ντοπέ, χτυπάει τον αντίπαλο ύπουλα, παίζει θέατρο για να πάρει το πενάλτι, δωροδοκείται ή παρασέρνει άλλους σε δωροδοκία). Η Αργκό είναι ευρηματική και σαρκαστική (Αταλάντου και Ατέχνου γωνία, λέμε για να σαρκάσουμε τον ατάλαντο  συνήθως ηθοποιό, παραθυρόσκυλα αποκαλούμαι τους ρεπόρτερ και τις τηλεοπτικές προσωπικότητες που εμφανίζονται κάθε τρις
και λίγο στα τηλεοπτικά παράθυρα και υπερασπίζονται διαπληκτιζόμενοι τους γνωστούς άγνωστους εντολείς τους και τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.

Είναι λοιπόν η γλώσσα που λέει «όχι», είναι ελευθεριακή, είναι όμως πικρή και απαισιόδοξη, δηκτική και ανελέητη -και παρόλο που χρησιμοποιεί το χιούμορ ως μέσο, δεν συγχωρεί κανέναν και για κανέναν λόγο.  Μήπως είναι κατά βάθος το ακριβώς αντίθετό της, είναι δηλαδή ρατσιστική και οπισθοδρομική, αντιδραστική με την αρχική έννοια της λέξης, μήπως είναι η γλώσσα που αρνείται κάθε διαφορετικότητα και κάθε εξέλιξη... Μήπως είναι η γλώσσα που όλα τα κοροϊδεύει; Μήπως είναι η γλώσσα του κομπλεξικού περιθωριακού, ή τού όσα δε φτάνει η αλεπού;...

Ή μήπως ο χρήστης της αργκό είναι αυτός που, για να αντέξει την πραγματικότητα με τις σκληρές της εκδηλώσεις, το ρίχνει στην πλάκα ώστε να ξεχάσει το πρόβλημα;

Μάλλον ισχύουν όλα όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως, ως εκφραστικό εργαλείο, εξαρτάται από την επιδεξιότητα και τις προθέσεις αυτού που το χρησιμοποιεί κι άλλοτε είναι μαχαίρι που δολοφονεί, κι άλλοτε νυστέρι που θεραπεύει