Όταν το 4 γίνεται 34…

Όταν το 4 γίνεται 34…

«Αχ, αν ήταν η ζωή μας ίσια

πώς θα την παίρναμε κατόπι

μα αλλιώς η μοίρα το βουλήθη

πρέπει να στρίψει σε μια κόχη…»

Η ιστορία δεν ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, ποιος φανταζότανε πριν ένα χρόνο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση  και ότι θα προπορευόταν με διαφορά στις δημοσκοπήσεις και στην παράσταση νίκης;

Τα νέα δεδομένα δημιούργησαν καινούργιες ανάγκες τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ καλείται να καλύψει, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της κοινωνίας που αιμορραγεί κι αποσυντίθεται.

Το τρικομματικό κυβερνητικό μόρφωμα, είναι προφανές πως δεν έχει μέλλον. Τα ίδια τα κόμματα που το αποτελούν, έχουν υποστεί μεταλλάξεις προς το χείρον και απέχουν παρασάγγας από τις προσδοκίες των περισσοτέρων, μέχρι πρότινος ψηφοφόρων τους.

Η ΝΔ έχει εξελιχθεί σε ακροδεξιό κόμμα νεοφιλελεύθερης κοπής. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον προβεβλημένοι από την κοινοβουλευτική ομάδα ( Βορίδης, Γεωργιάδης)  προέρχονται από τα συντρίμμια του ΛΆΟΣ, που εξοστρακίστηκε από το πολιτικό σκηνικό ως πλεονάζουσα λαϊκή ακροδεξιά γραφικότητα. Τι να πούμε για τον  Δένδια και τις οξύμωρα «Ξένιες» εκκαθαρίσεις του, ή για την Πιπιλή  που το Κόμμα, της ανέθεσε , το ρόλο της αγορήτριας επί κορυφαίου για την Ελλάδα πολιτικού και οικονομικού ζητήματος, όπως ο Προϋπολογισμός του 2013. Οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν, έχουν εκτοπίσει τους μετριοπαθείς στα πίσω έδρανα και πρωταγωνιστούν συναγωνιζόμενοι με ακροδεξιές εμφυλιοπολεμικές κορώνες.

Το ΠαΣοΚ, απολειφάδι του ένδοξου ένοχου παρελθόντος, ετοιμάζεται για το «χρονοντούλαπο της ιστορίας»πότε με ρήξεις και πότε στομφώδεις αγορεύσεις για το τίποτα», που μάταια ως «Όλον», προσπαθεί να παρουσιάσει ο αρχηγός του.

Κι η «Δημαρ»; Τι θλιβερή ιστορία «αριστερής υπευθυνότητας»!

Νομίζουν ότι κυβερνούν τον τόπο. Η ψευδαίσθηση του οπορτουνιστή. Βάζουν κόκκινες γραμμές  Maginot και έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη… Η αναλογία 4 2 1 στους διορισμούς τους βολεύει προς το παρόν, οπότε για τα υπόλοιπα, δηλαδή για όλα, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που αποφάσισε πρόσφατα από συνιστώσες κομμάτων τάσεων και αντιλήψεων να γίνει ένας ενιαίος φορέας, όχι απλώς ένα κόμμα δίπλα ή απέναντι στα υπόλοιπα, αλλά η συνισταμένη που με τη δυναμική της θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, τις δράσεις και τις συνειδήσεις, που θα μας οδηγήσουν στη νέα πραγματικότητα.

 Ο κλήρος λοιπόν πέφτει στον Αλέξη, «που ήταν α α αταξείδευτος οε οε οε οε…»

Ποιος κλήρος όμως; Σε τι κατάσταση θα είμαστε τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να κυβερνήσει; Οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους, οι υποδομές στην κοινωνική πρόνοια, την παιδεία, τις εργασιακές σχέσεις, διαλυμένες. Η Χρυσή Αυγή, πώς θα αντιδράσει; Η Αστυνομία, ο  κρατικός μηχανισμός…

Η κοινωνία πώς Θα ανασυνταχτεί; Πως θα ανταποκριθεί ο Σύριζα στις προσδοκίες;

Η συνδιάσκεψη ήταν ένα πρώτο βήμα για να μάθουμε να κουβεντιάζουμε. Να μάθουμε να ακούμε κυρίως. Και μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε, πως αν συνεχίσουμε να λειτουργούμε με τη λογική του 4%, δεν έχουμε τύχη, δεν έχουμε μέλλον.

Η συνδιάσκεψη ήταν πρώτα από όλα ένα άνοιγμα στην κοινωνία, οι 3000 και, αντιπρόσωποι απ’ όλη την Ελλάδα, κι οι  διεργασίες που έγιναν στις τοπικές οργανώσεις και τους εργασιακούς χώρους, για την ανάδειξή τους, παρά τις όποιες, λίγες, αδυναμίες, δημιούργησαν έναν πυρήνα διείσδυσης και αλληλοπεριχώρησης  του πολιτικού φορέα με την κοινωνία που καλέστηκε να συμμετέχει, να προβληματιστεί και να προτείνει.

Δεν ξέρω πόσο απαραίτητο ήταν να καταγραφούν οι τάσεις στις συνιστώσες σ αυτή τη φάση. Ο τρόπος που προκρίθηκε για την εκλογή του σώματος 300 + 1, αυτήν κυρίως τη σκοπιμότητα εξυπηρέτησε.

Ο σύντροφος Μανώλης Γλέζος είπε κάτι που το πρόσεξαν λίγοι, και το ενστερνίστηκαν λιγότεροι. Με το σκεπτικό ότι οι  αντιπρόσωποι είχαν προέλθει εκλεγμένοι από τη βάση, και για να αποφευχθούν οι κομματικοί διαγκωνισμοί, πρότεινε οι 300+1 που θα οδηγήσουν τον ενιαίο φορέα στο συνέδριο, να προκύψουν από κλήρωση.

Και συμπληρώνω: Εφ’ όσον  οι συνιστώσες είχε προαποφασιστεί να εκλέγουν αριστίδην το 25%, ας αφήναμε το 75 να προέλθει από την κατά πολύ μεγαλύτερη δεξαμενή της κοινωνίας που λίγο την ενδιαφέρουν οι συνιστώσες, ενώ πολύ περισσότερο νοιάζεται αγωνιά και ψάχνει τη συνισταμένη.   

Άνοιγμα στην κοινωνία με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες  και πρακτικές, χρειαζόμαστε.

Γιατί σύντομα θα ζητήσουμε απ τον πολίτη να «βάλει πλάτη» κι αν δεν συμμετέχει, και εξακολουθεί να θεωρεί πως οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του εξαντλούνται μια Κυριακή μπροστά στην κάλπη, τότε σύντομα θα αναζητήσει και πάλι τους συνήθεις ολετήρες, που τον καθήλωσαν στον καναπέ, και το «παίζουνε» σωτήρες.

Το άνοιγμα στην κοινωνία προϋποθέτει δημιουργία υποδομών, στα δίκτυα αλληλεγγύης, στην υγεία, στην παιδεία, στην ενημέρωση. Το κάλεσμα για συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες μας υποχρεώνει να ξαναανακαλύψουμε τη Δημοκρατία και τον Σοσιαλισμό. Μας υπαγορεύει να εμπιστευθούμε τον Άνθρωπο και να αρθρώσουμε τον καινούργιο Λόγο.