Το σύνδρομο της Στοκχόλμης, το σύνδρομο του ραγιά και το "σύνδρομο" της αξιοπρέπειας

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης

Το 1973, τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν ως όμηροι κατά τη διάρκεια μιας ληστείας για έξι ημέρες σε θησαυροφυλάκιο τράπεζας,  «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους ληστές που τους κρατούσαν. Το φαινόμενο αυτό  ονομάστηκε Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

- Το Θύμα έχει θετικά συναισθήματα προς το θύτη

- Το Θύμα υποστηρίζει ή βοηθά το Θύτη

Στις 11 Ιουνίου ο πρωθυπουργός, ξεπερνώντας και την πιο νοσηρή ακροδεξιά φαντασίωση, αποφάσισε κατά παράβαση του νόμου του συντάγματος και  της λογικής, να μαυρίσει το δημόσιο αγαθό της ενημέρωσης, έτσι, χωρίς σχέδιο, με περισσή ωμότητα και τσαμπουκά, που ούτε συνταγματάρχης τριτοκοσμικής μπανανίας  δεν θα τολμούσε...

Γιατί ποια πραγματική και όχι «κατ΄επίφαση» Δημοκρατία θα τολμούσε -όχι μόνο χωρίς διαβούλευση, αλλά χωρίς κάν προειδοποίηση- να "γυρίσει τον διακόπτη της κεραίας" με τη βοήθεια της Αστυνομίας;! Ποιά Δημοκρατία θα πέταγε "εν μία νυκτί" κυριολεκτικά, 2.900 εργαζόμενους -με τις αντίστοιχες οικογένειες πίσω τους- στον δρόμο, χωρίς "διαλογή", ως "πρόβατα επί σφαγή", σοκάροντας ,  έτσι ,τραγικά, τους ίδιους, όλους τους Έλληνες, όλους τους Ευρωπαίους;!..

Τα θύματα, οι όμηροι αυτής της απόφασης, σε πρώτη φάση αντέδρασαν φυσιολογικά.

Οι αμέσως θιγόμενοι, οι εργαζόμενοι, αφού ξεπέρασαν  το σοκ, αποφάσισαν να συνεχίσουν να εργάζονται και η απόφασή τους αυτή, δημιούργησε ένα καινούργιο μοντέλο στην ενημέρωση, που επιβραβεύθηκε από τα εκατομμύρια ακροατές και τηλεθεατές, που με κάθε μέσον συντονίστηκαν με τη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Πριν από 10 περίπου μέρες, εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα του συνδρόμου.

Μερικοί, άρχισαν να προβληματίζονται για το αν πρέπει να συνεργαστούν με το δήμιο, προσφέροντας οικιοθελώς το κεφάλι τους στο πάγκο του χασάπη. Βέβαια είχαν φροντίσει και οι «σεσημασμένοι πεμπτοφαλαγγίτες» να δημιουργήσουν εντυπώσεις, μετά από ιδιωτικές συνομιλίες που είχαν με τον διαπραγματευτή του χασάπη.

Οι διαπραγματεύσεις δημιούργησαν και τυφλές ελπίδες σε κάποιους, πως τα τυράκια στη φάκα θα παρέμεναν, έστω και με την πόρτα διαφυγής κλειστή, έστω ρε παιδί μου και με τη μέση μαγκωμένη από το σίδερο που θα ξεμπλόκαρε μόλις πλησίαζες σούρνωντας  και πήγαινες να αγγίξεις το τυράκι.

Ο χασάπης έχει τα μέσα δικά του και τα μέσα επιβραβεύουν την πυγμή του καθώς αυτός ακονίζει τα χατζάρια του για να μας κόψει παϊδάκια.  Η ρητορική των Μέσων οδηγεί τον κοινωνικό αυτοματισμό σε κορύφωση. Και στο κάστρο κάποιοι συνδρομίτες αυτοκτονούν με την υπογραφή τους και χωρίς επιφύλαξη καμία. Άλλωστε η επιφύλαξη, εκτός του ότι απαγορεύεται, δε συνάδει και με τα συναισθήματα συμπάθειας, αγάπης  ή και λατρείας  -που αναλόγως  με την οξύτητα του κάθε περιστατικού, τρέφει το κάθε θύμα για τον δήμιο του.

Ο καημένος οκ. Καψής πήρε μόνο 504 χιλιάρικα αποζημίωση, πριν ενάμιση χρόνο που τον πέταξε στον δρόμο ο κακόψυχος Ψυχάρης, για να αναγκαστεί ο καψερός να ξεπέσει στο Μπομπολέικο και να κάνει τον αρθογράφο, για ένα πιάτο φαΐ.

Και τις δυο φορές που μπήκε στην κυβέρνηση ούτε υπουργό δεν τον έκαναν. Ένας πτωχός πλην τίμιος υφυπουργός  της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης. Και θέλουμε εμείς όλοι μαζί να πάρουμε περισσότερα για αποζημίωση. Σχεδόν τα διπλά κόστισε η καταβολή των όσων δόθηκαν σε 2600 από μας, Θέλουμε κι άλλα;

Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί κι είμαστε πολλοί, που δεν μολυνθήκαμε ούτε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ούτε από το σύνδρομο του ραγιά (και του σφάξε με να αγιάσω), ούτε από κανένα άλλο σύνδρομο αρρωστημένης υποταγής στο άδικο και το παράλογο.

Το μόνα σύνδρομα που μας ταλαιπωρούν, είναι αυτά της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης, τα οποία και εκφράζουμε παραμένοντας στη θέση μας και παράγοντας αντικειμενική ενημέρωση και πολιτισμό.

Στα παιδιά μας δεν έχουμε να κληροδοτήσουμε τίποτα παραπάνω από το παράδειγμά μας.

Γιώργος Παπαζαχαρίου.