Ενα link

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=28/12/2008&id=10422&pageNo=8&direction=1
αναρτήθηκε από eurocommunist στις 8:15 πμ την 31 Δεκ 2008

Every time we say good bye I die little …

Καλή χρονιά
Καλά ταξείδια, προς τα μέσα κυρίως.
Η σταγόνα της ύπαρξης μας περιέχει όλους τους
ωκεανούς.
Το ταξείδι προς τα μέσα είναι μια πορεία απ' το αδρό στο λεπτότερο.
Ατάραχος σ' εγρήγορση στη μπουνάτσα και στο storm,
ξεφορτώνεις φόβους και ψευδαισθήσεις,
φιλιώνεις με το προσωρινό, κατανοείς το αδιάλειπτο...
Και χαμογελάς... απ' το βάθος.
Απ’ το βυθό ως τον ουρανό
Καλά ταξείδια, προς τα μέσα κυρίως.
Καλή Χρονιά

Η διχασμένη κοινωνία, ο πολιτικός καθοδηγητής μας, οι νέοι, η επανάσταση, της επανάστασης, την επανάσταση, ω επανάσταση!

Σόλων δεν είναι ο Καραμανλής, συνειρμικά ίσως κολλάει με το Σόλωνα από κείνο το τετράστιχο που ακούγεται στις αυλές των γυμνασίων, στο διάλλειμα μετά το μάθημα της Ιστορίας. «Σόλων! Σόλων! …». Οπότε η «σεισάχθεια» όνειρο θερινής νυκτός του δανειολήπτη, που πήγε διακοπές μ’ εορτοδάνειο, είναι, και τίποτα παραπάνω.
Η «πραγματική οικονομία»,-τί έκφραση κι αυτή- χάθηκε στον αέρα όλων των εορτοδανείων , θαλασσοδανείων, τοκογλυφοδανείων που φούσκωσαν το αερόστατό της για ν ανεβάσουν τα νούμερα, τις προσδοκίες, τα φούμαρα και τις μετοχές.
Η κλωστή, το νήμα που συγκρατούσε το μπαλονάκι, δεν ήταν από καλό υλικό, Η κλωστοϋφαντουργία που το παρήγαγε κήρυξε πτώχευση.
Τ’ όνειρο (made in U.S.A.) αποκτά τώρα εφιαλτική πλοκή. Παρ’ όλα αυτά οι βολεμένοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι καθεύδοντες δεν θα ξυπνήσουν και σπεύδουν να εξασφαλίσουν τ’αφεντικά τους προσφέροντας σε χρήμα ζεστό και πραγματικό, όλον, ναι Σόλων! Όλον τον αέρα που προσδοκούσαν να εισπράξουν οι μακάριοι –και πτωχοί τω πνεύματι- Κροίσοι.
Όμως «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Η Μαρία Αντουανέτα θεωρούσε πιο ηθικό το παντεσπάνι, κι ο Νικόλαος Ρωμανώφ ούτε που το φανταζότανε, όπως κι ο μακάριος Κροίσος.
Πάνω από 100.000 πτυχιούχοι βρίσκονται στις λίστες της ανεργίας,
Από δημοσκοπικό εύρημα της προηγούμενης εβδομάδας προκύπτει πως η κοινωνία είναι διχασμένη στην ερώτηση «εσείς επιθυμείτε να αντέξει η κυβέρνηση και να εξαντλήσει την τετραετία ή να πέσει», το 46,1% του δείγματος απαντά ότι «επιθυμεί να πέσει» και το περίπου ισόποσο 45,9% ότι επιθυμεί να «αντέξει και να εξαντλήσει την τετραετία».
Σε κείμενό του στο «Βήμα» της 21ης 12ου ο πολιτικός μας καθοδηγητής Pretendέρης αναρωτιέται
«Πόσο μακριά όμως μπορεί να βαδίσει μια [έτσι] διχασμένη κοινωνία; Και πώς μπορεί να διαχειριστεί τον διχασμό της, την ίδια στιγμή που τα επίπεδα της βίας εκτινάσσονται ανεμπόδιστα; Διότι εμένα δεν με προβληματίζει αν έχουμε ή δεν έχουμε 'κοινωνική εξέγερση των νέων'. Με προβληματίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να έχουμε. Και που κάνουν ό,τι μπορούν για να την υποκινήσουν. Που δεν αντιπαλεύουν μια πολιτική, αλλά καταλύουν την κοινωνική συνοχή. Με αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, ποια είναι τα όρια της ανοχής και της συνύπαρξης; Πώς μπορούμε να βαδίζουμε μαζί, όταν μας χωρίζουν τα στοιχειώδη; Θέτω το ερώτημα με αγωνία. Χωρίς να διαθέτω απάντηση. Ή ίσως επειδή με τρομάζει η απάντηση που αυτονόητα προκύπτει».

Kι εμένα με προβληματίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι, σαν τον Pretendέρη που μάλιστα, σύμφωνα με το «εύρημα» όσο αναξιόπιστο και καθοδηγούμενο να μου φαίνεται, επιθυμούν να εξαντλήσει η κυβέρνηση την τετραετία, λες κι όλα πάνε καλά κι όποιος έχει διαφορετική άποψη, είναι εκτός ορίων ανοχής και συνύπαρξης.
Δε με προβληματίζει όμως καθόλου το γιατί οι νέοι ανάμεσα στα όσα κατήγγειλαν φωνάζοντας συνθήματα στους δρόμους , τα ‘βαλαν με την οξύμωρη «ανατροπή» του pretendέρη.
«H ανατροπή δεν είναι εκπομπή…»
Είναι άκρατη συκοφαντία και σκόπιμη διαστρέβλωση, είναι η κουκούλα , ή μάλλον η μάσκα του χούλιγκαν που μεταμφιέστηκε σε δημοσιογράφο.

σεισάχθεια. ( < = σείω + …αχθος = αποσείω, σηκώνω το βάρος).

χρόνια πολλά και καλή χρονιά να 'χουμε... μήπως όμως κάτι πρέπει να κάνουμε;

αντί να χαρίζουμε δις στις τράπεζες;

Τοιαύτης δέ τῆς τάξεως οὔσης ἐν τῇ πολιτείᾳ
Επειδή λοιπόν αυτή ήταν η κατάσταση στο δήμο
καί τῶν πολλῶν δουλευόντων τοῖς ὀλίγοις,
και επειδή οι πολλοί ήταν δούλοι στους λίγους,
ἀντέστη τοῖς γνωρίμοις ὁ δῆμος.
ξεσηκώθηκε ο δήμος ενάντια στους επιφανείς.
Ἰσχυρᾶς δέ τῆς στάσεως οὔσης
Επειδή η πολιτική αναταραχή ήταν σφοδρή
καί πολύ χρόνον ἀντικαθημένων ἀλλήλοις,
κι επειδή για πολύ χρόνο η μια παράταξη ήταν αντιμέτωπη με την άλλη,
εἵλοντο κοινῇ διαλλακτήν καί ἄρχοντα Σόλωνα [...].
εξέλεξαν από κοινού το Σόλωνα ως μεσολαβητή (συμφιλιωτή) και άρχοντα. [ … ].
Κύριος δέ γενόμενος τῶν πραγμάτων Σόλων
Όταν ο Σόλωνας έγινε κύριος της κατάστασης
τόν τε δῆμον ἠλευθέρωσε
ελευθέρωσε τους πολίτες
καί ἐν τῷ παρόντι καί εἰς τό μέλλον κωλύσας δανεί-ζειν ἐπί τοῖς σώμασι
αι απαγόρευσε να δανείζεται κάποιος με αντάλλαγμα την ε-λευθερία του στον παρόν και στο μέλλον
καί νόμους ἔθηκε καί χρεῶν ἀποκοπάς ἐποίησε
και θέσπισε νόμους και διέγραψε τα χρέη,
καί τῶν ἰδίων καί τῶν δημοσίων, ἅς σεισάχθειαν καλοῦσιν,
τα ιδιωτικά και τα δημόσια, γεγονός που το ονομάζουν «σει-σάχθεια»
ὡς ἀποσεισάμενοι τό βάρος.
επειδή αποτίναξαν το βάρος.

Σεισάχθεια = σείω …χθος = αποσείω, σηκώνω το βάρος).

aitherovamwn είπε...
Το άχθος δημιουργεί απ-έχθεια. Απέχθεια προς τον κατέχοντα, απέχθεια προς το σύστημα που καλλιεργεί και εκτρέφει αυτήν την εκμετάλλευση, απέχθεια προς την κοινωνία που ανέχεται και συντηρεί αυτή την κατάσταση...Οπότε με ρέγουλα ο κουραμπιές γιατί σε λίγο θα πρέπει να πάρουμε φόρα! ;)
27 Δεκέμβριος 2008 1:26 πμ

ίχνη στο χιόνι

Ίχνη στο χιόνι, ήλιος τα λιώνει,

αυτός ο έρωτας πάει τελειώνει.

Ίχνη στην άμμο, σβήνουν στο κύμα,

μένει μια 'νάμνηση κι ένα...

τι κρίμα!

γι αυτό που έφυγε και δε γυρνάει,

κάπου στο βάθος κάτι πονάει,

μ' αν το κοιτάξεις με ηρεμία,

όλα αλλάζουνε με τη μία.

Γίνετ' ο πόνος αργαλειός,

χαρά υφαίνει....

κι ακόμα και στο χωρισμό

δεν είμαστε χαμένοι...

κι όλοι νιώθουμε όμορφα,

φίλοι γνωστοί και ξένοι

Όλα εφήμερα

όλα αλλάζουνε, όλα εφήμερα,

μόνο τα πάθη μου θεριά ανήμερα.

Το πιο ψηλό βουνό, πω πω! τι κρίμα!

θα σβήσει θα χαθεί σα να'ταν κύμα

βουνό κι η αγάπη μας, άσπρο απ τα χιόνια

που λιώνουν και κυλούν, ποτάμια αιώνια.

όλα αλλάζουνε όλα περνάνε

όλα στο τίποτα ξαναγυρνάνε

Ίχνη στην άμμο, σβήνουν στο κύμα,

μένει μια 'νάμνηση κι ένα...

τι κρίμα!

γι αυτό που έφυγε και δε γυρνάει,

κάπου στο βάθος κάτι πονάει...

κι έγινε πόνος αργαλειός χαρά υφαίνει

γι αυτόν που ατάραχος τον υπομένει

Όλα αλλάζουνε τώρα το ξέρω

κι από τα πάθη μου δεν υποφέρω

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

7 Δεκέμβρη, Κυριακή ήρθα από την Κρήτη.

Συμμετείχα για πολλοστή φορά (25η τα τελευταία 10 χρόνια), σ' ένα σεμινάριο διαλογισμού της Vipasana http://www.dhamma.org/ . Από την απόλυτη ησυχία βρέθηκα ξαφνικα στο μάτι του κυκλώνα, στην Πανεπιστημίου, στη νεκρή ζώνη ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους διαδηλωτές, κατευθυνόμενος προς τα γραφεία της Νεολαίας του ΣΥΝ, στη Θεμιστοκλέους να συναντήσω το μεγάλο μου γιο, τον Αντώνη papazachariou.blogspot.com.

Eίχα την ευκαιρία, την πολυτέλεια πείτε το, για 10 συνεχόμενα εικοσιτετάωρα, να κοιτάω προς τα μέσα μου, και να παρατηρώ αντιδρώντας όσο λιγότερο γίνεται, σε όλα αυτά

που συμβαίνουν στο επίπεδο των αισθήσεων και μας σέρνουν πότ' από 'δω πότ' από κεί, με όχημα άλλες φορες την επιθυμία κι άλλες την αποστροφή. Ημουν καλά, εσωτερικά ατάραχος και διαυγής, έβλεπα καθαρά.

Τα παιδιά στα γραφεία της Νεολαίας δεν φαίνονταν αναστατωμένα. Εκπέμπανε μια ήσυχη αποφασιστικότητα, ο θυμός τους δεν τους κατεύθηνε, τον διαχειρίζονταν δημιουργικά, κι εν προκειμένω ανατρεπτικά.

Μια λάμψη διέκρινα στα μάτια των περισσοτέρων, δεν ήταν απλώς οργή, ήταν ζωή.

Ζωή που ξυπνούσε από το λήθαργο, από τη χειμερία νάρκη της καταναλωτικής αποπλάνησης, ζωή που διεκδικούσε το δικαίωμά της να προστατευθεί από την εξαγριωμένη, εξαχρειωμένη κι εντελώς απαξιωμένη στη συνείδησή τους, εξουσία.

Έχουν περάσει 14 μέρες κι η λάμψη που διέκρινα για πρώτη φορα εκείνο τ' απόγευμα έγινε φλόγα προμηθεϊκή.

Τη συναντάς παντού στο μετρό, στις πορείες, στις συναυλίες, στο δρόμο.

Μεγαλοδημοσιογράφοι και παραθυρόσκυλα των καναλιών προσπαθούν μάταια να την υποβιβάσουν , αναφέρονται στα γεγονοτα χαρακτηρίζοντάς τα "υποτιθέμενη εξέγερση" . Υποτιθέμενη είναι μόνον η ευθυκρισία τους και η δυνατότητα που έχουν να διακρίνουν τα πράματα όπως είναι κι όχι όπως θα θέλανε νά (μην) είναι και γι αυτό ιδιοτελώς τα κατευθύνουν προς το τίποτα, έκεί που με ασφάλεια καθεύδει το βόλεμά τους.

merry crisis and a happy new fear

ΕΡΕΣΟΣ

Ερεσός.

ΕΡΩς Δ' ΕΤΙΝΑΞΕΝ ΜΟΙ ΦΡΕΝΑς
ΚΑΤ' ΟΡΟς ΔΡΥΣΙΝ Ως ΑΝΕΜΟς ΕΜΠΕΤΩΝ
Σαπφώ.

Στου άπειρου την άκρη
τον έρωτα προσκύνησα,
στα τέσσερα γονάτισα,
την τρικυμία φίλησα.

Μεσ' της χαράς το δάκρυ
σαν ηλιαχτίδα γλίστρησα,
ουράνιο τόξο έγινα,
με τη γοργόνα μίλησα...
την τρικυμία φίλησα

κι όλα τα χελιδόνια
μέσ' από την καρδιά μου
φτερούγισαν ελεύθερα
πέρα απ  τα όρια μου:
στο δάσος με τις βελανιδιές
που τίναξεν ο έρωτας,
ως άνεμος ,
τας φρένας της Σαπφούς.

Ερεσός 2006

*Από πού και γιατί - Μνήμη

... Μνήμη, η νοητική ικανότητα
με την οποία αποθηκεύουμε,αναγνωρίζουμε και ανακαλούμε
εμπειρίες ή πληροφορίες.
Στην Ελληνική η λέξη μνήμη, προέρχεται από το ρήμα
μνάομαι- μιμνήσκομαι που σημαίνει, φέρνω μια προηγούμενη
εμπειρία στη συνείδηση, θυμίζω, ονομάζω, μνημονεύω κάτι.
Απ’ την ίδια ρίζα προέρχονται κι οι λέξεις:
Μνήμα, το κτίσμα σε ανάμνηση του βίου του νεκρού, ο τάφος...
Μνημείο, το αρχιτεκτονικό ή γλυπτικό έργο που γίνεται
προς τιμή και ανάμνηση κάποιου προσώπου ή γεγονότος. Μνημείο
επίσης θεωρείται το έργο τέχνης που χαρακτηρίζεται
αριστούργημα...
Μνεία, δηλαδή η υπενθύμιση... και μνημοσύνη η δυνατότητα να θυμάσαι.
Στην ελληνική μυθολογία πριν από την εμφάνιση των εννέα
Μουσών, που προστάτευαν και προήγαγαν τις τέχνες, υπήρξαν
οι τρείς Μούσες, μία εκ των οποίων ήταν η Μνήμη.
Οι άλλες δύο ήταν η Μελέτη και η Αοιδή. Τότε που δεν υπήρχε ακόμη διαδεδομένος
ο γραπτός λόγος, η ταυτόχρονη εύνοια και από τις
τρεις αυτές Μούσες ήταν απαραίτητη για να διασωθούν και να
διαδοθούν μνημειώδη έργα, όπως τα ομηρικά έπη.
Αν η μνήμη είναι ο χώρος που αποθηκεύουμε, η μνημοσύνη
είναι ο τρόπος, η ικανότητα να αναπλάθουμε. Είναι το φως
που εισβάλλει απ’ τη χαραμάδα των αισθήσεων, τη δεξαμενή της μνήμης,
στο νου, και ενεργοποιεί τη διαδικασία της σύνθεσης για να μετατραπεί το παρελθόν της μνήμης
σε παρόν αλήθειας...


Ο ποιητής Κώστας Κουτσουρέλης στο ποίημά του «Μνημοσύνη», γράφει:

Ρίγη συλλέγει η μνήμη
Λύπες στιλπνές, που αφυπνίζονται
Σ’ ώρες ισόβιες, σ’ αέναες στιγμές
Όταν η σάρκα παίνεται κι η σκέψη ευπορεί
Και παίρνει πάλι, αδόκητα το παρελθόν
Να αναφαίνεται με μιας ορατό
Κι απροσέγγιστο

Ρίγη υπόσχεται και ρίγη
Στοιβάζει στις κυψέλες του
Ο Νους πάνω στης ώρας τους εχθρούς
Ανέχειες καινούργιες και παλιές πλησμονές
Λάμνουν για λίγο προτού σβήσουν στο φως
Γυμνός, δίχως έρμα ο καιρός
Ναυαγεί στις αισθήσεις


Η Μνημοσύνη, στη Θεογονία του Ησιόδου, εμφανίζεται ως μία εκ των Τιτάνων,
κόρη της Γαίας και του Ουρανού, και μητέρα των εννέα Μουσών, από τον Δία.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, η δύναμη του Λόγου των ποιητών ήταν απόλυτα εξαρτημένη
από τις ιδιαίτερες σχέσεις τους τόσο με τις εννέα Μούσες, όσο και με τη μητέρα τους, Μνημοσύνη.
Η επαφή με το Θείο γίνεται μέσω της Τέχνης, δια της Μνημοσύνης.
Ο Δίας κοιμήθηκε με τη Μνημοσύνη για εννέα συνεχόμενες νύχτες κι έτσι δημιουργήθηκαν οι εννέα Μούσες.
Μνημοσύνη ήταν επίσης το όνομα ενός ποταμού στον Κάτω κόσμο, στον Άδη,
που ήταν παράλληλος του ποταμού της Λήθης. Οι μυημένοι στα ορφικά μυστήρια ενθαρρύνονταν
να πίνουν από τον ποταμό Μνημοσύνη, έτσι ώστε να θυμούνται τις προηγούμενες ζωές
όταν μετενσαρκώνονταν, σε αντίθεση με τους περισσότερους που έπιναν απ’ τον ποταμό Λήθη.
Η λήθη και η μνημοσύνη είναι ενέργειες της μνήμης.
Στο μαντείο του Τροφωνείου, στη Βοιωτία, όσοι ήθελαν να το συμβουλευτούν
έπρεπε να πιούν από δύο πηγές που αποκαλούνταν Λήθη και Μνημοσύνη,
προκειμένου να λησμονήσουν τα περιττά και να συγκρατήσουν στη μνήμη τους
τα απαραίτητα για τη χρησμοδότηση.
Ο Πλάτωνας διδάσκει ότι η λέξη αλήθεια είναι αρνητική, κατά το φιλοσοφικό της πρόσημο,
έννοια, διότι προέρχεται από το α- το στερητικό και τη λήθη. Αλήθεια είναι αυτό
που διασώζεται από τη γενική λήθη που μας επιβάλλεται με κάθε τρόπο. Η «Πολιτεία»
του Πλάτωνα τελειώνει με την περιγραφή ενός τοπίου του Κάτω κόσμου: « Στο τέλος
του ταξειδιού στον άλλο κόσμο, υπάρχει μία πεδιάδα, όπου μέσα σε φοβερή και αποπνικτική ζέστη
σταματούν οι ψυχές για τελευταία φορά πριν σταλούν πάνω στη γη για νέα ενσάρκωση. Όταν βραδυάζει,
κατασκηνώνουν στις όχθες του ποταμού Αμέλητα, που το νερό του κανένα δοχείο δεν μπορεί να το κρατήσει.
Κάθε ψυχή είναι υποχρεωμένη να πιεί ορισμένη ποσότητα απ’ αυτό το νερό. Μερικοί, όμως, δε συγκρατιούνται και πίνουν περισσότερο, χάνοντας έτσι κάθε ανάμνηση".
Τ’ όνομα Αμέλης, που έδωσε ο Φιλόσοφος στον υπόγειο ποταμό δεν το ξαναβρίσκουμε πριν
από την Πολιτεία σε καμία περιγραφή του κόσμου των νεκρών. Είναι εμφανής η σχέση
μεταξύ του ποταμού Αμέλη και της πηγής της Λήθης που συναντάμε στη μυθική κοσμογονία.
Ο Πλούταρχος επίσης παρουσιάζει την Μνήμη ως την τροφό της παιδείας, λέγοντας πως
η Μνημοσύνη θεωρείται μητέρα των Μουσών γιατί δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να μπορεί
σαν και αυτήν "γεννάν και τρέφειν". Μνήμη είναι η δεξαμενή της σοφίας απ' όπου η ψυχή αντλεί
την τροφή της αθανασίας και νικά τον χρόνο. Ο Πλούταρχος θεωρεί την Παιδεία οριστικό απόκτημα,
που παραμένει μέσα μας αθάνατο και θεϊκό. Μόνο το πνεύμα δυναμώνει γερνώντας, "ενώ πολλά
άλλα αγαθά είναι αβέβαια και ευμετάβλητα".
Το ίδιο υποστηρίζει ο Πυθαγόρας στον Ιάμβλιχο όταν λέει
ότι οι καρποί της παιδείας διαρκούν ως τον θάνατο και σε μερικούς φέρνουν επίσης αιώνια δόξα πέρα από αυτόν.
Η φιλοσοφία είναι πνευματική εκγύμναση. Αυτή την εκγύμναση επικαλείται και ο Πλάτωνας
στον Φαίδωνα, όταν αντλώντας και από την ορφική και από την πυθαγόρεια παράδοση
ορίζει τη Φιλοσοφία, ως προετοιμασία Θανάτου. Μια προετοιμασία που συνίσταται, στην αναμνηστική προσπάθεια
ώστε να ταξιδέψουμε όσο πιο βαθιά γίνεται πίσω στο χρόνο και στις προηγούμενες ενσαρκώσεις,
και στην κάθαρση της ψυχής, έτσι ώστε ο επερχόμενος αποχωρισμός να γίνει με απόλυτη διαύγεια και ηρεμία.
Οι Πυθαγόρειοι με την λειτουργία της ενθύμισης επιχειρούσαν το ξεπέρασμα της φθοράς του χρόνου και το πλησίασμα
της άφθαρτης αλήθειας των Ιδεών. Ο Σωκράτης μας λέει στον Φαίδωνα : "Για μένα είναι φυσικό
ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στη φιλοσοφία να μη λιποψυχεί την ώρα που πρόκειται να πεθάνει".


Η προετοιμασία Θανάτου, είναι εξάσκηση μνήμης. Ο Πλάτωνας λέει ότι ο φιλόσοφος αναζητά
την αλήθεια των αιωνίων Ιδεών. Η αναζήτηση αυτή επιτυγχάνεται μέσω της ενθύμισης, γιατί την
Αλήθεια ο άνθρωπος την έχει λησμονήσει... και ο φιλόσοφος προσπαθεί να την επαναφέρει
στη συνείδησή του, να την ξανα- θυμηθεί, να την ανασύρει από τη Λήθη. Το πόσο σημαντική είναι
η εξάσκηση της μνήμης τεκμηριώνεται από τον Πλάτωνα με το παράδειγμα της γραφής,
η οποία αντικαθιστώντας την προσπάθεια ανάμνησης με σημάδια, θα επιτρέψει στη λήθη
να μπει μέσα στη ψυχή. Η ανεπανάληπτη Ομηρική παράδοση ήταν προφορική,. Τα έπη διασώθηκαν από του αοιδούς που καθημερινά εξασκούσαν τη μν΄μη τους αποστηθίζοντας και απαγγέλλοντας τα, μεχρι να καταγραφούν επί Σόλωνος τον 6ο π. Χ. αιώνα. Οι αοιδοί είχαν αφιερωθεί στις προγενέστερες μούσες τη Μνήμη, τη Μελέτη και την Αοιδή .
Ο Σωκράτης στο Φαίδωνα λέει
ότι η μάθηση δεν είναι, παρά μια ανάμνηση.
Ο Πρόκλος, αναφέρει ότι η ψυχή που ήπιε χωρίς μέτρο από τον Αμέλη ποταμό,
ξεχνά όλες τις προηγούμενες ζωές της, επειδή ερωτευμένη όπως είναι με το γίγνεσθαι,
παύει να ανακαλεί τις αναλλοίωτες αρχές. Έχουμε ανάγκη από άσκηση
που να ανανεώνει συνεχώς τη μνήμη: "δει γαρ της μελέτης ανανεούσης ημίν
αεί την μνήμην ων έγνωμεν". Στο "Εις Πλάτωνος Πολιτεία" του Πρόκλου,
η πεδιάδα της Λήθης σημαίνει τη γέννηση κι ο ποταμός της Λήθης, τη ροή των υλικών,
που κυλούν ασταμάτητα.
Ο Leon Robin, στο όνομα Αμέλης = ξέγνοιαστος, διαπιστώνει σχέση
ανάμεσα στην αμέλεια και τη λήθη. Η λήθη πλημμυρίζει τις ψυχές που ήπιαν
χωρίς μέτρο απ’ τον ποταμό Αμέλητα. Οι ψυχές, ευχαριστημένες από την επίγεια ζωή τους,
βολεμένες στη φυλακή του σώματος, δεν επιθυμούν παρά να ικανοποιούνται με την άγνοια,
που ούτε καν συνειδητοποιούν.
Μπορούμε να πούμε ότι η Αμέλεια, είναι το αντίθετο
της πνευματικής εγρήγορσης- το μούδιασμα που προκαλεί η Λήθη.
Για να γνωρίσεις πρέπει ν' αναγνωρίσεις, για να αναγνωρίσεις πρέπει να θυμηθείς, να ξεμουδιάσει ο νους και από την άγνοια και τη λήθη να φτάσεις στην Αλήθεια.-

*Καθημερινά στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ στις 07:55 και 17:55 http://webradio.ert.gr/