ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΡΕΘΟΥΝ ;

Τον περασμένο Μάρτιο κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το δεύτερο βιβλίο ενός σκωτσέζου μεγαλωμένου στον Καναδά που ζει στο Λονδίνο δημοσιογράφου: Καρλ Ονορέ. Έπαινος της βραδύτητας ήταν ο τίτλος του πρώτου βιβλίου και Μανιφέστο για μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία ο τίτλος του δεύτερου.

Δημοσιογράφος και πατέρας δύο παιδιών επικεντρώνει τα τη θεματολογία του στο τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι γονείς τα τελευταία 30 χρόνια. Οι γονείς της χρυσής γενιάς 80’, η γενιά που δεν ανέχεται ψεγάδι στο σπαθί της, η γενιά που βάζει το γονιμοποιημένο ωάριο να ακούει Μπετόβεν.

Παραδέχεται ότι ακούει τα κομπλιμέντα των δασκάλων γουργουρίζοντας από ευχαρίστηση. Μόνιμη ενδόμυχη επωδός που συνοδεύει ανάλογες σχολικές κολακείες : «ο γιος μου είναι ιδιοφυΐα».
Ο γιος κάνει μια ζωγραφιά και ο πατέρας τον ονειρεύεται διάδοχο του Πικάσο.
Η κόρη παίρνει άριστα στην αριθμητική και σκέφτεται Μ. Ι. Τ….

Ο Καρλ Ονορέ ονομάζει τους γονείς αυτούς «υπέρ-γονείς», προσδοκούν η και απαιτούν από τα παιδιά να είναι Κλαρκ Κεντ. Οι προθέσεις τους είναι οι καλύτερες. Πιστεύουν ότι η παιδική ηλικία είναι πολύ σημαντική για να την εμπιστευθούν στα χέρια των παιδιών.

Το φαινόμενο των υπέρ δραστήριων και υπέρ διεγερτικών γονιών άρχισε να εμφανίζεται τέλη του 80. Τότε που η από παλιά προσδοκούμενη μοντελοποίηση των κοινωνικών ρόλων πλησίασε τη τελειότητα. Τότε που ο Φουκογιάμα Φράνσις συνέγραψε Το τέλος της Ιστορίας. Τότε που όλοι το πιστέψαμε λίγο.

Παράλληλα τα παιδιά άρχισαν να γίνονται πολύτιμο είδος εν ανεπαρκεία, όπερ εξηγεί το Baby Boom της εποχής. Το παιδί στο δυτικό κόσμο, στις οικογένειες που υπήρχε, μπήκε στο κέντρο της οικογένειας ως πολύτιμο αγαθό. Επιδόματα, γονικές άδειες, παιδικοί σταθμοί, παιδοψυχιατρική, δυσλεξία είναι απλές ενδείξεις της σημασίας που πήραν οι απόγονοι στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Γιατί είναι κακό να αγαπάει κανείς τα παιδιά του;

Ανταπάντηση:Γιατί είναι καλό να τα διεγείρουμε συνεχώς με ερεθίσματα; Πολιτιστικά, πολιτικά, αθλητικά η σχολικά.

Η υπερβολική διέγερση μπορεί να σκάβει το λάκκο της κατάθλιψης.

Γιατί να κοουτσάρουμε, δηλαδή να καθοδηγούμε, τα παιδιά σε κάθε εκδήλωση, ακόμη και στις ώρες σχόλης;
Ας τα αφήσουμε ήσυχα μας λέει ο Καρλ Ονορέ, ν απολαύσουν την πολύτιμη παιδική ξεγνοιασιά.
Αλλιώς πότε θα βαρεθούν, για να μπορέσουν να σκεφθούν.