Περί απείρου

Τι θα σήμαινε για εμάς τους θνητούς το να ζούμε για πάντα; Ποια είναι η φύση ενός άπειρου συνόλου;
Μπορούμε να κάνουμε λόγο για μικρά και για μεγάλα άπειρα; Άραγε, το Σύμπαν θα υπάρχει αιωνίως;
Το σύµπαν είναι περιορισμένο; έχει αρχή;θα έχει τέλος; ποια η δοµή του µικρόκοσµου;υπάρχει όριο στη διαιρετότητα των υλικών αντικειμένων;

Η εµπειρία από µόνη της δεν μπορούσε να δώσει απάντηση κι έτσι το ζήτηµα, αν υπάρχει όριο στη διαιρετότητα των υλικών αντικειμένων, μετατοπίστηκε από την περιοχή της εµπειρίας στο χώρο των μαθηματικών και της φιλοσοφίας.
Σε ένα άπειρο Σύμπαν μπορεί να συμβεί οτιδήποτε; Άραγε, ο Θεός είναι άπειρος;Και αν ναι, δεν πρέπει να είναι «πιο μεγάλος» από τα εγκόσμια άπειρα, όπως είναι ο ανεξάντλητος κατάλογος των θετικών αριθμών;
Η έννοια του απείρου από το στερητικό άλφα και το πέρας που σημαίνει τέλος, είναι τόσο αρχαία, όσο και η Φιλοσοφία. Οι Ίωνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που προσπάθησαν να το προσδιορίσουν. Στη φιλοσοφία του Αναξίμανδρου είναι το απέραντο και χωρίς όρια πρωταρχικό στοιχείο. Η προσέγγιση αυτή του Αναξίμανδρου ήταν σημαντικότατο βήμα προόδου για την εξέλιξη της έννοιας της ύλης όταν τη συγκρίνουμε με τις επικρατούσες θεωρίες της εποχής του.
Το “άπειρο” ανέκαθεν προξενούσε και προξενεί αρκετές δυσκολίες και προβλήματα στον καθορισμό του όπως και στην κατανόησή του. Με την έννοια “άπειρο” εννοούμε συνήθως κάτι το οποίο αντίκειται στο πεπερασμένο, κάτι χωρίς πέρας, κάτι έξω από το οποίο δεν υπάρχει τίποτα, κάτι το οποίο δεν επιδέχεται περαιτέρω αύξηση. Σε τελική ανάλυση κάτι που αδυνατούμε να βιώσουμε, να έχουμε την εμπειρία του με τα πεπερασμένα εργαλεία των αισθήσεων. Κι εδώ συναντάμε την ταύτιση του απείρου με τον Θεό.
Οι έννοιες του απείρως μεγάλου και του απείρως μικρού είναι έννοιες αφηρημένες πού όμως αντανακλούν πραγματικές σχέσεις του κόσμου. Το περιεχόμενο, υπόσταση του απείρως μεγάλου είναι η απεραντοσύνη

της ύλης μέσα στο χώρο και στο χρόνο, είναι η άπειρη ποικιλία των πραγμάτων και των ιδιοτήτων τους. Το απειροελάχιστο, ενυπάρχει στα απειροελάχιστα σωμάτια που αποτελούν την ύλη. Η έννοια του πεπερασμένου εκφράζει τον περιορισμό των πραγμάτων, των φαινομένων και των συγκεκριμένων διαδικασιών μέσα στο χώρο και το χρόνο. Η έννοια του απείρου σημαίνει τον απεριόριστο χαρακτήρα τηςύλης μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Το άπειρο και τα πεπερασμένο είναι λοιπόν αντιθέσεις που κατανοούνται μόνο συνδεδεμένα το ένα με το άλλο, και σε αμοιβαία αλληλεξάρτηση.