Με αυτά τα λόγια ο μεγάλος Γιώργος Σεφέρης περιέγραψε την αναγκαιότητα της ύπαρξης της ποίησης στη ζωή μας.
Για το πόσο συνυφασμένη με την ποίηση είναι η γλώσσα μας ο έτερος νομπελιίστας ποιητής, ο Οδυσσέας Ελύτης ,επισημανε πως: "Δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα".
Αλλα κι ο Αμερικανός ποιητης Έζρα Πάουντ δίεκρινε την μακραίωνη σχέση της γλώσσας μας με την ποίηση κι υποστήριξε πως: "Αν κάποιος μάθει καλά Ελληνικά, μπορεί να βρει σχεδόν ολόκληρη την ποίηση στον Όμηρο".
Στον καθημερινό μας λόγο η ποίηση έχει προσφέρει εκατονταδες παροιμιώδεις εκφράσεις με στίχους που είναι γνωστοί ακόμα και σε άτομα που δεν ξέρουν ούτε το ποίημα ούτε τον ποιητή.
Ενδεικτικά παραθέtω κάποιους απ' αυτούς που συναντώ συχνότερα:
«Όταν ακούς «τάξη», ανθρώπινο κρέας μυρίζει»
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Σαν έτοιμος από καιρό.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες·
Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις.
Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου.
“Όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει”
«Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού…».
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής...
Mέριασε, βράχε, να διαβώ.
Ἐγέρασα, μωρὲς παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν
Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν.
Χαιρέτα μου τον πλάτανο.
Έχετε γεια, βρυσούλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου