Φόβος

 Ο Φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβόμαστε.

Το στοίχημα είναι ποιος θα ελέγξει το φόβο και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του.

Ο Φόβος είναι το παραισθησιογόνο της εξουσίας, κι η ελπίδα, πως αυτό που φοβάσαι και βλέπεις να συμβαίνει στο διπλανό σου, δεν θα συμβεί σε σένα, ένα από τα συμπτώματά του.

Ο Φόβος είναι εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων, η εξουσία τον χρησιμοποιεί για να σε παραλύσει και να παραμορφώσει την πραγματικότητα που αρνείσαι να δεις γιατί ελπίζεις.

Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς φόβο, ούτε και φόβος χωρίς ελπίδα. Στο κασελάκι της Πανδώρας μια φρούδα ελπίδα μας παραμυθιάζει αδιαμεσολάβητα.

 Ο δικός μας φόβος μπροστά στην καταστροφή, δεν την αποτρέπει, την επισπεύδει.

Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.

Η αποχαυνωμένη από τη συνταγή του life style  κοινωνία, ανήμπορη να αντιδράσει παρακολουθεί από τον αναπηρικό καναπέ τα κατορθώματα του Batman και… ελπίζει.

 Η Μικροαστική καταστροφή  συντελείται επιτυχώς με τη συνταγή Σοκ και Δέος. Η Υγεία, η Παιδεία, η  Κοινωνική Πρόνοια, θυσιάζονται στο βωμό του «Υγιούς Ανταγωνισμού». Οτιδήποτε «δημόσιο» απαξιώνεται και προκρίνεται το «ιδιωτικό». Η Δημοκρατία μετατρέπεται σε κενό γράμμα. Για να περιγράψουμε το πολίτευμά  μας καταφεύγω στη νεολεξία  και προτείνω τον όρο «Ιδιωτικοκρατία».

Ως πότε θα ιδιωτεύουμε;  Ως πότε θα πότε θα παραμένουμε idiots που τους κυβερνούν οι ιδιώτες και ιδιοτελή συμφέροντά τους;  

Στην τραγωδία που βιώνουμε ο από μηχανής θεός δεν θα παρουσιαστεί με γερανό απ’ έξω. Μέσα μας καθεύδει, σκεπασμένος από  τα συντρίμμια της προστασίας της εργασίας, της συλλογικής μνήμης, της αξιοπρέπειας. Ήρθε η ώρα να τον ξυπνήσουμε για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, για να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να βρούμε επί τέλους  τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση, υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση. 

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.   

Μεσσιανισμός

 Με τον όρο Μεσσιανισμός χαρακτηρίζεται γενικότερα το σύνολο των παραδόσεων που ανέπτυξαν διάφοροι λαοί, οι οποίες και αποτέλεσαν ή συνεχίζουν να αποτελούν πίστη για την έλευση κάποιου Λυτρωτή - με την έννοια του Μεσσία -, ως απεσταλμένου από τον Θεό της πίστεώς τους, που θα τους απαλλάξει από διάφορα δεινά. Η λέξη εμφανίζεται στα τέλη του 19ου αι. και αποτελεί μεταφορά στην ελληνική του γαλλικού messianisme (-isme =-ισμός), που σχηματίστηκε από την ελληνιστική λέξη Μεσσίας που με τη σειρά της αντλεί την καταγωγή της από το εβρ. Masiah που σημαίνει χρισμένος με λάδι).

 Η πίστη  στην ύπαρξη ή στη μελλοντική παρουσία ενός «μεσσία» - Υπεράνθρωπου, ενός σωτήρα σε θρησκευτικό και κατ’ επέκταση σε εθνικό, πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο, δηλ. σ’ ένα πρόσωπο με εξαιρετικές ικανότητες (= «χαρισματικό ηγέτη»), το οποίο, όπως πιστεύεται, θα λυτρώσει το λαό ή το έθνος από τα προβλήματά του.

 Ο μεσσιανισμός δεν περιορίζεται στη θρησκεία. Διαποτίζει ως αντίληψη  και ως προσδοκία (= μεσσιανική νοοτροπία, μοιρολατρική τάση) τον πολιτικό και κοινωνικό βίο κάποιων λαών, κατεξοχήν της Ανατολής, η ζωή (κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική) των οποίων παρουσιάζεται  συχνά  τραγικά υποδεέστερη.

 Δημιουργεί άτομα ανασφαλή και ψυχολογικά εξαρτημένα, άβουλα, πειθήνια όντα - δηλ. «υπηκόους» και όχι «ενεργούς πολίτες» - ευνοεί την επικράτηση αυταρχικών – ολοκληρωτικών καθεστώτων, αδρανοποιεί τη σκέψη και την κριτική στάση και, κατ’  αυτό τον τρόπο, υποβιβάζει την αξία και αυτονομία του ανθρώπου ως ελεύθερου και αυτεξούσιου όντος.

Τέτοιες αντιλήψεις απαντώνται συνηθέστερα από θρησκευτικούς συγγραφείς - ερευνητές που άλλοτε προσδιορίζουν σαφώς τον χρόνο της έλευσης του αναμενόμενου Μεσσία και άλλοτε, τις περισσότερες φορές, με συγκεχυμένο προσδιορισμό με αοριστίες και αλληγορίες.

Ειδικότερα ο Μεσσιανισμός αναπτύχθηκε από Εβραίους συγγραφείς που ομιλούν σε μεγάλη έκταση για τον Μεσσία ως αναμενόμενο Σωτήρα που θα αποκαταστήσει το ιουδαϊκό έθνος. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στον Σωτήρα Δία όχι όμως σε μεσολάβηση ενός Μεσσία.

Μετά την ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού, οι «πιστεύσαντες» - Χριστιανοί - έπαψαν να πιστεύουν σε άλλο Μεσσία, οι  “μη πιστεύσαντες” όμως Εβραίοι, διατήρησαν τις αντιλήψεις αυτές των προγόνων τους και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να εμμένουν σε παρόμοιες παραδόσεις αναμένοντας την έλευση του Μεσσία.

Πάντως και σήμερα ακόμη διατηρούνται και σε άλλους λαούς παρόμοιες μεσσιανικές ιδέες περί της έλευσης ενός μελλοντικού αναμορφωτή της ανθρωπότητας με διάφορες προεκτάσεις, άλλοτε διάσωσης και άλλοτε καταστροφολογίας, που πηγάζουν κυρίως κυρίως από την άγνοια, αλλά και τον πόθο μιας καλύτερης και δικαιότερης ζωής

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΙΔΙΩΤΙΚΟΑΡΧΙΑ; Τι λέει η Ακαδημία;

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΙΔΙΩΤΙΚΟΑΡΧΙΑ; Τι λέει η Ακαδημία;

=

Οι έννοιες του δημόσιου και του ιδιωτικού, βρίσκονται στο προσκήνιο τελευταία και μάλιστα με μια ιδιότυπη μεροληψία που αποθεώνει ό,τι το ιδιωτικό και απαξιώνει κάθε τι δημόσιο.  

Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν τον οποίο δεν συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας πολίτης. Για τον Αρχαίο Έλληνα το να μην παραβρεθείς ήταν οκνηρία. Πρώτα ήσουν μέλος του κοινωνικού συνόλου και μετά άτομο. Κύριο μέλημά σου ήταν να ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία. Μάλιστα όποιον δεν συμμετείχε του αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα [κοινωνικός θάνατος δηλαδή],ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος η εξορία.   Ιδιώτης σήμερα είναι αυτός που δεν ασκεί δημόσιο λειτούργημα ή δεν είναι δημόσιος ή κρατικός υπάλληλος. Και τέλος με την επιστημονική (ιατρική) έννοια του όρου  σημαίνει αυτόν που πάσχει από ιδιωτεία, είναι δηλαδή πνευματικά ανάπηρος, ηλίθιος.

Η λέξη προέρχεται από το επίθετο της αρχαίας Ελληνικής  ίδιος (=ατομικός) και την παραγωγική κατάληξη –ώτης.

Στον αντίποδα δημόσιος είναι αυτός που ανήκει στο δήμο, στον λαό, στην κοινότητα, ο κρατικός, ο κοινός.

Η λέξη δημοκρατία αποτελείται από τα συνθετικά ‘δήμος’ (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και ‘κράτος’ (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Η λέξη ‘κράτος’ είναι μία απροσδόκητα σκληρή λέξη. Στις λέξεις ‘μοναρχία’ και ‘ολιγαρχία’ το δεύτερο συνθετικό ‘άρχω’ σημαίνει ‘κυβερνώ, οδηγώ, κυριαρχώ’. Είναι πιθανό ο όρος ‘δημοκρατία’ να επινοήθηκε από τους δυσφημιστές της που απέρριπταν την πιθανότητα μίας, ούτως ειπείν, ‘δημαρχίας’. Οποιαδήποτε κι αν ήταν η αρχική απόχρωση, ο όρος υιοθετήθηκε από τους Αθηναίους δημοκρατικούς. Η λέξη παρουσιάζεται στον Ηρόδοτο, που έγραψε μερικά από τα πρωιμότερα σωζόμενα γραπτά, αλλά ίσως δεν χρησιμοποιήθηκε πριν το 440-430 π.Χ. Δεν είναι σίγουρο ότι η λέξη χρησιμοποιήθηκε από τη στιγμή της γέννησης της δημοκρατίας, αλλά από το 460 π. Χ. γνωρίζουμε την ύπαρξη του ονόματος ‘Δημοκράτης’, που προφανώς δόθηκε από τους γονείς στο παιδί τους ως ένδειξη δημοκρατικής νομιμότητας.  Ο όρος δημοκρατία, πάντως, ουσιαστικά δηλώνει ‘το πολίτευμα εκείνο στο οποίο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της συνέλευσης των εχόντων πολιτικά δικαιώματα’.

Σήμερα θα ήταν πιο δόκιμο να ονομάσουμε το πολίτευμά μας ιδιωτικοκρατία, ή εναλλακτικά ιδιωτικοαρχία. Και ο καθένας ας επιλέξει τι σημαίνει γι αυτόν το πρώτο συνθετικό… Ο όρος αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να καθιερωθεί  για να περιγράψει αμφίδρομα το πολίτευμα εκείνο στο οποίο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των ιδιωτών ,των εχόντων, και αυτοί που άρχονται είναι οι ιδιώτες οι idiots.