Ο δικομματισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η ΩΡΑ της κρίσης ήταν αναπόφευκτη. Τα προβλήματα υπήρχαν. Κάποια στιγμή γιγαντώθηκαν και προκάλεσαν την έκρηξη. Δεν είναι κακός ο Αλαβάνος και καλός ο Τσίπρας. Ούτε κακός ο Τσίπρας και καλός ο Αλαβάνος. Δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ του «καλού» και του «κακού». Τέτοιες απλοϊκές και επικίνδυνες αναλύσεις έκανε μόνον ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος, διότι μόνον τέτοιες χωρούσαν στο μυαλό του. Η κρίση αφορά την Αριστερά στο σύνολό της. Την Ευρώπη ολόκληρη.
ΣΤΗΝ Ελλάδα, η βασική διαίρεση της «παραδοσιακής» Αριστεράς, όπως την έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου (ώστε το ΠΑΣΟΚ να είναι και η Αριστερά και η νέα προς τον σκοπό να είναι τελικά η δι' απορροφήσεως μόνη) ανάμεσα στο ΚΚΕ, που ευαγγελίζεται την ορθοδοξία και την ευρωπαϊκή Αριστερά του Συνασπισμού, της Αριστεράς και της Προόδου άλλοτε, της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σήμερα, προσέκρουσε στον δικομματισμό, που έχει βαθειές ρίζες και δεν είναι εύκολος αντίπαλος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε να διεμβολίζει το ΠΑΣΟΚ, με την κινηματική λογική του, το άρθρο 16 και το εκπαιδευτικό, την εντυπωσιακή παρουσία του Αλέκου Αλαβάνου στη Βουλή και του Αλέξη Τσίπρα στις δημοτικές εκλογές. Επαιξαν, βέβαια, ρόλο αποφασιστικό και τα εσωτερικά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ. Η συσπείρωση του τελευταίου, με προοπτική εξουσίας πια, αποδυνάμωσε σχετικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Η συγχορδία εναντίον του για την εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβριο, εν πολλοίς συκοφαντική, προκάλεσε και άλλα προβλήματα.
Η ΔΥΑΡΧΙΑ, που ο ίδιος ο Αλέκος Αλαβάνος προκάλεσε, δίνοντας τόπο στα νιάτα και επιδιώκοντας την καταπολέμηση του αρχηγικού συνδρόμου και τη ριζοσπαστική ανανέωση της κομματικής οργάνωσης και δομής, αποδείχτηκε ουτοπική. Ο δικομματισμός, όπως και ο άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί του αρχηγισμός, είναι, φαίνεται, πιο ισχυροί. Για την ώρα, τουλάχιστον. Η υπέρβαση είναι, όμως, αναγκαία.
Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ Αλαβάνου, αν εμμείνει σ' αυτήν, λύνει το πρόβλημα της δυαρχίας. Είναι, ίσως, παρ' όλα αυτά, μάλλον αρνητική εξέλιξη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα, πάντως, για τη Βουλή. Η ριζοσπαστική ανανέωση δομών και πολιτικών στην Αριστερά είναι εν τούτοις αίτημα του κόσμου της. Μήπως δόθηκε στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μεγαλύτερη σημασία απ' όσην έχει; Μήπως η οργανωτική και πολιτική καινοτομία είναι λιγότερο ουτοπική απ' όσο φάνηκε; Μήπως, τέλος, χρειάζεται και λίγη ουτοπία στην Αριστερά;
Ο ΟΣΚΑΡ Ουάιλντ έλεγε ότι «ένας χάρτης του κόσμου, που δεν θα περιείχε την ουτοπία, δεν θα άξιζε ούτε να τον κοιτάξεις... Πρόοδος είναι η πραγμάτωση της ουτοπίας».ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΙΑ 19/6 /2009