ΦΥΓΗ

Δέν ἠταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας

ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε

ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στό πρωινό χορτάρι

ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε

νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δέν ἠταν ἄλλη ψηλαφοῦσε

σιγά μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν

νὰ ἐξηγήσει γιατί δέ θέλουμε νὰ πεθάνουμε

μὲ τόσο πάθος.

Κι ἄν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἄν ἀγκαλιάσαμε

μ' ὅλη τη δύναμή μας ἄλλους αὐχένες

κι ἄν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα

ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου

κι' ἄν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δέν ἠταν ἄλλη

μονάχα αὐτός ὁ βαθύτερος καημός νὰ κρατηθοῦμε

μέσα στὴ φυγή.

Γ. Σεφέρης