αόρατη anima εσύ,, μια φωνή που με αποπλανούσε
Πόσο με ξέρεις άγνωστη και λες πως μ αγαπάς;
και τι ζητάς, λες πως πονάς,
φτεροκοπάς και σέρνεσαι
φίδι κι αητός στα όνειρα
τα κόλπα σου παμπόνηρα
θέλω να σου ξεφύγω
αράχνη εσύ;
σκορπιός εγώ θα γίνω
φαρμάκι φάρμακο κεντρί
μεσ το μυαλό σου μπήγω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου