Η νεράιδα το κοράκι κι η γοργόνα

Τα ύφαλα γκρεμίστηκαν  όταν σε είδα  αγόρι,
στεγνό αδέξιο κι άγουρο να τρέμεις για μια κόρη
πούταν κακιά και σκοτεινή και ρούφαγε σαν σκόνη,
εσένανε που ήσουνα νεράιδα μου στην πλώρη.

Τώρα στο δάσος της Σαπφούς μαζεύω βελανίδια,
ανεμοσκόρπιστα μυαλά και δυο χαμένα φίδια
απ το κηρύκειο του Ερμή το απογυμνωμένο -
ένα μπαστούνι έρημο κατακεραυνωμένο.

Κοράκι κάνω το ραβδί, άσπρο πανί υψώνω
τα φίδια κι αν του έφυγαν, εγώ το καμαρώνω
τα γκρεμισμένα μου ύφαλα με φύκια τα ματίζω
και με την ούρια αγάπη μου στα πέλαγα αρμενίζω.

Μου πολυλείπει ο ωκεανός κι είπα στον Ποσειδώνα
 "πάρε της πλώρης το ραβδί και κάντο μου γοργόνα"
  μ αυτό το γυναικόψαρο θέλω να ταξειδεύω
 και ως ανάξιος εραστής τ. άπειρο ν΄αγναντεύω

Καστέλα 25/01/2014

τελικό 30/03/ 2014