Επετειακές χαρμολύπες και η αναγκαιότητα της ατάραχης εγρήγορσης

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, γιορτάζουμε το “ΟΧΙ”γιατί υψώσαμε το ανάστημά μας και αντισταθήκαμε. Γιατί γίναμε παράδειγμα προς μίμηση, έστω κι αν το κόστος ήταν τεράστιο. Πείνα, εξαθλίωση, θάνατοι, καταλήστευση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας
Τα τελευταία δύο χρόνια, ξεκίνησαν και γίνονται κάποιες εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτωβρίου του 44, όμως στη συλλογική μας μνήμη, η επέτειος που είναι ταυτισμένη με το “έπος του 40” είναι η 28η Οκτωβρίου. Ίσως γιατί αυτά που ακολούθησαν στο αμέσως επόμενο διάστημα, μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, (Δεκεμβριανά, Συμφωνία της Βάρκιζας, Εμφύλιος), δεν άφησαν πολλά περιθώρια για χαρές και πανηγύρια. Ίσως γιατί το 40, έστω για λίγο, ενωθήκαμε, ενώ το 44 διχαστήκαμε.
Η χαρμολύπη, όπως και κάποιες άλλες λέξεις της Ελληνικής, (φιλότιμο, παλικάρι, μεράκι), δεν αποδίδεται μονολεκτικά σε καμία άλλη γλώσσα, είναι όμως μια πολύ συνηθισμένη συγκινησιακή κατάσταση, ιδιαίτερα για κείνους που μπορούν να διακρίνουν ότι δεν είναι όλα άσπρα - μαύρα κι ότι υπάρχουν άπειρες ενδιάμεσες αποχρώσεις, και πως ακόμη υπάρχουν κι άλλα χρώματα, και πως όπως το σκοτάδι κρύβεται και παραμονεύει, μέσα στο φως, έτσι και το φως επιστρέφει,αμέσως μετά την πλήρη επικράτηση του σκοταδιού.
Και στα γενέθλια μπορούμε να αισθανθούμε χαρμολύπη, και σε κάθε επέτειο.
Επέτειος του “Μαύρου στην ΕΡΤ”και της επαναλειτουργίας της, σήμερα. 11 Ιουνίου του 13, η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ. Δυο χρόνια μετά στις 11 Ιουνίου του 15, η τωρινή κυβέρνηση, άνοιξε την ΕΡΤ.
Η 11η Ιουνίου λοιπόν για μας τους Ερτικούς είναι μια επέτειος διπλή.

Λυπήθηκα για το "Μαύρο", όμως η χαρά απ το φως  που ξεπρόβαλε στα μάτια των ανθρώπων που αντιστάθηκαν ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη, από την όποια στιγμιαία απόγνωση. 

Χάρηκα με την επαναλειτουργία, όμως το σκοτάδι, παραφυλούσε για να γκριζάρει τα οράματά μας.

Η χαρά που μοιράστηκα με τους συναγωνιστές, συνάδελφους και αλληλέγγυους, μετριάστηκε από το σκοτάδι στα μάτια των ιδιοτελών των συμβιβασμένων και των μνησίκακων, που η παρουσία μας από μόνη τους ενοχοποιούσε, γιατί τους θύμιζε τη δική τους απουσία. Κι ακόμη περισσότερο λυπήθηκα για κάποιους από τους συναγωνιστές που, με την επαναλειτουργία ξαναθυμήθηκαν τις παλιές πρακτικές της χωριστικότητας  και διάλεξαν ένα χρώμα, μια απόχρωση... για να πολεμήσουν το ουράνιο τόξο, που με όλα τα χρώματα είχε προβάλει στον ορίζοντα, μετά την καταιγίδα της 11ης Ιουνίου.  Ούτε χαρά ούτε λύπη λοιπόν. Ούτε και χαρμολύπη βεβαίως. Ούτε κόκκινο ούτε ιώδες, Ούτε μαύρο ούτε άσπρο. Ο αγώνας δίνεται σε όλα τα χρώματα  ο αγώνας δεν έχει χρώματα. Υπήρχε προ του μαύρου, στη διάρκειά του και μετά από αυτό. Είναι συνεχής και καθημερινός και είναι αναγκαίο να είμαστε όλοι μαζί σε αυτόν.

Οι άνθρωποι της  ΕΡΤ, τουλάχιστον όσοι αισθάνονται «άνθρωποι της ΕΡΤ» και όχι απλώς εργαζόμενοι σε αυτήν, δεν ήταν άσχετοι με τους αγώνες.
ΟΙ αγώνες υπήρχαν καθημερινά και μάχες κερδίζονταν- και χάνονταν- σε όλα τα πεδία. Το μαύρο συγκέντρωσε δυνάμεις, βοήθησε στην εστίαση και ένωσε τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι της ΕΡΤ ανακάλυψαν ότι υπάρχουν πολλοί «άνθρωποι της ΕΡΤ» εκεί έξω, που η ζωή τους γκρίζαρε επίσης με το μαύρο.
Θυμός και λύπη για το μαύρο, χαρά και συγκίνηση για τη συνεργασία και την αλληλεγγύη. Η καθημερινότητα άλλαξε, ο αγώνας εντάθηκε και πέτυχε, γιατί ήρθε η επαναλειτουργία. Ή μήπως κερδήθηκαν απλώς κάποιες μάχες και κάποιες άλλες δίνονται ακόμα;