Από πού και γιατί - Ακηδία

 Για την αδιαφορία, την αμέλεια, την αμεριμνησία, την νωθρότητα, την τεμπελιά, την αφροντισιά, που συχνότατα συνοδεύουν την κατάθλιψη και κάνουν τον άνθρωπο αμελή και αδιάφορο, έχουμε διαχρονικά δανειστεί το λόγιο λήμμα ακηδία. Η ακηδία διαχρονικό δάνειο από την κοινή ελληνιστική με απώτατη ρίζα στην αρχαία ελληνική ομόηχη ακηδεία, με μόνη διαφορά στην ορθογραφία. (από το έψιλον γιώτα της κατάληξης δεία αφαιρέθηκε το έψιλον) Η λέξη συντίθεται ετυμολογικά από το στερητικό άλφα και το κῆδος (φροντίδα)από το ρήμα κήδομαι=φροντίζω

Στην Ψυχιατρική και την Ψυχολογία, η ακηδία ορίζει την (παθολογική) απουσία συναισθημάτων, την αβουλία και τις μειω
μένες επιδιώξεις, παρορμήσεις ή επιθυμίες, που ως συμπτώματα απαντούν σε διάφορες ψυχικές νόσους. Ειδικότερα, η ακηδία εκφράζει απλώς την έλλειψη διάθεσης και ευχάριστων συναισθημάτων μέχρι και την πλήρη αδιαφορία (απάθεια).

Σύμφωνα με την θεολογική θεώρηση η ακηδία προξενεί παραλυσία στο νου και την ψυχή, οκνηρία στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού, και προπαντός μίσος για την προσευχή και την ψαλμωδία Απ’ αυτή την παράνομη μάνα γεννιούνται δύο ασεβέστατες θυγατέρες. Πρώτη είναι η μικροψυχία, όταν ο άνθρωπος βρίσκει δύσκολο τον πνευματικό αγώνα και ακατόρθωτες τις αρετές, οπότε πέφτει στην αμέλεια και δεύτερη είναι η απόγνωση, όταν, λόγω της αμέλειάς του, χάσει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Χαρακτηρίζεται ως βαρύτατο αμάρτημα, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, μαζί με την υπερηφάνεια, τη φιλαργυρία, την πορνεία, την οργή, τη γαστριμαργία, τον φθόνο.

Ομόρριζες της ακηδίας ο κηδεμόνας, γιατί είναι αυτός που φροντίζει νοιάζεται και επιβλέπει, και η κηδεία  που επίσης προέρχεται από το ρήμα κήδομαι, καθώς η φροντίδα του νεκρού είναι η κηδεία του.  Στην Ιλιάδα στην ραψωδία Ω , στ. 554, ο Έκτορας κεῖται ἀκηδής, άφρόντιστος, αφού δεν είχε λάβει  τις απαραίτητες ταφικές τιμές, μετά τον θάνατό του.