Από πού και γιατί Ρομαφοβία - Τσιγγανοφοβία -

  Το καθεστώς του Τρίτου Ράιχ, που είχε θεσμοθετήσει τις θεωρίες της φυλετικής ανωτερότητας και τις εφάρμοζε, εξολόθρευσε, εκτός από τους Εβραίους, τους ανάπηρους, τους κομμουνιστές, τους ομοφυλόφιλους και τους μάρτυρες του Ιεχωβά, ένα εκατομμύριο Τσιγγάνους. Κι ενώ το ολοκαύτωμα έχει επισήμως καταδικαστεί σε παγκόσμια κλίμακα, η Ρομαφοβία ή Τσιγγανοφοβία είναι ο τελευταίος αποδεκτός ρατσισμός. Προφανώς ρατσισμοί υπάρχουν όλων των ειδών και τελευταία δυστυχώς, μέρα με τη μέρα, αποενοχοποιούνται και αναζωπυρώνονται, συμπεριλαμβάνοντας, εκτός των θυμάτων του ολοκαυτώματος, πρόσφυγες, μετανάστες, αλλόθρησκους και ό,τι άλλο φαντάζει ξένο στην DNAϊκή πλάνη της αμόλυντης καθαρότητας. Για όλους τους ρατσισμούς όμως, εκτός της Ρομαφοβίας, romaphbia όπως διεθνώς έχει καθιερωθεί. τηρούνται τουλάχιστον, κάποια προσχήματα.

 Στη μεγάλη πανευρωπαϊκή έρευνα-δημοσκόπηση που είχε διεξάγει πριν από τέσσερα χρόνια το Pew Research Center σχετικά με τις μειονότητες, η Ελλάδα βρέθηκε στην τρίτη θέση όσον αφορά τη λεγόμενη Ρομαφοβία (72% αρνητική άποψη, 25% θετική). Για τους Έλληνες Ρομά, τους τσιγγάνους, τους γύφτους,  μπορεί να λέει και να γράφει κανείς ό,τι στερεοτυπικό, ρατσιστικό και   ισοπεδωτικό έχει στο μυαλό του, χωρίς καμιά συνέπεια.  Οι Ρομά βιώνουν διακρίσεις και αποκλεισμό και στην υπόλοιπη Ευρώπη: σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τέσσερις στους πέντε Ρομά ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Μόνο το 2% φοιτά στην τεχνική και ανώτατη εκπαίδευση, ενώ λιγότεροι από τους μισούς Ευρωπαίους (39%) δηλώνουν ότι νιώθουν άνετα όταν τα παιδιά τους έχουν συμμαθητές Ρομά.

   Ο πρόεδρος της Πανελλαδικής Συνομοσπονδίας Ελλήνων Ρομά «Ελλάν Πασσέ», Βασίλης Πάντζος, σε μια  συνέντευξη που είχε δώσει με αφορμή τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη επισήμανε την τραγική διαχρονική πραγματικότητα που τους κατατρέχει:      

"Οι Ρομά βιώνουμε έντονο ρατσισμό, στιγματισμό και κοινωνική περιθωριοποίηση αιώνες τώρα. Υπήρξαμε από τα κατεξοχήν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, χρησιμοποιηθήκαμε ακόμα και σαν σκλάβοι, όπως συνέβαινε στη Ρουμανία για 500 ολόκληρα χρόνια. Οι απαγορεύσεις που μας επιβλήθηκαν συγκρίνονταν με των μαύρων της Αμερικής: δεν μας επιτρεπόταν να μπούμε σε δημόσια λεωφορεία, να συναθροιζόμαστε σε πλατείες, φανταστείτε δε ότι στη Γαλλία υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του ’80 νόμος που προέβλεπε την υποχρεωτική στείρωση των Ρομά γυναικών, άσχετα αν δεν εφαρμοζόταν πια".

    Η έλλειψη αλληλεπίδρασης παρέχει το χώρο ώστε οι αρνητικές συσχετίσεις και οι μύθοι γύρω από την κουλτούρα των Ρομά να μην αμφισβητηθούν. Ο μόνος τρόπος να γκρεμιστούν τα τείχη μεταξύ Ρομά και μη Ρομά είναι μέσω της αλληλεπίδρασης.  Εάν οι Ρομά και η πλειοψηφία ζουν χωριστές ζωές, όπου οι Ρομά φοιτούν σε ειδικά σχολεία ή ζουν σε γκέτο που περιβάλλονται από άλλους Ρομά, τότε δεν υπάρχουν ευκαιρίες να αμφισβητηθούν τα στερεότυπα.