Οι επεκτάσεις των υφιστάμενων αστικών κέντρων για την κάλυψη των αυξημένων οικιστικών αναγκών που έχουν προκύψει από την αστυφιλία, αποτελούν ένα σύνηθες φαινόμενο. Στα όρια των υφισταμένων πόλεων δημιουργούνται νέες αστικές περιοχές, συνήθως αυθαίρετες στην αρχή, που στη συνέχεια εντάσσονται στο σχέδιο πόλης. Διαχρονικά το φαινόμενο της αστικής διάχυσης έλαβε μεγάλες διαστάσεις στην Αθήνα τον Πειραιά και τα πέριξ, όπου έχει συγκεντρωθεί-στριμωχτεί, σχεδόν ο μισός πληθυσμός της χώρας.
Το Κολωνάκι κατά την οθωμανική περίοδο, ήταν ακατοίκητη περιοχή στα ανατολικά περίχωρα της πόλης και ονομαζόταν Κατσικάδικα, γιατί υπήρχαν στάνες που συνόρευαν με πλαγιές του Λυκαβηττού, όπου οι κτηνοτρόφοι έβοσκαν τις κατσίκες τους. Οι Αθηναίοι του Μεσαίωνα, για να ξορκίσουν επιδημίες ή άλλες συμφορές συνήθιζαν να κάνουν λιτανείες με θυσίες νεαρών ζώων. Στα σημεία που κατέληγαν αυτές οι λιτανείες ολοκλήρωναν την ιεροτελεστία και έστηναν το «κολωνάκι». Το Κολωνάκι ονομάστηκε έτσι λόγω ενός παλιού μαρμάρινου στύλου ύψους 2 μέτρων και διαμέτρου 30 εκατοστών που βρέθηκε στην περιοχή και αναστηλώθηκε στην δεξιά σκάλα της Δεξαμενής. Μετά τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, λόγω της τοποθεσίας της στην καρδιά της Αθήνας, σε απόσταση αναπνοής από τα τότε Βασιλικά Ανάκτορα (τη σημερινή Βουλή των Ελλήνων), η συνοικία εξελίχθηκε και μέχρι σήμερα συνεχίζει να θεωρείται μία από τις πιο ακριβές συνοικίες του Δήμου Αθηναίων. Στα Δεκεμβριανά το Κολωνάκι αποτέλεσε τη βάση των στρατιωτικών δυνάμεων των Βρετανών και της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου που διοικούσε ο Βρετανός στρατηγός Ρόναλντ Σκόμπι, με αποτέλεσμα να το αντιπαθήσουν οι ΕΑΜίτες και γενικότερα οι αριστεροί, που για πολλά χρόνια έκτοτε αποκαλούσαν το Κολωνάκι Σκομπία. Η μεγάλη κοινωνική διαφορά που παρουσίαζαν μεταξύ τους οι σχετικά ομόηχες συνοικίες Κολωνός και Κολωνάκι έγινε αφορμή για πολλές ανέκδοτες προπολεμικές ιστορίες που χάρισαν και σχετικό τίτλο ελληνικής ταινίας Λαός και Κολωνάκι (αντί του Κολωνός και Κολωνάκι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου